tag:blogger.com,1999:blog-39619757632450803182024-03-13T14:33:52.133-07:00ppk.productPPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.comBlogger227125tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-54449653978665199662016-07-21T16:30:00.000-07:002016-10-14T10:06:46.285-07:00η αρχή ενός τέλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήσουν εκεί, πορτοκαλί κουκκίδα.<div>
Πορτοκαλί σκούρο. </div>
<div>
Όχι φωτεινό. </div>
<div>
Το βλέμμα μου έχανε τις λεπτομέρειες. </div>
<div>
Όμως εσύ -αγαπημένο μου κομμάτι-</div>
<div>
εσύ, ήσουν εκεί. </div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-49948536094648423892016-01-11T07:06:00.000-08:002016-01-25T07:12:37.088-08:00Το Διακοσιοστό Εικοστό Τρίτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-jfcJJR_vKnY/VqY7SD-aEWI/AAAAAAAAAvQ/EfvKA7kThIw/s1600/walk.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="http://2.bp.blogspot.com/-jfcJJR_vKnY/VqY7SD-aEWI/AAAAAAAAAvQ/EfvKA7kThIw/s640/walk.jpg" width="640" /></a>Μην κλαις πατέρα.<br />
τα δάκρυα σου δεν τα αντέχει η ψυχή μου<br />
Μη φωνάζεις πατέρα.<br />
οι φωνές σου δε φεύγουν ποτέ από το μυαλό μου<br />
Μην τρέχεις πατέρα.<br />
άσε με να σε προλάβω<br />
Μη φύγεις<br />
μην τηλεφωνείς<br />
μη με βάζεις επίτιμο αντιπρόσωπο.<br />
Κοίταξε με στα μάτια και θα δεις.<br />
Έγινα ο εαυτός σου πατέρα.<br />
Και είμαι εγώ αυτός που κλαίει<br />
που φωνάζει<br />
που τρέχει μακριά<br />
να μην τον προλάβεις<br />
να μη μπορέσεις ξανα<br />
να τον κοιτάξεις στα μάτια.<br />
<br /></div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-37955517373382279232015-12-30T11:24:00.000-08:002016-01-14T11:26:28.697-08:00Το Διακοσιοστό Εικοστό Δεύτερο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-xygfBMUnjQM/Vpf1_y83oXI/AAAAAAAAAvA/vey-OWknMDs/s1600/run.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-xygfBMUnjQM/Vpf1_y83oXI/AAAAAAAAAvA/vey-OWknMDs/s320/run.jpg" width="320" /></a>Αν εσύ είσαι<br />
αυτό που είσαι<br />
και εγώ-<br />
αυτό που είμαι<br />
γιατί<br />
<br />
γιατί;<br />
<br />
δεν είμαστε<br />
αυτό<br />
που ήμασταν </div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-29999067308944691122015-12-14T14:37:00.000-08:002015-12-15T14:39:58.047-08:00Το Διακοσιοστό Εικοστό Πρώτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XJYK7f4515Q/VnCWduh-oXI/AAAAAAAAAuY/NJo2cqx6SUE/s1600/85c5e0004716ea045e6e34494778f336.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="http://2.bp.blogspot.com/-XJYK7f4515Q/VnCWduh-oXI/AAAAAAAAAuY/NJo2cqx6SUE/s640/85c5e0004716ea045e6e34494778f336.jpg" width="428" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Αν μπορούσα να έχω όλα τα μέσα δικά μου<br />
να άστραφτε τώρα και να μην είχα να δικαιολογηθώ με πρόσχημα όσα λείπουν<br />
να αρκούσε μόνο να τα βάλω με τον εαυτό μου και τη μετριότητά του.<br />
Ξέρω οι προτάσεις μπορεί να μην είναι σωστές<br />
αλλά δε θα τις διορθώσω αυτή τη φορά.<br />
Όλα ασύντακτα<br />
και λάθη να γεμίζει η σελίδα<br />
και να έβγαινε μια εικόνα ίδια με το κεφάλι μου το κούφιο.<br />
Βρέθηκα με μπέρτα μαγική και κάτασπρη,<br />
αν και πάντα πίστευα θα ήταν μπλε,<br />
να χοροπηδάω,<br />
αυτή τη στιγμή που σου γράφω,<br />
στον πανικό του άγχους μου. <br />
<br /></div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-12137717757686548252015-10-31T07:19:00.000-07:002015-11-08T07:19:58.921-08:00Το Διακοσιοστό Εικοστό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πότε θα μπορέσεις να μου πεις.<br />
Όχι για τους γύρω, ούτε για τα παλιά, δε θέλω τίποτα να ακούσω για τον κόσμο μας.<br />
Μην ανοίξουμε κουβέντες για όσους κρέμονται στους βυθούς.<br />
Θέλω μόνο να μάθω για εσένα. Θέλω να ορμήξω μέσα σου.<br />
Όχι άλλα θολά βλέματα. Όχι κρυμένα μάτια στη λακούβα του λαιμού.<br />
Πότε θα ανατρέξεις στις σκέψεις σου.<br />
Ποτέ.<br />
Το λάθος οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους.<br />
Ποτέ δε θα μπορέσω να αφήσω πίσω όσα ζητάς. Όχι για τους γύρω, ούτε τα παλιά, ούτε και για εσένα πια.<br />
Και είναι πια αργά. Να διαγραφούν όλα.<br />
Κάπου τώρα. </div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-55251045412739629332015-10-20T06:43:00.000-07:002015-11-08T06:43:38.688-08:00Το Διακοσιοστό Δέκατο Ένατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Θέλω να βρεθώ δίπλα σου να σε αγκαλιάσω. Να γίνω φτερούγα απαλή να σε σκεπάσω. Να σε φιλήσω στα μάτια να σε καθησυχάσω. Να μου πεις για το θάνατο που μας έχει κυκλώσει. Στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου ανταλάσσονται κύκλοι από καπνό τσιγάρου και ξέψυχες ελπίδες ότι κανείς δε θα χαθεί. Στο παράθυρο, στον όροφο νούμερο πέντε, ο ουρανός της πόλης απλώνεται πορτοκαλί. Τα φώτα της εγκλωβίζονται σε ερωτικές περιπτύξεις συννέφων. Και τολμάς να πατήσεις πάνω τους σαν στέρεο έδαφος να 'ναι. Τα χέρια αυτά τα κρύα να τα σφίξεις τώρα όσο δεν το έκανες ποτέ. Τα χέρια αυτά να τα βάλεις στα μαλλιά σου όπως ελπίζεις έγινε όταν ήσουν παιδί. Τα χέρια αυτά που σε χτύπησαν θέλεις τώρα ποτέ να μην τα αφήσεις. Γλυκό μου, άνδρας τώρα, το αίσθημα αυτό, μην το γράψεις σε λέξεις. