Το Ενενηκοστό Έβδομο

"Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι να 'ναι, να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σα μάτια και να μου γελάνε." [ΜΟΝΟ- Κ.Γ.Κ.] Γυρνούσαμε σήμερα από μία ακόμη νυχτερινή βόλτα και ήταν ο ουρανός γεμάτος άστρα διάσπαρτα. Μου θύμισε τον ωραιότερο ουρανό, εκείνον που είχα δει μια νύχτα πριν δύο καλοκαίρια, ξαπλωμένη σε μια αιώρα κάπου στο Πήλιο. Δεν είναι συνηθισμένοι ουρανοί αυτοί, σας το λέω. Είναι σαν δώρα αυτές οι βραδιές και σου αφήνουν μια αίσθηση αλλιώτικη μέσα σου. Όλα έπρεπε να γίνουν λοιπόν, θα προσπαθήσω να συμφωνήσω με τον άγνωστο Κ.Γ.Κ. Δεν ξέρω, πάντοτε η πρωτοχρονιά ήταν ένα ορόσημο αρχή και τέλους αν και τελικά τίποτα δεν άλλαζε μετά την αντίστροφη μέτρηση. Κάποιος πολύ αισιόδοξος μου έγραψε ότι στο τέλος όλα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε καλά τότε μάλλον δεν έχει φτάσει το τέλος. Πολύ αισιόδοξος για τα δικά μου μέτρα και σταθμά. 

Και με εκπλήσσει κάθε φορά και από λίγο ο εαυτός μου, που έχει κρατήσει τα πιο αναπάντεχα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, όσα τα προσπερνούσα τις στιγμές εκείνες ως αδιάφορα, και έχει εκτοπίσει αντίθετα κάθε τι που στην καθημερινότητα μου φαινόταν σημαντικό. 

Για ευχή, λοιπόν, για τη νέα χρονιά που φτάνει σε λίγες ώρες, θα μεταποιήσω λίγο τα λόγια του Theodore Isaac Rubin: Εύχομαι σε όλους να μάθουμε να αγαπάμε το "ανόητο" μέρος της ψυχής μας, αυτό που αισθάνεται περισσότερο απ' όσο θα θέλαμε, που μιλάει πολύ, που συναντάει ευκαιρίες και συνήθως τις χάνει ενώ σπάνια τις χρησιμοποιεί. To κομμάτι του εαυτού μας που στερείται τον αυτοέλεγχο που θα επιθυμούσαμε, που αγαπά και μισεί, που πληγώνει και πληγώνεται, που υπόσχεται και σπάει υποσχέσεις, που τη μια στιγμή γελάει και την επόμενη κλαίει. 

Το Ενενηκοστό Έκτο

Το Ενενηκοστό Πέμπτο

Αλήθεια, τις μνήμες μας που τις κρεμάμε;
Μέσα μας, ε;
Λίγο πιο πίσω από το στήθος
σε μικρά καδράκια.
Αλήθεια, τις μνήμες μας που τις κρεμάμε;
Με καρφιά στη σάρκα, μέσα όμως
να μη βλέπει κανείς.
Εσύ μόνο ξέρεις, εσύ ξέρεις
τι είναι αυτό το τσίμπημα στο στήθος
αυτός ο πόνος.
Τα κάδρα σου, οι στιγμές σου
κρεμασμένες εκεί
μέχρι να τις σκονίσει ο χρόνος,
μέχρι να πέσουν κάτω να λυτρωθείς
να πάρεις ανάσα.

[Not,not mine.I wish...] 

Το Ενενηκοστό Τέταρτο

-Μου ζητάς τη βροχή, αλλά όταν βρέχει δε θέλεις να βγεις.
Μου ζητάς τον ήλιο, αλλά όταν λάμπει δε χαίρεσαι.
Μου ζητάς χαρά και αγάπη και όταν τα έχεις ζητάς περισσότερα.
Αν μου ζητήσεις ολόκληρο τον κόσμο θα σου τον φέρω αμέσως.
Αν μου ζητήσεις να φύγω θα φύγω αμέσως.

-Έφυγες!
Τα βήματά σου άφησαν το αποτύπωμα της αμφιβολίας στο νοτισμένο χώμα.
Μια ρυτίδα, μοναξιάς προμήνυμα, κύκλωσε τη ψυχή μου.

To Ενενηκοστό Τρίτο

Κάθε που ξεσπά κάποιος πόλεμος,

όλοι μιλούν για ειρήνη.

Κάθε που ο πόλεμος αυτός παίρνει τέλος 

και ο θάνατος έχει σκορπίσει γύρω το μαύρο πέπλο του

όλοι φωνάζουν για ειρήνη.

Όταν όμως έρθει η ώρα να κάνουν κάτι για την επικράτησή της

κάποιος νέος πόλεμος ξεσπά 

και όλοι ουρλιάζουν για θάνατο, πόλεμο και αίμα.

Το Ενενηκοστό Δεύτερο

Βρέθηκε κείμενο σε θαμμένα λευκώματα:

