Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Το Εκατοστό Πεντηκοστό Έβδομο

Δεν ήρθα σπίτι σου να το δω έτσι άδειο, έτοιμα να μας φάνε τα παράθυρά του τα μεγάλα. Δε θα είχε νόημα ντίαρ. Όπως μου έλεγες και εσύ ρουφώντας τον καπνό από το εκατοστό τελευταίο σου τσιγάρο. Ούτε ήρθα εκεί στο λεωφορείο που σε έπαιρνε. Ποτέ δεν τους μπόρεσα τους αποχαιρετισμούς. Ειδικά αυτούς που δεν έχουν γραμμένη πάνω την ημερομηνία επανένωσης. Ειδικά όσους αφορούν άτομα που θα ήθελα να βλέπω κάθε μέρα. 
Ναι, ξέρω, τα είπαμε, δεν επρόκειτο για αποχαιρετισμό.
Τότε γιατί το νιώθω έτσι; Τότε γιατί με έχουν πλακώσει οι συναντήσεις μας και τα κρασιά τα τελευταία, στα ίδια τραπέζια, σαν άγουρα μου φαίνονται. Όλα μου φταίνε και δε σου μιλώ και πολύ. Παρατάω και το τηλέφωνο κάτω από στήλες με ρούχα. 
Και θέλω να γράψω για τα πάντα αλλά με πιέζουν οι λέξεις. Να σου πω για τις βόλτες τις σύντομες με τις λίγες κουβέντες. Για τα πνιχτά τσιγάρα και για όσα δε χρειάζεται να πούμε. Για τα ποδήλατα που ξεφουσκώνουν τις ρόδες τους τα ξωτικά όποτε θυμηθούν να μας πειράξουν. Για τους σκούφους τους ριχτούς. Για τα έπιπλα που μας χτυπάνε και μας γεμίζουν μελανιές. Για τα γέλια τα αυτά τα έτσι τα αλλιώτικα. Για τα κλάματα τα αυτά τα έτσι τα αλλιώτικα. Για τους έρωτες τους κατεστραμμένους αλλά ποτέ αφημένους στη λήθη. Για τα Σαββατόβραδα σε κόκκινους καναπέδες. Για τα χτυπημένα δάχτυλα πάνω στα πλήκτρα. Για τα λερωμένα ρούχα από χρώματα και μολύβια. Για το αλλιώς σε γνώρισα και αλλιώς σε αφήνω τώρα.
Για αυτά, τέλος πάντων. Μη μου ζητάς άλλες λέξεις, κοίτα τι έκανες. 


Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Το Εκατοστό Πεντηκοστό Έκτο

Κι αν έτσι όλα καλά.
Χωρίς σενάρια, χωρίς υποθέσεις. Μια προσπάθεια και αρκεί.
Και φεύγω. Μεθαύριο.
Μαζεμένα όλα και κολλημένα κουτιά με καφέ χαρτοταινία. Ξαπλώσαμε μαζί στα πλακάκια να δροσιστούμε. Κόλλησε η σκόνη που είχαμε σηκώσει επάνω μας. Δυο ιδρωμένοι βρωμιάρηδες. Έσφιξες για λίγο το δάχτυλο μου στη χούφτα σου και ύστερα το παράτησες στο πλακάκι.
Δεν ξέρω γιατί το έκανες αυτό, μη με ρωτάς, δε βγάζω άκρη.
Δεν κάνω ανούσιες σκέψεις τι έζησα εδώ και τι πέταξα στο συμμάζεμα και τι βόλεψα μέσα στα κουτιά που θα ανοίξω άγνωστο πότε. Ανούσια όλα αυτά. Ούτε αποχαιρετισμοί. Ούτε δάκρυα. Ούτε τίποτα. Άχρηστοι συναισθηματισμοί που δεν προσφέρουν τίποτα.
Μόνο τα νεύρα έμειναν για τις υποχρεώσεις της τελευταίας ώρας. Και μου περνάνε μόνο όταν σκέφτομαι πόσο τα άλλαξες όλα. Και αυτό αρκεί. Πάνω από το αντίο και τα υπόλοιπα δήθεν βαριά.
Ένα πνίξιμο στο λαιμό, σταθερό, εκεί. Όχι για το τώρα που φεύγω αλλά για το άγνωστο μετά.
Σταματώ να κάνω σχέδια, στο υπόσχομαι, αφού ποτέ δεν πετυχαίνουν.
Και θέλω να κρατώ τα μάτια κλειστά αυτές τις δύο μέρες. Να μη δω τίποτα άλλο από αυτά τα εδώ, τα έτσι και τα αλλιώτικα.
Κι αν μπορούσα θα έφευγα τώρα κιόλας, να μη χρειάζεται να σέρνομαι σε άδειο σπίτι με βαριά ταβάνια, έτοιμα να με πλακώσουν. Ούτε σε παραλίες χωρίς φίλους που ήταν πάντα εδώ, εδώ, εδώ.
Δε γίνεται έτσι φίλε, το αρνούμαι. Ένα σάλτο γερό να τα περάσω όλα αυτά τα τελευταία. 