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-EUTfTyPJQ8s/Vj9fZxKmDAI/AAAAAAAAAuE/bp7e766QuBE/s1600/tumblr_nwwwpgznhA1qdj497o1_540.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="http://2.bp.blogspot.com/-EUTfTyPJQ8s/Vj9fZxKmDAI/AAAAAAAAAuE/bp7e766QuBE/s640/tumblr_nwwwpgznhA1qdj497o1_540.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-64581847728323076372015-08-30T16:09:00.000-07:002015-09-15T16:39:37.247-07:00Το Διακοσιοστό Δέκατο Όγδοο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μετά από Εσένα τι; Μετά από εσένα Εγώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά έψαξα και έμαθα και κατασκεύασα την πιο ισχυρή πανοπλία. Ασύγκριτη με κάθε τι που γνώριζα ή είχε περάσει έστω από τη σκέψη μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά ξεχάστηκα σε εκείνο το δωμάτιο για μέρες. Μέρες ή μάλλον μήνες πέρασαν για να περπατήσω πάλι στους δρόμους με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στις γωνίες. Διάβαζα και βίδωνα και έξυνα και έκοβα και έφτιαχνα και σκεφτόμουν. Κανείς, ποτέ, ξανά. Ή ξανά, ποτέ, κανείς; </div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά έγραφα, και έσβηνα την επόμενη στιγμή,</div>
γιατί το άγχος μήπως και τα διαβάσεις είχε εξαφανιστεί.<br />
<div style="text-align: justify;">
Μετά θύμωσα με τις λέξεις, με τη μουσική, με τις γραφές και τις γραμμές. Μα μου πέρασε ο θυμός όσο ξαφνικά είχε έρθει εκείνο το απογευματάκι το ζεστό και τους ζήτησα με δάκρυα να με συγχωρέσουν. Πήρα βαθιά ανάσα και να, βγήκα δειλά. Σιδερένια βήματα βαριά να χτυπούν το πάτωμα. Η σκέψη μου φτερούγιζε σαστισμένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μα μετά, τότε ήταν το χειρότερο. Τρόμαξαν ή μήπως παρεξηγήθηκαν οι λέξεις; Πιάστηκαν όλες μαζί και έφυγαν μακριά μου. Και δεν πρόλαβα ούτε σε ένα περαστικό να το πω, πώς ν' ανοίξει το κλουβί μου.</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-iYhDVt5Ytrg/Vfir8swt4pI/AAAAAAAAArU/er9Ae5VHJ30/s1600/tumblr_nhz4thVwK61tymfino1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="368" src="http://1.bp.blogspot.com/-iYhDVt5Ytrg/Vfir8swt4pI/AAAAAAAAArU/er9Ae5VHJ30/s640/tumblr_nhz4thVwK61tymfino1_500.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: 'Helvetica Neue', HelveticaNeue, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21px; text-align: start;">~Painting By Alexandra Levasseur ~</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-32506812621234248952015-08-05T10:24:00.000-07:002015-09-02T10:25:14.930-07:00Το Διακοσιοστό Δέκατο Έβδομο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-AjX66SigXy0/VecvenZe0GI/AAAAAAAAAq4/donRQefwHNs/s1600/DSC06536.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="http://3.bp.blogspot.com/-AjX66SigXy0/VecvenZe0GI/AAAAAAAAAq4/donRQefwHNs/s640/DSC06536.JPG" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η παγίδα της αξόδευτης αγάπης. Της επιθυμίας, να χυμήξω στην αγκαλιά σου. Τα παιδιά αγκαλιάζουν όποτε το νιώθουν. Ακόμη και αν σε σκέφτομαι κάθε μέρα είναι δύσκολο να απλώσω το χέρι μου έτσι απλά να σε αγγίξω να σου πω τα λόγια που σε περιμένουν χρόνια τώρα. Για ποιο λόγο να σου τηλεφωνήσω αφού δεν θα ακούς τη φωνή μου. Για ποιο λόγο να σου μιλήσω στο μισοφαγωμένο σαλόνι αφού αρνείσαι να με γνωρίσεις. Και ας είναι η αγάπη σου για εμένα μεγάλη. Πώς να σου ζητήσω να μου το πεις όταν στη ζωή σου δε γνωρίζω αν ποτέ το ξεστόμισες. Και ποτέ δε σε ευχαρίστησα και ποτέ δε σε χαιρέτησα. Και ποτέ δε θα μάθεις ποια θα είναι η συνέχεια της ιστορίας. Χωμένος σε παράπονα και απογοητεύσεις. Η παγίδα να μη νιώθουμε την αγάπη των άλλων. Να περιμένουμε να μας έρθει σερβιρισμένη στα δικά μας δεδομένα. Η παγίδα να φύγεις χωρίς να πεις τι σου λείπει στον άλλον όταν έχεις να τον δεις πάνω από τρεις μήνες. </div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-16529253445566049262015-07-27T16:04:00.000-07:002015-08-08T16:04:29.272-07:00To Διακοσιοστό Δέκατο Έκτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ούτε όνομα, ούτε ιδιότητα, καμιά διεύθυνση, κανένα νούμερο τηλεφώνου. Απλά Κουρασμένος. Άφησα τα πόδια μου να βυθίζονται μέσα στο νερό και οι άκρες από τα δάχτυλά μου ακούμπησαν στην άμμο. Ένιωσα τους άπειρους κόκκους της να απλώνονται γύρω τους. Το νερό με την αλμύρα του το ένιωθα στα χείλη μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή. Και ισορρόπησα εκεί, ανάμεσα στον ουρανό και στη θάλασσα. Εκπνοή και βυθίστηκα. Όχι αμέσως. Η θάλασσα δε βιαζόταν να με πάρει μέσα της. Και μέσα στη γαλήνη εκείνης της στιγμής και στη θολούρα της αλμύρας τους είδα όλους τους Κουρασμένους του τόπου να βυθίζονται και να ηρεμούν μόνο για λίγο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-FjNnIkhuPjo/VcaKfuYi35I/AAAAAAAAAqg/262qJHY83mw/s1600/beautiful-cool-nice-ocean-photography-Favim.com-324072.