1982, Düsseldorf

"Θυμάσαι που τραγούδαγες με τα κόκκινα παιδικά σου χείλη και τ' άστρα; Θυμάσαι που ζωγράφιζες βαρκούλες και πανιά στην πρώτη τάξη του σχολειού; Και βέβαια ναι! Γύρνα τώρα στο ανιαρό παρόν και συλλογίσου τη διαφορά... Η ζωή σου έγινε καθήκον και πρέπει, η παιδική ανεμελιά απαγόρευση και τα κόκκινα φανάρια χιλιάδες, νοστάλγησαν τα μάτια σου το πράσινο! Τώρα άλλαξες το τραγούδι έτσι όπως σε ξαφνιάζει το απροσδόκητο. Αλλιώτεψε και η ματιά σου στη θέα του αποτρόπαιου... Μόνο η καρδιά σου έμεινε ακόμα πιστή στο είδος της. Μην την αφήσεις φίλη μου να αλλάξει! Μην την προδώσεις! Γιατί μία είναι η δύναμη που απόμεινε στο άνθρωπο για να τον κάνει να διαφέρει από τα ρομπότ. Η καρδιά. Αν σε γεμίζει η έκσταση από τις εφευρέσεις, αν σε τυλίγει το μανιτάρι της απόγνωσης, αν λιγοστεύουν οι φίλοι σου, αν βλέπεις το συμφέρον να κυνηγά το δίκιο,αν, αν, αν... Τότε στάσου ένα πρωινό απέναντι στην ανατολή, βάψε κόκκινα τα μάγουλά σου, άσε το φως να μπει στα μάτια σου και στη ψυχή, κράτα ένα ολόλευκο τριαντάφυλλο στα χέρια σου... Και άσε τον κόσμο αυτόν που ξέρεις. Ζήσε για λίγο με τον πραγματικό άνθρωπο, εκείνον που ξέρεις να φτιάχνεις εσύ με ροδοπέταλα και χαμόγελα...Τότε θα δεις πως και ο Θεός θα δακρύσει."

Το Ενενηκοστό Πρώτο

Αν είσαι ερωτευμένος και δε σου το ανταποδίδουν, μπορεί να πονάς, αλλά είναι ασφαλές γιατί δε βλάπτεσαι παρά μόνο εσύ, από έναν πόνο προσωπικό, που είναι πικρόγλυκος και τον προκαλείς μόνος σου. Όμως από τη στιγμή που γίνεται αμοιβαίος πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις την παθητικότητα του πάσχοντος και να αναλάβεις την ευθύνη ότι μπορείς και εσύ να πληγώσεις. 

Γι' αυτό λοιπόν, οφείλω να σε προειδοποιήσω: αν με ερωτευτείς είναι επειδή δε με ξέρεις καλά, κι αν δε με ξέρεις καλά θα ήταν παλαβό να συνηθίσω στον έρωτά σου, αφού αργά ή γρήγορα θα με μάθεις. 

Έτσι λοιπόν το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να με αρνηθείς. Τότε εγώ θα σε αγαπώ. Καθυστέρησε να μου τηλεφωνήσεις και όταν θα σε συναντήσω θα σε γεμίσω φιλιά. Μην πλαγιάσεις μαζί μου και εγώ θα σε λατρεύω. Ας κρυφτούμε σε αυτή την κατασκευασμένη ασφάλεια. Άλλωστε στον έρωτα, κάποιος μου είπε, δεν υπάρχει παρά μια φρενήρης επιθυμία για αυτό που μας ξεφεύγει, δεν είθισται να νιώθουμε έρωτα για ότι ήδη κατέχουμε. 

Το Ενενηκοστό

Ι think a bird fell in the snow and then walked away. I think.

Όχι, δε θέλω να γράψω τίποτα πουθενά.

Σκέφτομαι και τρομάζω με αυτά που σκέφτομαι και λέω πως είναι η μοναξιά που με κάνει να τα βλέπω όλα μ' αυτή τη σκληρή ματιά. Η μοναξιά που καταλύει σιγά σιγά τις καλές μου δυνάμεις, αυτή η φαούσα που δίχως να θέλω με σκέπασε σαν σφικτός κισσός, αμέσως μόλις συνειδητοποίησα την ύπαρξή μου, η λάμια που κουβαλάω μέσα μου η αχόρταγη, ο σκοτεινός μου έρωτας, η άσπρη στέπα που μέσα της χάνομαι, η άλλη όψη της μοίρας μου.

Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές: η μοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισμένη μοναξιά,. Του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισμένη μοναξιά. Του καλόγερου στη σκήτη του, η εν δαιμονική μοναξιά.  Του άρρωστου πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι, του μελλοθάνατου στο κελί του, η εναγώνια μοναξιά. Του ενός μέσα στο πλήθος το αδιάφορο, η απελπισμένη μοναξιά. Του ποιητή μέσα στα όνειρα του, η γόνιμη μοναξιά. 

Μα η μοναξιά μπροστά στο αίνιγμα της ύπαρξής του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική και αγιάτρευτη μοναξιά.

-Λένα Παππά-

Το Ογδοηκοστό Ένατο

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν

πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί

μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες

Γεμάτοι οργή κι απόγνωση

Αποφασισμένοι ωστόσο

να το λεκιάσουν με λέξεις

βρόμικες λέξεις

άγιες λέξεις

λέξεις κλειδιά

ιδέες φαντάσματα

λυτρωτικές φράσεις

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου

Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους

Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα

Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις

Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους

Να τους καθησυχάσω

Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι’ απόψε

Πως χορτάσαμε

Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι

Και να τους νανουρίσω

Γ. Αγγελάκας 

Το Ογδοηκοστό Όγδοο

Τι φταις αλήθεια.

Κανείς δε σου 'μαθε το δρόμο για το εμείς.

Και το χειρότερο,

κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο εγώ.

Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του εσείς.

Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου,

προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το εσύ.

Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του αυτοί.

Και στην απελπισία, στο χαμό σου,

φώναζες "αυτός!αυτός!".

Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς.

Τι φταις. 

Αλκυόνη Παπαδάκη- Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Το Ογδοηκοστό Έβδομο

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί

κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση

μετρήσαμε τ’ αμέτρητα τ’άστρα

και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια

τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό

για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα

τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω

κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά

και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας

γεμάτα παράπονο-παιδιακίσια πράγματα- 

τον Ιούλιο κάποτε.

Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι

για να μας χαϊδέψει

κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις

πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ 

πώς θα μ’ αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.

Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .

Κι εκεί.