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="418" src="http://4.bp.blogspot.com/-FjNnIkhuPjo/VcaKfuYi35I/AAAAAAAAAqg/262qJHY83mw/s640/beautiful-cool-nice-ocean-photography-Favim.com-324072.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-55337239109714040082015-03-02T14:26:00.000-08:002015-03-28T14:42:19.989-07:00Το Διακοσιοστό Δέκατο Πέμπτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Κρατήσου πολύ καλά από της φύσης τον πλανεμένο ίσκιο. Μην ξεφύγεις και χάσεις χρόνο και μονοπάτι. Λες και έχει διαφορά. Από μια μάνα με πόνο γεννήθηκες. Από στιγμή επιθυμίας δημιουργήθηκες. Και μεγάλωσες και σε κοιτώ στις φωτογραφίες. Σε φαντάζομαι να χορεύεις. Ποτέ στην πραγματικότητα. Είσαι κάτι ξένο και μακρινό. Απέχθεια και πόνος για σένα που άλλαξες χωρίς να μου εξηγήσεις το γιατί. Κυρίως: Χωρίς να με πάρεις μαζί σου. H μάνα σου άρρωστη και εσύ να δακρύζεις μόνο στα κρυφά. Ξεκίνησες να τρέχεις με τα τραίνα και τα αεροπλάνα. Μόνο να είσαι μακριά. Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω. Σαν καρέ, σαν φωτογραφίες που δεν τράβηξα ποτέ γιατί παρασύρθηκα στη στιγμή και δεν πάτησα το κλικ. Έρχεσαι στα όνειρα μου και εκεί χείμαρρος όσα θέλω να πω. Στις συναντήσεις δε βγαίνει κουβέντα αληθινή. Έπαψες πια να με κοιτάς στα μάτια. Δε σε νοιάζει που δεν είμαι εκεί. Εδώ στη μοναξιά δίπλα στη θάλασσα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<img src="https://36.media.tumblr.com/d543d1b0dc991ab3364cf3634b980b6f/tumblr_nlxpf4LmW81tyt5flo1_1280.jpg" /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-19383776057172924462015-02-28T14:10:00.000-08:002015-03-03T14:50:49.016-08:00Το Διακοσιοστό Δέκατο Τέταρτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="-webkit-font-smoothing: antialiased; -webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0); background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-stretch: inherit; line-height: 21px; margin-bottom: 15px; outline: none 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κοίταξε τη μικρή κουκκίδα. Αυτό είναι το σπίτι μας. Αυτοί είμαστε εμείς. Εκεί πατούν όσοι αγαπάς και όσοι γνωρίζεις, όλοι όσοι έχεις ακούσει, κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που έχει υπάρξει. Κάθε χαρά και πόνος, χιλιάδες θρησκείες, ιδεολογίες, οικονομικές θεωρίες, κάθε κυνηγός και κάθε συλλέκτης,οι ήρωες και οι δειλοί, δημιουργοί και καταστροφείς του πολιτισμού, όλοι οι βασιλείς και οι φτωχοί, κάθε νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, κάθε μητέρα και πατέρας, το αγαπημένο τους παιδί, εφευρέτες και εξερευνητές, δάσκαλοι, όλοι οι διάσημοι και άσημοι, κάθε άγιος και κάθε αμαρτωλός στην ιστορία τους είδους μας έζησε σε αυτό το μικρό μόριο σκόνης που αιωρείται πάνω σε μια ηλιαχτίδα.</span></div>
</div>
<div style="-webkit-font-smoothing: antialiased; -webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0); background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-stretch: inherit; line-height: 21px; margin-bottom: 15px; outline: none 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Υπήρξε ως μικρή σκηνή σε μια τεράστια κοσμική αρένα. Και σκέψου τις ατελείωτες ωμότητες από τους κατοίκους της μιας γωνιάς της σε κάποιου άλλου τα μέρη. Πόσο συχνές οι παρεξηγήσεις τους και πόσο πρόθυμοι να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον. Πόσο ένθερμο και ζωντανό το μίσος τους. Τα ποτάμια αίμα που χύθηκαν από όλους αυτούς τους στρατηγούς και αυτοκράτορες για τη στιγμή της δόξας και του θριάμβου σε αυτή την μικρή τελεία επάνω, για ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου.</span></div>
</div>
<div style="-webkit-font-smoothing: antialiased; -webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0); background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-stretch: inherit; line-height: 21px; margin-bottom: 15px; outline: none 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Σημασία μόνο έχει η μεγάλη μας αυταπάτη για την προνομιακή μας θέση στο Σύμπαν, που δημιουργηθήκαμε σε αυτό το σημείο με το χλωμό φως. Ο πλανήτης μας είναι μια μοναχική κουκκίδα τυλιγμένη στο κοσμικό σκοτάδι. Στο σκοτάδι μας, σε όλη αυτή την απεραντοσύνη, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η βοήθεια θα έρθει από αλλού για να μας σώσει από τους εαυτούς μας.</span></div>
</div>
<div style="-webkit-font-smoothing: antialiased; -webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0); background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-stretch: inherit; line-height: 21px; margin-bottom: 15px; outline: none 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i>The Pale Blue Dot-Cart Sagan</i></span></div>
</div>
<div style="-webkit-font-smoothing: antialiased; -webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0); background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-stretch: inherit; line-height: 21px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; outline: none 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</div>
<div class="vk_dgy tw-nfl tw-compact-ta-container" id="tw-target-rmn-container" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: rgb(84, 84, 84) !important; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 0px; margin-top: 5px; orphans: auto; position: relative; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://33.media.tumblr.com/13ac5c909db4941c8ce51e245a062977/tumblr_n4hp386iVk1qh676ro1_500.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://33.media.tumblr.com/13ac5c909db4941c8ce51e245a062977/tumblr_n4hp386iVk1qh676ro1_500.gif" /></a></div>
<div class="tw-nfl tw-compact-ta-container" id="tw-target-text-container" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #212121; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 0px; orphans: auto; padding-top: 20px; position: relative; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
<pre class="tw-data-text vk_txt tw-ta tw-text-small" data-fulltext="" data-placeholder="Μετάφραση" dir="ltr" id="tw-target-text" style="background-color: transparent; border: none; color: rgb(33, 33, 33) !important; font-weight: normal !important; height: 336px; line-height: 24px !important; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px 0.14em 0px 0px; position: relative; resize: none; text-align: justify; unicode-bidi: -webkit-isolate; white-space: pre-wrap; width: 237.5px; word-wrap: break-word;"></pre>
<pre class="tw-data-text vk_txt tw-ta tw-text-small" style="background-color: transparent; border: none; color: rgb(33, 33, 33) !important; font-weight: normal !important; line-height: 24px !important; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px 0.14em 0px 0px; position: absolute; resize: none; text-align: initial; visibility: hidden; white-space: pre-wrap; width: 237.5px; word-wrap: break-word;"></pre>
</div>
<div style="-webkit-font-smoothing: antialiased; -webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0); background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-stretch: inherit; line-height: 21px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; outline: none 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-58001616097134187952014-11-29T12:28:00.000-08:002014-12-09T12:29:27.477-08:00To Διακοσιοστό Δέκατο Τρίτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: #343434; line-height: 21px;"><span style="font-family: inherit;">Θα 'ρθούν άραγε βροχές να μας ξεπλύνουν από τη βρωμιά μας; Να μας ρίξουν στη γη να θυμηθούμε τη μυρωδιά της καταγωγής μας; Να πέσει ομίχλη χαμηλά να χαθεί το χάος το τριγύρω. Κι αυτός ο ήχος της ψιχάλας,ο μουρμουρητός να μας καθησυχάσει επιτέλους. Θα 'ρθει εκείνη η στιγμή που θα ζωντανέψει της ουτοπίας το άπιαστο. Και θα ραγίσει η γη και θα βροντήξουν τα δέντρα και θα ουρλιάξουν τα ζωντανά του κόσμου όλου. Και κανείς δε θα μάθει για τη φωτιά που ανάψαμε στα ίδια μας τα χέρια.Δε θα ειπωθεί πώς μάθαμε και συνηθίσαμε να τρώμε τα παιδιά μας. Κανείς ξανά δε θα νοιαστεί να σε πιάσει από το λαιμό και να σου κλέψει της ελευθερίας τον αέρα. Έκρηξη ήδη στον ουρανό, τα αστέρια να τα πάρουμε για όπλα. </span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<img src="https://38.media.tumblr.com/f2a0f042b3c49eeccdd683e80a75d43d/tumblr_n028wgH0Ft1rnq3cto1_500.gif" /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-12460041868951637092014-11-22T15:45:00.000-08:002014-12-09T11:39:20.807-08:00To Διακοσιοστό Δωδέκατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχω την εικόνα σου χωρίς να σε έχω δει.<br />
Εκεί στα πλήκτρα μπροστά. Με το τασάκι γεμάτο λίγο παραδίπλα.<br />
Έχω την εικόνα σου να την αγαπώ, κρυμμένο φυλαχτό. Έχω την εικόνα σου να νιώθω ασφαλής.<br />
Δε χαμογελάς, αλλά γνωρίζω ότι τα χαμόγελά σου δεν τα σκορπάς. Τα κρατάς για στιγμές που αξίζουν τα μάτια να λάμψουν.<br />
Εικόνα ασπρόμαυρη και το πρόσωπό σου σκυμμένο μπροστά. Δε βλέπω μάτια μόνο θολή φιγούρα.<br />
Και τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν ήσουν εσύ σηκώθηκες και υποκλίθηκες μπροστά.<br />
Δεν ήσουν εσύ, δεν ήσουν εσύ, κι ας έμοιαζε αυτή η φωνή<br />
δεν ήσουν εσύ και εξαφανίστηκε η εικόνα στη στιγμή και φτύνω τις λέξεις αυτές<br />
δε μιλώ εγώ<br />
σίγουρα όχι εγώ.<br />
<img alt="Adam Goldberg | brilliant | double exposure | fine art photography | mood | look | think | ponder | window | www.republicofyou.com.au" height="640" src="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/03/d1/d9/03d1d9aff46ab8659ac0f3eff540784b.jpg" width="512" /><br />
~Φωτογραφία του <span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, 'ヒラギノ角ゴ Pro W3', 'Hiragino Kaku Gothic Pro', メイリオ, Meiryo, 'MS Pゴシック', arial, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20px;">Adam Goldberg </span></div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-79409693273746065982014-11-16T11:08:00.000-08:002015-10-03T09:36:02.932-07:00Το Διακοσιοστό Ενδέκατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-FWGIAoAhNFI/VhAD5Rf_yFI/AAAAAAAAAsA/Su_L1mefh6U/s1600/tumblr_mmf7aqFygK1rp6eaco1_500.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="http://3.bp.blogspot.com/-FWGIAoAhNFI/VhAD5Rf_yFI/AAAAAAAAAsA/Su_L1mefh6U/s640/tumblr_mmf7aqFygK1rp6eaco1_500.gif" width="492" /></a></div>