Κατερίνα Γώγου

Το Ογδοηκοστό Έκτο

Μου είχες γράψει πάνω από ενενήντα γράμματα. Άλλα γεμάτα θυμό, άλλα γεμάτα αναμνήσεις, άλλα πασπαλισμένα με δάκρυα και κάποια βουτηγμένα στη λογική της πραγματικότητας. Διαφορετικά γράμματα κάθε φορά. Κουνημένες σελίδες όταν μου έγραφες μέσα στο λεωφορείο, σκισμένες σελίδες από τα νερά της θάλασσας, τσαλακωμένα μικρά βιαστικά γράμματα, με λίγες λέξεις σημειωμένες σε τυχαία χαρτιά. Το μόνο που έμενε κοινό η ανάγκη να μιλήσεις σε εμένα. Μόνο σε εμένα. Σκίτσα στριμωγμένα ανάμεσα στις κουβέντες σου. Φωτογραφίες από τα μέρη που επισκέφθηκες χωρίς εμένα. Μόνο τοπία και κάπου κάπου τα παπούτσια σου, τα χιλιοπερπατημένα να φαίνονται, ή το κασκόλ το κόκκινο, παλιό μου δώρο, κρυμμένα στοιχεία που υποδεικνύουν την ύπαρξή σου εκεί.

Έλειπα εγώ και βρισκόμουν διακόσια κάτι χιλιόμετρα πιο μακριά, να ζω τη δική μου, ολόδική μου ζωή, τη μοναχική, αλλά σ' αυτή τη στολισμένη μοναξιά, που την απολαμβάνεις. Και βλέπω τώρα πλάι στις δικές σου φωτογραφίες τις δικές μου. Θα προτιμούσα να ήμουν μέσα στις δικές σου. Τυλιγμένος στο κόκκινο κασκόλ σου, αλήθεια. Και διαβάζω τα δικά μου κείμενα από όλους αυτούς τους μήνες και η μοναξιά που απολάμβανα φαίνεται τώρα να με έχει κάνει άλλον άνθρωπο. Και έχασε ο χρόνος το νόημα του και θέλω να κάψω τις δικές μου μέρες μακριά σου και να γυρίσω το χρόνο πίσω, να απαντούσα στο πρώτο σου εκείνο γράμμα. 

"Πέρασαν τέσσερις μέρες που έχω να σου μιλήσω, πάνω από εφτά που έχω να σε δω." Και πότε πέρασαν τέσσερις μήνες που έχω να σου μιλήσω, εφτά που έχω να σε δω; Και σταμάτησες να μου γράφεις. Δεν έχεις την ανάγκη να μοιράζεσαι πλέον τη ζωή σου, τις στιγμές σου μαζί μου. 

Και μου έμειναν μόνο αυτά τα ενενήντα κάτι γράμματα. 

Το Ογδοηκοστό Πέμπτο

Και βρέθηκες εσύ.
Τότε. 
Τυχαία μπροστά μου. 
Στο τυχαίο εκείνο μέρος.
Με κοίταξες και τώρα καταλαβαίνω, ήταν και αυτό τυχαίο. 
Τότε σε γνώρισα, γιατί μέσα απ' το τσούρμο του κόσμου που έπινε τα ποτά του κοιτάζοντας υπεροπτικά, σε ξεχώρισα.
Και άρχισαν να σε διακόπτουν τα λόγια μου, να συμπληρώνουν τις φράσεις σου.
Και κάπου εκεί σε αναστάτωσα. Άρχισα να σε μαθαίνω, να παρατηρώ τις μικρές διαφορετικές εκφράσεις των ματιών σου. 
Και κάπου εκεί σε ερωτεύτηκα. 
Και μου είπες το σ' αγαπώ σε λάθος χρόνο. 
Το είπες νωρίς μάτια μου. 

Πάμε πάλι. 

Πες το ξανά. 

Πες το σαν να το εννοείς. Αυτή τη φορά. 

Το Ογδοηκοστό Τέταρτο

Μιλάς για επαναστάσεις. Μιλάς και κουράζεσαι από την επανάσταση. Χορεύεις στο ρυθμό από τα δικά σου τραγούδια. Κουνάς το κορμί με κλειστά τα μάτια και χάνεσαι στα συνθήματα των στίχων. Και δεν πνίγεσαι από τον καπνό που μας τυλίγει. Μιλάς για επαναστάσεις και η ζωή αλλιώς, λες, δεν έχει νόημα. Αν δεν ασχολείσαι με αυτά δεν ασχολείσαι με τη ζωή μου λες. Τυλίγεσαι σε μαύρα μαντήλια και βγαίνεις έξω μόνο για τη σύγκρουση, αυτή που εμένα με τρομάζει. Τρέχεις ανάμεσα σε φωτιές σε σκουπίδια και κρύβεσαι σε κτήρια. Τραβάς από το μανίκι για να προστατέψεις. Συγκρούεσαι με το δικό τους και το δικό μας. Επαναστατείς για να φτιάξεις το δικό σας. Τα φτιάχνεις όλα από την αρχή, και ας είναι σε σπίτια ερείπια το νέο, και ας είναι με ανθρώπους που χάνονται σε στριφτά τσιγάρα, σε μουσική στρατευμένη. Είναι όλα για το δικό σας. Μικρές μάχες δικές σας. Και το δικό μας είναι απ' έξω. 

Το Ογδοηκοστό Τρίτο

"Θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα, ούτε που πρόλαβα να αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης, Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμο, στιγμές. Όταν έχω αυτό το ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω που να πετάξω, κρύβομαι στην συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές χωρισμούς. Λόγια, λόγια, λόγια… Έτσι και αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά, η ζωή ξέρει, και εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φθηνά τσιγάρα. "

Φθηνά Τσιγάρα

http://www.youtube.com/watch?v=6PQ9K0gRbL0

Το Ογδοηκοστό Δεύτερο

Ένα φιλί
για μας
που δεν μας δίνουν φιλιά
είτε γιατί δεν μας τα χρωστάνε
είτε γιατί δεν τ’ αξίζουμε.
Δεν μας δίνουν
τα φιλιά που ζητάμε
είτε γιατί τους βλάπτουν
είτε γιατί τους αγγίζουν
εκεί που δεν πρέπει
ν’ αγγιχτούν
γιατί τους άγγιξαν κάποιοι άλλοι
και τώρα εμάς
μας εμποδίζουν να τους πλησιάσουμε
εμάς τους καινούργιους
μην τους βλάψουμε
με τα φιλιά μας
όπως τους έβλαψαν με τα φιλιά τους
οι άλλοι.
Μα ήδη
από την πεισματική
αυτή άρνηση
έχει γίνει η αρχή
για τη βλάβη,
τη βλάβη τού έρωτα.