Μια ιστορία που δε θα διαρκέσει πολύ: ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Όχι μπροστά σε πόρτες, ούτε σε συνωστισμένο μπαρ, όχι σε λεωφορεία περιμένοντας ταξίδια να ξεκινήσουν, ούτε σε κρεβάτι ξέστρωτο με σεντόνια τσαλακωμένα. Είναι μπροστά σε φόντο άχρωμο και χωρίς νόημα στις λεπτομέρειες του. Φόντο η πραγματικότητα να εξουθενώνει τα ρομαντικά ένστικτα, χρόνια που πέρασαν. Ένα αγόρι, όχι πλέον αγόρι, και ένα κορίτσι, που αφέθηκε να ξεχάσει πως πλέον δεν είναι, όρθιοι ή και όχι. Δεν είμαι μόνο αυτό που αγαπάς ψελλίζει, ίσως τελικά είμαι μόνο αυτό συνειδητοποιεί. Και ξεκίνησαν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-21613391692374873822014-11-03T11:56:00.000-08:002014-11-11T11:58:51.010-08:00Το Διακοσιοστό Δέκατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κι αν υπάρχει κάποιος που φθονεί την ευτυχία είναι πρώτος αυτός που ζει μέσα σε αυτή<br />
καλλιεργεί τις παγίδες και πέφτει<br />
κάθε φορά γνωρίζει και αναμένει το τέλος<br />
πληγωμένος κατηγορεί τους άλλους έπειτα<br />
μόνο μια φορά παραδίνεται απόλυτα σε αυτή<br />
και η ανάμνησή της δίνει πνοή και θάνατο στις επόμενες<br />
δεν είναι ποίημα οι προτάσεις αυτές αλλά μονόλογος σταματημένος για ανάσες.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<img alt="bleu-eyed:
I can’t remember anything without you
Eternal Sunshine of The Spotless Mind (2004)
" src="http://36.media.tumblr.com/0e8c3ff5362ec21d6b68a6ff71be0462/tumblr_nbiukkSFyR1sorlxfo1_500.png" /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-90855870587677637862014-10-29T15:16:00.000-07:002014-11-06T15:17:08.169-08:00To Διακοσιοστό Ένατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">It was not like everyone had said.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">Not like being needed,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">or needing; not desperate;</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">it did not whisper</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">that I’d come to harm. I didn’t lose</span></div>
</span><br />
<div style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">my head. No, I was not</span></div>
<span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">going to leap from a great</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">height and flap</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">my wings.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">It was in fact</span></div>
</span><br />
<div style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">the opposite of flying:</span></div>
<span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">it contained the wish</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">to be toppled, to be on the floor,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">the ground, anywhere I might</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">lie down… .</span></div>
</span><br />
<div style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">On my back, and you on me.</span></div>
<div style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px;">
</div>
<div class="source" style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">~ <span style="text-decoration: none;">Deborah Garrison</span></span></div>
<div class="source" style="background-color: white; margin-top: 1em; padding: 0px; text-align: center;">
<img src="https://36.media.tumblr.com/d79626a59f2c28a25971729f1e67ade1/tumblr_mysuxwidNs1qm5fi4o1_500.jpg" /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-1065741719499215932014-10-19T15:09:00.000-07:002014-11-06T15:17:31.217-08:00Το Διακοσιοστό Όγδοο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είχα αποδεχτεί ένα μέτριο διήγημα. Σύνολο 100 σελίδες. Με ήρωες μοναχικούς και χαμένους στα προσωπικά τους πάθη. Εξώφυλλο μονόχρωμο από λεπτό χαρτόνι.<br />
Και τώρα ζητάω να γίνω ρώσικο μυθιστόρημα. Με πάνω από 50 σελίδες για τη στιγμή που σε συνάντησα ξανά και τις διπλάσιες για το επόμενο βράδυ.<br />
Αισθάνομαι πικρία για τις λέξεις μου. Δεν συμπάσχουν με τη λαιμαργία μου να μιλήσω για σένα.<br />
Σε ότι και να πω γνωρίζω καλά πώς δεν αναφέρθηκε η μικρή εκείνη λεπτομέρεια που το ξεχωρίζει.<br />
Δεν μπορείς ακριβώς να τη δεις, ούτε να την ακούσεις. Δε τη γνωρίζεις παρά μόνο μέσα σε στιγμές.<br />
Θα αρνηθώ να φορέσω στην καρδιά μου μάτια κι αυτιά, χορεύει έτσι και αλλιώς.<br />
<div style="text-align: center;">
<img src="https://33.media.tumblr.com/a3b3fa6971363d40d995507cb8e8843c/tumblr_n3069h6rKt1rlomcjo1_500.gif" /></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-10778769892860158802014-09-12T11:33:00.000-07:002014-10-07T11:46:12.402-07:00Το Διακοσιοστό Έβδομο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<img src="http://static.guim.co.uk/sys-images/Environment/Pix/columnists/2010/10/8/1286554243800/bike-blog-Children-on-bik-006.jpg" style="text-align: left;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλο και πιο γρήγορα, πατούσα το πηδάλι. Έσπρωχνα το σώμα μπροστά, ένιωθα τον αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο. Τι υπέροχη αίσθηση, να θέλει η καρδιά να βγει από το στήθος από την ένταση. Και το πεζοδρόμιο, δικός μου προσωπικός αερολιμένας για την πτήση. Σφύριζαν οι ντουντούκες του αγώνα. Ώσπου εμφανίστηκε αυτή η στροφή. Τα μάτια άνοιξαν διάπλατα. Τα φρένα ούρλιαξαν. Το σώμα απέκτησε βάρος φύλλου δέντρου που έπεφτε παραδίπλα πορτοκαλί και μισοξεραμένο. Η πτώση. Και ορκίζομαι ήταν η πρώτη φορά που πέταξα αληθινά. Έγλειψα τον ασφαλτωμένο δρόμο με τον ώμο και το μάγουλό μου. Η προσγείωση πάντα είναι έντονη. Έπρεπε να το γνωρίζω. Αλλά άλλη η αίσθηση της προσωπικής εμπειρίας. Ξαπλωμένη στο σταυροδρόμι εκείνο. Το σπίτι μου ούτε εκατό μέτρα μακριά. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-35556061723379546732014-09-02T11:22:00.000-07:002014-09-30T11:29:19.908-07:00Το Διακοσιοστό Έκτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είχε καστανά μάτια και καστανά μαλλιά. Γύρευε να βρει το Θείο. Η αγαπημένη μου κόρη κοιμόταν πάντα δίπλα στο νερό και έβρεχε τα ακροδάχτυλά της. Τσαλάκωνε το πρόσωπό της και ούρλιαζε μέσα στο μαξιλάρι. Τη συνάντησα τελευταία φορά, μήνες πριν, σε μια πόλη που πήγα πρώτη φορά. Και για αυτή ήταν ξένη. Φορούσε γκρι ζακέτα ανδρική, θυμάμαι.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
-Ακούς; Τη φασαρία. Νομίζω σήμερα είναι Σάββατο και περιμένω να έρθεις. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σάββατο απόγευμα ήμουν εκεί. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σάββατο βράδυ τη χαιρέτησα. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Καμία συζήτηση για το μετά. Ούτε έντονες συζητήσεις για το πως δε θα γίνει ένα, δε θα μπει ολοκληρωτικά στις συμβουλές που της έδινα χρόνια. Πού έμενε; Πού ζεις; Πού βρίσκεσαι, πες μου, μόνο ότι είσαι καλά. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Οι φωτογραφίες οι παλιές σε σύγκριση με το τώρα. Οι φωτογραφίες οι παλιές και το κορίτσι που πίστευα ότι θα γίνει. Με δυναμικότητα και ενθουσιασμό. Με αγάπη για τα πάντα. Για όλους ένα κομμάτι. Για όλους έφτανε. Μόνο για όσους δε την ήθελαν την αγάπη αυτή. Μόνο για αυτούς. Όσοι πραγματικά τη νοιάζονταν τους κρατούσε σε απόσταση. Ασφαλείας. Μήπως και κλέψει, όπως έκαναν σε αυτή, κομμάτια δικά τους και δεν μπορούσε να τα γυρίσει πίσω. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Την είδα να με περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πάλι καπνίζει; Όχι, δαγκώνει τα χείλη νευρικά. Σίγουρα πάλι ματωμένα. Σίγουρα πάλι φόρεσε ότι βρήκε μπροστά της. Σίγουρα, θα 'χει το δωμάτιο καθαρό και τη ψυχή της γεμάτη βρωμιές. Σίγουρα κάτι έχει να μου πει που δε θα μου αρέσει. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρει πως να το πει. Τι λέξεις να χρησιμοποιήσει. Τα έκανε όλα μπουρδέλο, πάλι. Δε βρίσκει άκρη στις σκέψεις της, πάλι. Πάλι θα με βρει απέναντι. Πάλι θα θέλει να κοιμηθούμε αγκαλιά να ηρεμήσει. Και εγώ εκεί. Να τη νανουρίζω και να παρακαλάω για βοήθεια. Από εκεί που περιμένει και αυτή και ποτέ δε τη βλέπει. Όλα μπροστά της και ποτέ δε θα τα δει. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ο δρόμος είχε κίνηση. Τα μάτια μου είχαν κολλήσει σε αυτήν. Δεν μπορούσα να μη χαμογελώ που την είδα. Πόσο μου είχε λείψει. Και εγώ ανάμεσα στους τυχερούς που θα την ξεχώριζαν ανάμεσα στους ξένους και στους κρύους στους αδιάφορους που δε σταματούν ένα λεπτό να κοιτάξουν. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
-</div>
<div style="text-align: center;">
<img height="423" src="http://s3.favim.com/orig/46/alone-city-dark-girl-river-Favim.com-421888.jpg" width="640" /></div>
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-73495261869240467172014-08-31T11:16:00.000-07:002015-10-03T09:29:26.083-07:00Το Διακοσιοστό Πέμπτο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Ο έρωτας ήταν γι΄αυτόν η επιθυμία να εγκαταλειφθεί στην καλή θέληση και στο έλεος του άλλου.</div>
<div style="text-align: center;">
Αυτός που εγκαταλείπεται στον άλλον, όπως ο στρατιώτης που παραδίδεται αιχμάλωτος, οφείλει εκ των προτέρων να πετάξει όλα του τα όπλα. Και, βλέποντας τον εαυτό του χωρίς άμυνα, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί πότε θα έρθει το χτύπημα. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>(Ξεφυλλίζοντας παλιές σημειώσεις, ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ, "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι".)</i></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-63131921809379769682014-08-28T11:10:00.000-07:002016-02-06T10:15:00.782-08:00Το Διακοσιοστό Τέταρτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εγώ θα μαζεύω όνειρα και ψευδαισθήσεις.<br />