Το Ογδοηκοστό Πρώτο

Δεν ξέρω τι άλλο θα χρειαστεί να πω. Με κοιτάζει στα μάτια πίσω από τα χαρτιά του. Αυτά τα μουτζουρωμένα. Και τα γεγονότα έτσι έχουν, στο έχω πει και θα τα ανακυκλώνω μέχρι την κάθε λεπτομέρεια που δε χωνεύει το δύστροπο κεφάλι μου να τη φτύσω σε λέξεις. Μην με αποπαίρνεις λοιπόν και μη με συμβουλεύεις με λόγια στεγνά. Το νόημα είναι να μπορέσεις να κάνεις λέξεις τις άμορφες μου σκέψεις, αυτές που ζωντανεύουν σε εικόνες μόνο για τα δικά μου μάτια. Μόνο αυτό σου ζητάω και μετά θα τα βγάλω πέρα μόνη μου. Να ξεφορτωθώ αυτά τα πλάσματα και όλα καλά.

Το Ογδοηκοστό

Deep scared mind sinkin low on a crescent hole.

Lost scared lies sinkin low on a velvet throne.

[https://www.youtube.com/watch?v=c6ppBPfAQi4]

Το Εβδομηκοστό Ένατο

Μεγαλώνουμε. Μετράμε τα χρόνια μας και θυμάμαι πόσο έλεγα πως ήμουν όταν σε γνώρισα. Ναι, δεν είμαστε πολύ μεγάλοι, ούτε πολύ μικροί πλέον φίλε. Βουλιάζω στο μαξιλάρι μου και οι σκέψεις με πνίγουν μέσα του, με κάνουν να μην μπορώ να σηκωθώ τα πρωινά. Μετράω πλέον αντίστροφα τις μέρες για να μπω στο νέο νούμερο, αυτό που μου φαίνεται τρομακτικό. Πότε έφτασα ως εδώ; Πότε στο καλό πέρασαν οι τελευταίοι έξι μήνες; Αδυνατώ να θυμηθώ τις λεπτομέρειες, αυτό στο εγγυώμαι  Έτσι περνούν αυτές οι μέρες. Απίστευτα αργά, αλλά όταν κοιτάω πιο πίσω βλέπω ότι οι ώρες τρέχουν, γλιστράνε μέσα από τα χέρια μου. Τα γεγονότα, αν είναι δυνατόν, δεν τα προλαβαίνω. Κρατάω μόνο το θολό τους περίγραμμα και τρέχω να προλάβω ότι καινούργιο έρχεται. 

Και έφτασα εδώ. Ένας ζυγός, όμορφος, αριθμός, στην απόλυτη συμμετρία του. 

Το Εβδομηκοστό Όγδοο

Όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια, προσεκτικά, στα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα στο ανταποδίδει. Και τι  στο καλό είναι αυτή η ενέργεια εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που σε κάνει να νιώθεις έτσι περίεργα; Η Sue Monk Kidd λέει ότι εκείνη τη στιγμή, που μοιράζεσαι με τον άλλον, μπορείς να δεις την αλήθεια των συναισθημάτων του. Για τόσο λίγο, πριν στρέψει το βλέμμα του αλλού. Γιατί δεν αντέχουμε να μαθευτεί η αλήθεια μας για παραπάνω. Νιώθουμε ευάλωτοι όταν κάποιος καταλάβει όσα κρύβουμε τόσο μεθοδικά από όλους. Λίγο χαμένοι, γιατί δε μάθαμε ποτέ να είμαστε ειλικρινείς για όσα νιώθουμε, σίγουρα προς τους άλλους, σίγουρα προς τον εαυτό μας.

Ακόμη και προς τον εαυτό μας! Γιατί όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη συνήθως απορείς ποιος είναι αυτός που σε κοιτάει επίμονα μέσα στα μάτια και σε περιπαίζει με το επικριτικό του βλέμμα. Αυτός ο απαίσιος καθρέφτης θυμίζει, πόσο αλλάζεις κάθε φορά, και δεν αναγνωρίζεις το βλέμμα σου στο βλέμμα σου.

Το Εβδομηκοστό Έβδομο

Μόνο φωνή είχες σου λέω.Κλείνω τα μάτια και μου έρχεται καθαρή, δίπλα στο αυτί μου. Μια βαθιά, επική φωνή. Μοναδική και ιδανική για μεγαλοστομίες και υποσχέσεις. Έβηχες λίγο πριν ξεκινήσεις τις δηλώσεις και τις σοβαρές συζητήσεις. 

Όλες τις φωνές που ξέρω, αν τις βάλω τη μία δίπλα στην άλλη, η δικιά σου φωνή θα νικήσει. Μόνο η δικιά σου φωνή είναι τόσο γυμνασμένη στα λάθος λόγια. Μόνο η δικιά σου φωνή μπορεί να χτίσει εν μία νυκτί ολόκληρο Παράδεισο με τα υλικά της Κόλασης. 

Το Εβδομηκοστό Έκτο

Μ’άλλους δεθήκαμε, 

σ’άλλους δοθήκαμε 

κάποιους απλά τους σιχαθήκαμε,

μας πούλησαν όταν τους ανοιχτήκαμε.

Δεν βρήκαμε ακόμη τι συνέβη.

Βρεθήκαμε,συστηθήκαμε,χαιρετηθήκαμε,

αγαπηθήκαμε, μα χαθήκαμε.

Μεταξύ μας, αποτύχαμε.

Θα μου πεις μετά "Ε, και; Τι είχαμε;" 

Που να εξηγώ τι είχαμε;

Για εμένα ήταν πολλά, μα τώρα άσ’το πια,

με τ’άχτι σου,το άχτι μου, κάπου αναλωθήκαμε.

Κι αν ήταν λάθος αυτό,άξιζε,χαλάλι.

Ήταν ήλιος μέσα στο χαλάζι.

Stop

Πάμε πάλι.

Κι είναι στιγμές,

είτε γλυκές, είτε πικρές,

μπορεί του χθες, μπορεί νωπές. 

Ίσως να χάθηκα κι εγώ,

ούτε φωνή ούτε ακρόαση 

Αναζητώντας όαση.

[http://elpidafg.tumblr.com/post/32132808392]

Το Εβδομηκοστό Πέμπτο

Έχω ένα ουρλιαχτό μες στο κεφάλι μου!
Τη ζούσε και τη σκεφτόταν ταυτόχρονα τη φράση. Ένα ουρλιαχτό που άνθιζε σαν έκρηξη σε αργή κίνηση και που πρέπει να ξεκίνησε από ώρα πριν. Ύπουλα, όταν ακόμα ήταν βυθισμένος σε σκοτεινό, ακατέργαστο ύπνο. Να ξεκίνησε χαμηλότονο, συρτό, σχεδόν ψίθυρος, φίδι που σκιρτά ανεπαίσθητα κάτω από χαλί περσικό, χαλί με λεπτοκεντημένα μοτίβα, με πέλος λαμπερό από πορφυρό μετάξι. Έτσι ξεκίνησε κι αυτό το αβάσταχτο τώρα ουρλιαχτό κάτω από το δέρμα του. Μια ίνα που διαπέρασε τις συνάψεις των νευρώνων, τους λεπτούς σφιχτούς ιστούς, το αίμα στις αρτηρίες, και έφτασε σιγά-σιγά μέχρι τα μέσα του λαιμού. Εκεί, στον ισθμό μου ενώνει κορμί και κεφάλι, εκεί που ονομάζεται λαρύγγι, και τέντωσε υπεράνθρωπα τις πανάκριβες, τις πολύτιμες φωνητικές του χορδές. Απλώθηκε όπως το μελάνι σε θαλάσσιο νερό. Εισχώρησε στις συρραφές του κρανίου, στον εγκέφαλο και στις λόχμες, στη φοβερή σπηλιά που ανιχνεύουν τις λέξεις τους ο τρόμος, η αγωνία, η φυγή. 

*Απόσπασμα από "Ο Ντάνκαν γυρεύει το Θεό", της Μ. Βαμβουνάκη

Το Εβδομηκοστό Τέταρτο

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις - όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις - δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. 

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν' αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ' όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη και η ψυχή δια της απώλειάς της κερδίζεται. 

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε. Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. 

Λέγεται πως "μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη ... " 

"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" - Μάρω Βαμβουνάκη 

Το Εβδομηκοστό Τρίτο

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,

εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος.

Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,

δε μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου, 

δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου.

Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει.

Σε σπρώχνει για να περάσει.                                                                                                                                                                    ~Γιάννης Ρίτσος

Το Εβδομηκοστό Δεύτερο

Ετοίμασα τα πράγματα μου. Φόρτωσα κάτι μπλούζες, ένα παντελόνι και ένα σκουφάκι στο σάκο στην πλάτη μου. Έδεσα τα κορδόνια από τα σταράκια όπως μου είχες μάθει και έφυγα. Λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου από την χθεσινοβραδινή βροχή, αλλά δε με πτοεί τίποτα. Ταξίδι για να βρεις τον εαυτό σου το ονόμασες εσύ, ταξίδι για να ηρεμήσω το λέω εγώ. Ο αέρας όμως δε με αφήνει να αναπνεύσω αγαπητέ μου, έρχεται ανάμικτος με το αλάτι της θάλασσας. Και τσούζουν τα μάτια μου, ρουφάνε την αλμύρα του τα χείλη. 

Έφτασα πέρα, πέρα στην παραλία εκείνη την έρημη που είχαμε πάει μαζί, με μια σκηνή και λίγα μπουκάλια νερό. Σηκώνεται η άμμος απότομα μπροστά μου, μπαίνει μέσα στα ρούχα μου, μέσα στις τσέπες, χώνεται ύπουλα να μείνει ενθύμιο στη ζωή μου, για όταν γυρίσω πίσω. Γιατί πρέπει, επιβάλλεται κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω. Και ζυγίζουν τα ρούχα μου όλα κάπου ένα τόνο, ζυγίζει άλλο τόσο μισό ο σάκος στην πλάτη και με κάνει να καμπουριάζω. Με κάνει να λυγίζω και να πέφτω στην άμμο, σε αυτή την άθλια που είναι έτοιμη να με καταπιεί και να με σύρει στα κύματα μπροστά. Αλλά αν είναι να πνιγώ στα κύματα μέσα, θα είναι δική μου θέληση. Βγάζω τα ρούχα και βουτώ γυμνή στα γκρίζα νερά του Νοέμβρη. Δε θα πάρω τίποτα δικό σας μαζί μου.  

http://www.youtube.com/watch?v=fWdEeyDc-L4

Το Εβδομηκοστό Πρώτο

Αν ζούσα το 70', θα σου έγραφα μάλλον κάποιο ποίημα. Θα το έφτιαχνα μικρό ραβασάκι και θα το έστελνα με κάποιον, μυστικό, αποστολέα, στη τσέπη σου μέσα.Τώρα δε μιλάμε καθόλου. Γιατί δεν έχω κάρτα, δεν έχεις σήμα, εκεί στον κόσμο το δικό σου, που ζεις αποκομμένος.

Ξέχασαν όλοι κάπου εδώ να αγαπάνε. Έγιναν όλα ήχοι κοφτοί και μονότονοι, όπως το πληκτρολόγιο που σου γράφω. Τα συναισθήματα έγιναν τώρα πλήκτρα που χτυπάνε ξανά και ξανά, τις ίδιες λέξεις, τα ίδια κομμάτια, να στριφογυρίζει το βλέμμα στις ίδιες φωτογραφίες. 