Εσύ θα ψάχνεις να βρεις μανιτάρια μαγικά να σε πάνε μέχρι τη Βραζιλία να ακούς ιστορίες φίλων και γνωστών.<br />
Εγώ θα πίνω και θα αγαπώ όλον τον κόσμο και το πρωί που θα ξυπνώ θα κρύβομαι να μη δω κανέναν.<br />
Εσύ θα μαλώνεις και θα φωνάζεις με πάθος σε εθιστικές κουβέντες.<br />
Εγώ θα σε ψάχνω μέσα στον κόσμο που κουνάει κορμί και κεφάλι στα ουρλιαχτά της μουσικής.<br />
Εσύ θα με κοιτάς για λίγα μόνο αρκετά δευτερόλεπτα.<br />
Και θα είσαι εδώ και θα χάνομαι στο μετά και στο παραπονιάρικό μου τώρα.<br />
Και θα είσαι εδώ.<br />
Στο κρεβάτι το κρύο από το ανοιχτό παράθυρο που ανοίγει στα σύννεφα τα κιτρινισμένα.<br />
Και όλα τα υπόλοιπα δε θα αξίζουν άλλο να ειπωθούν.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-12130423513489904762014-08-24T07:10:00.000-07:002016-02-06T10:15:09.335-08:00To Διακοσιοστό Τρίτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Όλα τα μυστήρια είναι απλά κι όλα τα απλά πράγματα μυστήρια. Ξέρεις, στο βάθος υπάρχει πάντα ομοιομορφία στη ζωή ενός ανθρώπου. Εκείνοι που ταξιδεύουν ξεγελιούνται. Όμως αν κάθε μέρα βλέπεις από το παράθυρο το κομματάκι του κήπου φωτεινό τη μέρα, σκοτεινό τη νύχτα, το ξέρεις καλά. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι άλλοι γίνονται σκλάβοι της ομοιομορφίας αυτής κι άλλοι την κάνουν αρμονία. Για κύκλο πάντα πρόκειται, για μια γραμμή που χαράζει κύκλο.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Εγώ θέλω να μιλήσω με λόγια τρυφερά, παιδιάτικα. Για όταν κρυώνω, όταν πεινώ ή για το παράξενο το όνειρο που είδα. Να μιλήσω ακόμη για μέρη όπου περνώ κι είμαι όπως το πουλί που μόλις θ' άγγιζε με τη φτερούγα του τη γη για μια στιγμή θα 'παιρνε μια στροφή. Μα βασανίζομαι και ψάχνω τι είναι κρυμμένο κάτω απ' αυτά. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Ε, λοιπόν, το 'χω βαρεθεί αυτό το μέρος του εαυτού μου, θα 'θελα να βλέπω μόνο τα σχήματα, έτσι όπως τα κλαδιά του δέντρου που το ένα χωρίζεται σε δύο, τα δύο σε τέσσερα... Όλα από το ένα ξεκινάνε, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. Το ένα κλαδί γίνεται δύο, τα δύο τέσσερα, κι αν θελήσεις να πάρεις τον αντίστροφο δρόμο και δεις πρώτα το πλήθος των κλαδιών, πάλι στο ένα θα φτάσεις."</i></div>
<div style="text-align: justify;">
Ψάθινα Καπέλα, Μ. Λυμπεράκη</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-26899443020231695912014-06-30T06:24:00.000-07:002014-07-07T06:27:11.562-07:00Περί Παρεξηγήσεων και Εξηγήσεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αδυνατώ να γράψω και να αναλύσω καταστάσεις καθημερινές τούτες τις μέρες που είναι μήνες τελικά. Σε έναν κόσμο που το ρήμα σπαράζει δεν είναι υπερβολή μου φαίνεται το λιγότερο εγωιστικό να μιλώ για τον εαυτό μου. Εαυτό μικρο και αδύναμο να πάρει θέση ενεργή και να κινητοποιηθεί ριζικά. Ή έστω να απομακρυνθεί από όσα τον προσπερνάνε σε δυνάμεις. Περιμένω να βρω το πείσμα να κυνηγήσω την ουτοπία που όλο γεύομαι στο μυαλό μου.<br />
Αν σπαταλούσαμε το ελάχιστο της ενέργειάς μας για την αλλαγή θα μειώναμε -ας το ελπίσουμε- κάποια από τα προβλήματα που έχουμε στοιβάξει μέσα μας. Και τα μισά είναι ανούσια, τα λίγα ουσιαστικά. Μόνο για μια φορά να επεξεργαζόμασταν το πρόσωπό μας μέσα από το γενικότερο καθρέφτη, να ξεφεύγαμε από τις κλειστές σχέσεις που μας περικλείουν και για τις οποίες δίνουμε όλη τη φαιά μας ουσία. Αυτό και μόνο μου δίνει την εντύπωση ενός μικρού θησαυρού.<br />
<br />
Δεν ξέρω, πόσο πιο ειλικρινά να το θέσω, δεν ξέρω που πορεύομαι και σε τι αξίζει να επικεντρωθώ.<br />
Μα η απογοήτευση για τον κόσμο στον οποίο ζω είναι το πιο έντονο συναίσθημα από όλα τα υπόλοιπα έως τώρα. Ίσως γιατί περικλείει μέσα του όλες τις προεκτάσεις πάνω στις οποίες στήνουμε τη ζωή μας.<br />
Παίρνω δύναμη από τις ομορφιές των στιγμών και τις φυλάω σαν περιουσία και πλούτο μεγάλο. Γαντζώνομαι στις σκέψεις για το Αυτό, το Κάτι, το Απειροελάχιστο, που μπορεί, που σίγουρα, που ίσως, που μακάρι, να έρθει παρακάτω. <br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<img src="http://37.media.tumblr.com/tumblr_maitvqr0EB1qk91wgo1_500.jpg" /></div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-58825466234353900542014-06-13T17:15:00.000-07:002014-06-17T17:19:15.233-07:00Το Διακοσιοστό Δεύτερο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είναι καλύτερα όλα στην ηρεμία; Είναι; Θέλω να στα πω όλα, ειλικρινά. Θα έπρεπε να με ανησυχεί το γεγονός ότι κρατάω λεπτομέρειες σαν μικρά κομμάτια εγκλήματος να μη ξεχαστεί εκείνη η αίσθηση που φαίνεται μάλλον δε θα ξαναυπάρξει; Και αυτή η πραγματικότητα η τωρινή τι είναι; Είναι σιγή, είναι καταστροφή και παράπονο που ούτε θα ψιθυριστεί;</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το να μιλάμε για όσα νιώθουμε, ζούμε και αγαπάμε και σιχαινόμαστε θα έπρεπε να είναι στα βασικά διδακτικά αντικείμενα της εκπαίδευσης. Σε έναν τέτοιον κόσμο εγώ κι εσύ θα είχαμε μείνει αρκετές τάξεις να προσπαθούμε να αρθρώσουμε τα βασικά. Γιατί βρέθηκα να μην καταφέρνω να πω στους πολύ δικούς μου ανθρώπους πόσο μου έχουν λείψει. Και από σένα να περιμένω να κάνεις μεταφράσεις από μια γλώσσα που είναι ξένη και όλο μεταφορές και συμβολισμούς. Όλα μέσα στο κεφάλι μου κινούνται γύρω συνεχώς από τη διαπίστωση ενός μόνου νοήματος μέσα από τα πάντα. Και δεν ονομάζεται ακόμη. Όχι ακόμη και φτάσαμε αριθμό 202 και ούτε το βασικό υπόβαθρο δεν έχει αναπτυχθεί για να στηριχθούν οι επόμενες κινήσεις. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ποια είναι η ευέλικτη, μα συγχρόνως συστηματική μέθοδος που σε οδηγεί στο σημείο εκείνο, να αποκωδικοποιείς τον εαυτό σου; </div>
<div style="text-align: justify;">
Ως ερευνητής του προσώπου σου επιζητώντας να αυτοαναγνωριστείς ολοκληρωμένη οντότητα πρέπει καλά να γνωρίζεις το ρόλο που θα διαδραματίσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Να είσαι έτοιμος για παρερμηνεύσεις στις αρχικές σου υποθέσεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και ταυτόχρονα να είσαι ιδεολόγος. Να μη χάνεις την αρχική δομή των βασικών σου ερωτημάτων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πού πας τώρα εξήγησέ μου, πες μου έστω ποιο να είναι το επόμενο βήμα.</div>
</div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3961975763245080318.post-30700692846057258742014-05-31T12:36:00.000-07:002014-06-09T12:42:35.348-07:00Το Διακοσιοστό Πρώτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ή όντως δεν καταλαβαίνεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθεσαι εκεί με βλέμμα σιγουριάς να με ρωτάς τι είναι αυτά που κάνω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Λες και δεν το βλέπεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τι περιμένεις να σου πω; Στριφογυρίζω στα δάχτυλά μου το τσιγάρο και σε κοιτάω μέσα στα μάτια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Γύρισα πίσω στα δέκα μου περίπου χρόνια, όταν με έβαλαν στη μέση ενός καυγά να υποστηρίξω τον εαυτό μου, να εξηγήσω γιατί φέρθηκα σκληρά στη ξανθή μου τότε φίλη. Την είχα κατηγορήσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι, το είχα κάνει. Με έσπρωχνε η αδικία που ένιωθα εις βάρος μου από την πλευρά της. Αλλά πώς να το εξηγήσεις αυτό στην υπόλοιπη παρέα που στεκόταν σαν κριτής γιγαντιαίος μπροστά μου; Δεν είχα βγάλει λέξη και τότε. Προτίμησα να τιμωρηθώ χωρίς καμία υπεράσπιση του εαυτού μου. Μην ψάχνεις το γιατί και πώς. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://24.media.tumblr.com/tumblr_mdnxssdpyW1rb40pco1_r1_500.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="https://24.media.tumblr.com/tumblr_mdnxssdpyW1rb40pco1_r1_500.gif" style="text-align: left;" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Θα μιλήσεις;" </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Περιπαιχτικά σκαλίζεις τον πόνο μου. Να παραδεχτώ την αδυναμία μου. Να αναγνωρίσω την ανασφάλεια και την ηλιθιότητα των πράξεών μου. Όλα αυτά που κινούνται από ένα μονάχα αίτιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκα να κλεινόμουν στην ντουλάπα του παιδικού μου δωματίου. Με τις κουβέρτες και τα παπλώματα, τη μυρωδιά του απορρυπαντικού. Να κοιμόμουν εκεί και να με έβρισκαν την επόμενη ημέρα ήρεμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ρούφηξα λίγο καπνό και συγκεντρώθηκα στις σόλες των παπουτσιών μου. Μετά στα δάχτυλά σου που ακουμπούσαν στο γόνατό σου. Οφείλω να σου εξομολογηθώ ότι ούτε για μία στιγμή δε σκέφτηκα τι να σου πω γιατί γνώριζα ότι δεν επρόκειτο να το κάνω. Θα επέλεγα κάποιον παράδρομο αλλά οι σκέψεις μου πετούσαν κι ούτε αυτό δεν μπορούσα να αποφασίσω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πώς να βρω τις λέξεις και πώς να δικαιολογήσω το φόβο μου που με σπρώχνει να γίνομαι άλλος εαυτός; Και γιατί να το δεχτείς και να το καταλάβεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
Άρχισες να χάνεις την υπομονή σου. Άρχισα να πιέζομαι μέσα στον αέρα του δωματίου, να μη μου φτάνει, να ψάχνω να ξεφύγω. Το μυαλό μου πετούσε σε κερασιές ανθισμένες. Πώς στο καλό το κατάφερνα αυτό απορώ κι εγώ η ίδια. Στη δική μου την αυλή χιόνιζε κάθε χρόνο μήνα Ιούλιο. Και την τελευταία φορά που γύρισα σπίτι τα μούσια του πατέρα μου είχαν ασπρίσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τι να μου πεις και εσύ και τι ζητάς από εμένα. Τα έβαλα μαζί σου και βγήκε ο θυμός να υπερασπίσει τη χαμένη σιγουριά μου. Αποφάσισα ότι σωστότερη λύση ήταν να φύγω. Να μιλήσουμε άλλη ώρα. Πριν αρχίσει το μυαλό μου να ξεπετάει λόγια χωρίς να τα μετράει. Ήταν εύκολο αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για δέκα λεπτά. Ίσως και για είκοσι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά όρμησαν όλα να ψελλιστούν σε γράμματα. </div>
</div>
PPKhttp://www.blogger.com/profile/06905771552591353025noreply@blogger.com0