Και τα έχω με εμάς, που αιχμαλωτιζόμαστε σε αυτή τη σκληρή τρυφεράδα της προστασίας του άλλου. Και δε μου φταίει ούτε η εποχή που ζούμε, εποχή κρίσης και βρώμικης ρομαντζάδας, ούτε ο καιρός που κρύωσε και παγώνουν οι πατούσες μου στα πλακάκια, μου φταις μόνο εσύ.

Το Εβδομηκοστό

Νομίζω σε είδα και σήμερα στον  ύπνο μου. Απόμακρες οι φιγούρες που συνάντησα στο όνειρό μου, αληθινές σαν τον ιδρώτα που με έλουζε, μικρός εαυτός που μπερδεύει τα επίπεδα της πραγματικότητας. Ξύπνησα με ταραχή αληθινή και ανάσα μισή. Και μόνο ένα πράγμα μου έμενε να κάνω. Να έρθω να σε βρω και να μπω κατευθείαν στην αγκαλιά σου. Και εκεί να ξυπνήσω από την αρχή, και ξανά να μάθω να ονειρεύομαι και να αναπνέω. Πήρα το λεωφορείο, ταξίδεψα να φτάσω κοντά σου. Και όταν έφτασα στον τρίτο όροφο, τα βήματα κολλούσαν στα βρώμικα σου σκαλοπάτια. Κάθισα για λίγο στο διάδρομο, μετρώντας την ησυχία, ψάχνοντας κάτι δικό σου. Ένα βήχα που να μου δείξει ότι είσαι εκεί. Ότι είσαι εκεί και με περιμένεις. Ότι είσαι εκεί μόνος, να βλέπεις τα ίδια όνειρα με τα δικά μου, τα παρανοϊκά.

To Εξηκοστό Ένατο

Το Εξηκοστό Όγδοο

"Αρνούμαι να παραδοθώ στην αποθάρρυνση.

Οι πράξεις βίας καταποντίζονται και τα επιτεύγματα του πνεύματος αντέχουν στο χρόνο-τούτο το σχήμα επαναλαμβάνεται κάθε τόσο στην ιστορία. Γίνε, λοιπόν, απαισιόδοξος, αν μπορείς. Βουτήξου βαθιά στην απαισιοδοξία σου. Πίστεψε πως όλα τα ιδανικά του ανθρώπου είναι ουτοπίες, πως οτιδήποτε φάνηκε σαν πρόοδος στο παρελθόν δεν ήταν παρά μια αστραπή που έσβησε στο σκοτάδι. Συμφώνησε πως οι δικτατορίες καταδιώκουν τις δημοκρατίες επειδή η δημοκρατία είναι στην ουσία ανεφάρμοστη, πως η χριστιανική καλή θέληση είναι φαντασίωση και στόμφος και ότι ο πυρηνικός πόλεμος θ΄αφανίσει  τον πολιτισμό και πιθανώς την ανθρώπινη φυλή.

Αν αποφασίσεις να γίνεις απαισιόδοξος, γίνε τουλάχιστον πραγματικός: Πάψε να προσπαθείς να ελπίζεις. Δεν μπορείς. Αμέσως αρχίζουν να ξεπηδούν επιχειρήματα από την άλλη πλευρά, που δε γίνεται να αποσιωπηθούν. Βγαίνεις στον κόσμο με μια γενιά σκληρή και θυελλώδη, όμως και με ελπίδα μαζί και με εμπιστοσύνη ότι μια νίκη μπορεί να κερδηθεί κατά των δυνάμεων του κακού που απειλούν τον κόσμο.

Η εύκολη απαισιοδοξία είναι ανόητη. Η βαθιά απαισιοδοξία είναι καταστροφή. Εκείνο που χρειάζεται είναι ευφυΐα, καλή θέληση, θάρρος."

Περί Παρεξηγήσεων και Εξηγήσεων

Όσα δε φτάνω να τα φτιάξω κάπως αλλιώς, τα κάνω ιστορίες. Όσα δε φτάνω να τα αλλάξω, να τα πετάξω, ή να τα κρατήσω κάπου μέσα μου, τα παραχώνω σε λέξεις, βαριές και στολισμένες ,εδώ μέσα. 

Γι' αυτό καμιά ιστορία στη σελίδα αυτή δεν αναφέρεται σε ένα μοναδικό γεγονός. Περιπλέκονται στιγμές δικές μου, φίλων, γνωστών και αγνώστων. 

Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη δική σου πραγματικότητα λοιπόν, είναι τελείως τυχαία. Και αν πέτυχα τις λεπτομέρειες της ζωής σου πολύ το χαίρομαι. 

Το Εξηκοστό Έβδομο

Smoke me for goodbye.

Μοιραστήκαμε ένα τσιγάρο.

Καθόμουν στα πόδια σου και ο καπνός σου με τύλιγε. Μοιραστήκαμε μόνο ένα τσιγάρο και στα τρία λεπτά που διήρκεσε η αρρώστια του έμαθα τρεις δικές σου ιστορίες. Μάτια κόκκινα, ξενυχτισμένα. Μάτια νυσταγμένα. Τυλίχτηκα στη γκρι σου ζακέτα και σου έκλεψα λιγότερο από πέντε τζούρες. 

Ξημερώματα και μοιραστήκαμε ένα μόνο τσιγάρο και ένα φιλί, στεγνό, για καληνύχτα και αντίο. 

Το Εξηκοστό Έκτο

Insanity.What else. 

Τρέχετε αγαπητοί μου. Τρέχετε όλοι και δε σας προλαβαίνω. Τι αποφάσεις ξαφνικές είναι αυτές; Ποιες είναι αυτές οι τραγικές εξελίξεις που έχασα και σας έκαναν ανθρώπους διαφορετικούς, μάτια μη αναγνωρίσιμα; Γέλια ψεύτικα και συγκρατημένα, ή γέλια που ξεσαλώνουν το νου στο ψεύτικο μεθύσι του;

Άλλαξαν όλοι και πρέπει να βιαστώ και εγώ να μπω στο χορό τους, να τους προλάβω. Να φορέσω τα καλά μου στο νέο πανηγύρι της ενηλικίωσης. Να ουρλιάξω βουβά μαζί τους, χαρούμενη, γιορτάζοντας τον απαίσιο εαυτό που αναγκαστήκαμε να αποκτήσουμε.

Γέλα, γέλα λίγο ακόμη, αποκάλεσε άλλη μια φορά τον εαυτό σου με τέτοιες όμορφες λέξεις και σε λίγο θα το διαπιστώσεις. Αυτό που λένε όλοι από πίσω σου. Έγινες αυτό που δεν ήθελες να γίνεις. Σίγουρα δεν έγινες αυτό που πάντα σκεφτόσουν. Λοξοδρόμησες στην πορεία. Έχασες το νόημα και την ουσία όσων ονειρευόσουν. Μας πήρε η κατρακύλα φίλε μου. 

Και θέλω να βουτήξω το κεφάλι μου στο κρύο νερό, μήπως ξυπνήσω και τα πάρω όλα από την αρχή. Μήπως γυρίσω να σε κοιτάξω και έχεις χάσει το παραμορφωμένο προσωπείο που φοράς τώρα. 

Το Εξηκοστό Πέμπτο

Και ήθελα λέει να σε φωτογραφήσω στα κρυφά. Χωρίς να με πάρεις χαμπάρι. Χωρίς να κλείσω το βλέμμα σου. Ήθελα να σε φωτογραφήσω μια στιγμή που θα αποφάσιζα εγώ. 

Εκείνη που θα επέλεγα μόνη μου, να την έχω δική μου. Ήθελα να κλέψω μόνο ένα μικρό κομμάτι της ψυχής σου, εκείνο που χάνεται μαζί με τη ματιά σου κάπου σε σκέψεις που δε θα μάθαινα. 

Ήθελα να το κάνω αυτό…Γιατί ήξερα ότι θα το χρειαζόμουν για συντροφιά πιο μετά. 

Τώρα. 

Το Εξηκοστό Τέταρτο

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Το Εξηκοστό Τρίτο

There's no drink nor drug I tried to tame the ghosts in my head ,that run wild and wish me dead.

Δεν υπάρχει κανένα φάρμακο για να περάσει αυτός ο ξερός βήχας. Σου λέω, βήχας που ηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Δοκίμασα κάθε ναρκωτικό για να μου περάσει και να μπορέσω να κοιμηθώ ένα βράδυ ήρεμα. Αλλά δε γνωρίζω πως να ξεφορτωθώ τα γρατζουνίσματα στην αναπνοή μου. Και είναι πολύ βαρύ το τίμημα που πληρώνω τώρα, για τα λίγα καλά και όμορφα που μου πρόσφερε η αγάπη εκείνη. Ένας μυστικός αγώνας κάθε μέρα να ηρεμήσουν τα πάντα στο κεφάλι μου. Να αποτοξινωθεί το σώμα και το μυαλό από τις ουσίες τις δικές σου. 

*Κλεμμένες ιδέες από Mumford & Sons- Lovers Eyes: http://www.youtube.com/watch?v=xWNq89joPrI&feature=related

Το Εξηκοστό Δεύτερο

Το να μιλάς για πράγματα άψυχα και έμψυχα, το να μιλάς για όσα δεν υπάρχουν σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα αυτού του κόσμου, σε φέρνει κοντά σε κάτι ξένο, που σου δίνει όμως μια περίεργη δύναμη. 

Μια διαδικασία που, περιέργως, σε βοηθάει να ξεπεράσεις το αίσθημα αποσύνδεσης που έχουμε με το φυσικό μας κόσμο, αλλά και από όλες αυτές τις αφηρημένες έννοιες που έχουμε χτίσει για να περιγράψουμε τα γύρω μας. 

Κάθε φορά όμως που προσωποποιείς κάτι, μια αφηρημένη έννοια, για να καταφέρεις να φτάσεις σε διάλογο μαζί του, εκεί που προσπαθείς να πεις τις μεγαλύτερές σου αλήθειες, τότε, λες και τα πιο προφανή ψέμματα. Επινοείς αφαιρέσεις ξανά. Ακριβώς την ίδια στιγμή που προσπαθείς να τις μειώσεις μέσα στο κεφάλι σου. 

-Καλό Φθινόπωρο

Έχει μπει προ πολλού αλλά τώρα μας το θύμισε...

Συννεφιασμένα πρωινά και ζεστό τσάι.

Το Εξηκοστό Πρώτο

"...Ένα κορίτσι που διαβάζει κατανοεί σύνταξη. Η λογοτεχνία την έχει διδάξει ότι οι στιγμές τρυφερότητας έρχονται σε σποραδικά αλλά αναγνωρίσιμα διαλείμματα. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η ζωή δεν έχει γραμμική πορεία, και θεωρεί δεδομένο ότι η παρακμή ρέει στην ίδια κατεύθυνση με την απογοήτευση. Ένα κορίτσι που έχει εμβαθύνει στη σύνταξη του λόγου αναγνωρίζει στις ακανόνιστες διστακτικές παύσεις ανάμεσα σε δύο ανάσες τη φύση του ψέματος. Επίσης, αντιλαμβάνεται τη διαφορά της μεμονωμένης στιγμής θυμού από την μόνιμη συνήθεια κάποιου να είναι πικρός και κυνικός ανεξάρτητα λόγου ή αιτίας· αυτή η συνήθεια θα παραμείνει ζωντανή και όταν έχει πακετάρει τα πράγματα της, έχει αποχαιρετήσει απρόθυμα, έχει αποφασίσει ότι πρόκειται για παύση και όχι για τελεία και…προφανώς θα συνεχίζεται εις τον αιώνα τον αιώνων αμήν.

Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει γιατί το κορίτσι που διαβάζει γνωρίζει τη σημαντικότητα της πλοκής, μπορεί να εντοπίσει που τελειώνει ο πρόλογος καθώς και τις αιχμηρές εντάσεις της κορύφωσης. Τις νοιώθει στο πετσί της. Το κορίτσι που διαβάζει θα είναι υπομονετική σε μια διακοπή της δράσης, θα επισπεύσει τη λύση. Μα πάνω απ’ όλα γνωρίζει την αναπόφευκτη βαρύτητα του τέλους. Βρίσκεται στο στοιχείο της. Έχει αποχαιρετήσει χιλιάδες ήρωες με ένα σούβλισμα θλίψης όλο κ’ όλο στην καρδιά.

Μην βγεις ραντεβού με ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί τα κορίτσια αυτά είναι που αφηγούνται τις ιστορίες. Εσύ και ο Τζόυς, εσύ και ο Ναμπόκοφ, εσύ και η Γουλφ. Εσύ στη βιβλιοθήκη, στο διάδρομο αναμονής του μετρό, στη γωνία του καφέ, στο παράθυρο του δωματίου σου. Εσύ που αιωνίως κάνεις την ζωή μου αφόρητη. Το κορίτσι που διαβάζει έχει βγάλει έξω το τεφτέρι της ζωής της και είναι γεμάτο νόημα. Προσέχει οι αφηγήσεις της να είναι πλούσιες, το υποστηρικτικό καστ χρωματιστό και η γραμματοσειρά έντονη. Εσύ, το κορίτσι που διαβάζει, με κάνεις να θέλω να είμαι όλα αυτά που δεν είμαι. Αλλά είμαι αδύναμος και θα σε απογοητεύσω, αφού αυτό που έχεις ονειρευτεί είναι καλύτερο από αυτό που είμαι. Δεν θα δεχόσουν ποτέ τη ζωή για την οποία μιλούσα προηγουμένως. Δεν θα δεχόσουν τίποτα λιγότερο από πάθος, τελειότητα και μια ζωή άξια να αφηγηθεί. Αυτό ήταν. Τελείωσα μαζί σου κορίτσι που διαβάζει." 

κείμενο του Charles Warnke, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τη Σταυρούλα Χρυσοχόου

[http://awebsidestory.gr/2012/10/19/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9/ ]

Το Εξηκοστό

Μάτια κομμάτια
-όχι ότι τις υπόλοιπες ώρες είναι καλύτερα
Μάτια μου, κομμάτια
-τις υπόλοιπες ώρες τα πάντα είναι σίγουρα καλύτερα
Μάτια, κομμάτια μου
-τις υπόλοιπες ώρες μετράω τα κομμάτια σου, τα ζυγίζω με τα δικά μου

To Πεντηκοστό Ένατο

"Ανάμεσα στις μνήμες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις τύψεις, ποιος είναι σίγουρος για το τι στα αλήθεια συνέβη;"
Luis Bunuel

Το Πεντηκοστό Όγδοο

Κάθε φορά λέμε πως δε θα ξαναπιούμε, αλλά ειλικρινά τώρα, ποτέ δεν το εννοούμε. 

Θυμάσαι άραγε όσα μοιραστήκαμε ανάμεσα στη serkova και το κόκκινο κρασί; Ή μισοκοιμισμένες  στα sleeping bags, στο καινούργιο εκείνο σπίτι; Θυμάσαι τα κρυμμένα κινητά μέσα στα κορν φλέικς; Μια σοφή κίνηση ήταν αυτή. Ή το να φεύγεις κρυφά από το παράθυρο και να γυρίζεις το ξημέρωμα, ξεμέθυστη από τα φιλιά και τον κρύο αέρα; Κάθε φορά όλα ξεκινούσαν με μπούρδες, τραγούδια καμμένα και κατέληγαν σε θέματα σοβαρά, σ' αυτά που πονάνε, όταν τα σκέφτεσαι στα φυσιολογικά σου. Είχαμε λίγα κλάματα, τις περισσότερες φορές, λίγο από ατάκες του τύπου "ρίξε λίγο νερό στις φλέβες σου", αλλά τελικά το επόμενο πρωί τα καταφέρναμε περίφημα. Με καφέ σκέτο, που καμία δεν έπινε. Με μηνύματα μυστικά η μία στην άλλη για τις κλεμμένες τζούρες, "ένα μικρό αλητάκι". 

Και είναι οι στιγμές αυτές, ρε φίλε, τα μυστικά τα δικά μας, τα "τότε". Μεθυσμένη λοιπόν θα σου στείλω αυτό το μήνυμα για να σου πω ότι μου λείπουν οι μεθυσμένες τότε βραδιές μας. 

R.I.P.

To Πεντηκοστό Έβδομο

Ε ναι λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα. Δε νοιάζομαι, αν εσύ δε νοιάζεσαι.

Είναι πιο δύσκολο αυτό, αλήθεια. Να πείσεις τον εαυτό σου να μην προσπαθήσει για κάτι που τόσο πολύ θέλει. Αλλά είναι δύσκολο μόνο στην αρχή. Στο λέω να το ξέρεις. Σε έχω αφήσει κάπου εκεί, σε όσα κάνεις κρυφά, σε όσα πιστεύεις ότι ποτέ δε θα μάθω. 

[ http://www.youtube.com/watch?v=zc8hbSM1zVo ]
{ The Killers- Read my mind}

Το Πεντηκοστό Έκτο

Οι σκέψεις που διώχνεις όλη μέρα, επιστρέφουν τη νύχτα, όταν έχεις κλείσει τα φώτα και μετά. Έτοιμες να κερδίσουν το χρόνο που έχασαν, να σε εκδικηθούν που τις έκανες πέρα ξανά και ξανά.

Ύπουλες οι σκέψεις για ακόμη μία φορά.

Καληνυχτώ σας. 

Το Πεντηκοστό Πέμπτο

Situation gets rough.

-Then I start to panic.

It's not enough, it's just a habit.

-Hey, kid, you' re sick,

darling, this is it. 

[Kiss off - Violent Femmes: http://www.youtube.com/watch?v=iLMn8UPmSTo ]