good times… for a change aka γιάννης καρδάσηςγραφίστας / dj / ραδιοφωνικός παραγωγόςhttp://goodtimesfor.blogspot.comτον σωτήρη (αν δεν είχε πηδήσει ήδη από το μπαλκόνι),το LOVE issue του VISIONAIRE,το αυτόγραφο του morrissey,τον γιακά του (τρόπαιο από την συναυλία στο ρόδον),το hulmerist (το πρώτο του dvd),το ροζ Jingle flowers 400% be@arbrick,το (μοναδικό) δαχτυλίδι της μαμάς μουκαι το i-pod..
photo taken http://pyrkagia.tumblr.com/page/2

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

To Εκατοστό Πεντηκοστό Πέμπτο

Γι’ αυτό το λέω
πως κάθε άνθρωπος που κάποτε ήρθε κοντά μας και μας τράβηξε,
ζει μέσα μας για πάντα.
Ωριμάζοντας μέχρι την εικόνα του την αληθινή.
Και βηματίζοντας μέχρι τη θέση που του αξίζει.
~Μάρω Βαμβουνάκη



Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Το Εκατοστό Πεντηκοστό Τέταρτο


Εγώ δεν είπα ότι ήσουν η αιτία.
Εσύ μωρό μου ήσουν η αφορμή.
Η αφορμή να τρέξω από τις σκάλες
να προλάβω,
να μη σε χάσω.
Και ο έρωτάς μου για εσένα
έγινε μαύρος, πηχτός, πολύς
και γεμάτος παρανοήσεις. 
Μα δε με κέρδισες.
Κι ούτε φυσικά εγώ εσένα. 
Μόνο περάσαμε το χρόνο μας 
απαιτώντας από τον άλλον να μας γλιτώσει. 
Από τι δεν ξέραμε,
μόνο ζητούσαμε.

Παρακαλούσαμε με το κορμί 
και δεν προσπερνούσαμε 
το λαιμό που τεντωνόταν να απολαύσει. 
Καθίσαμε άνετα στο χθες 
και στο τώρα,
το δικό του το προσωπικό,
και όχι στο αύριο και το αντιμεθαύριο.
Μέσα στις σιωπές μας 
που απλώνονταν
και μας απομάκρυναν 
και ας γύρευαν τα χέρια
να μειώσουν τα βήματα. 

~ppk~

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

To Εκατοστό Πεντηκοστό Τρίτο

Petite Fluer (Fernand Boniday και Mario Bua)

Έχω κρύψει στο καλύτερο σημείο
Στον κήπο της καρδιάς μου, ένα μικρό λουλούδι.

Αυτό το λουλούδι, πιο όμορφο και από ανθοδέσμη
Κρατά μυστικά

Όλα μου τα παιδικά όνειρα
Την αγάπη των γονιών μου

Και όλα αυτά τα φωτεινά πρωινά
Φτιαγμένα από ευτυχισμένες αναμνήσεις, μακρινές

Όταν η ζωή, προς στιγμή με προδίδει
Παραμένεις η ευτυχία μου

Μικρό λουλούδι
Στα είκοσι μου χρόνια

Σταματάω για λίγο
Να αναπνεύσω

Αυτό το άρωμα που τόσο έχω αγαπήσει
Στην καρδιά μου, θα ανθίζεις για πάντα

Στον μεγάλο κήπο της αγάπης
Μικρό λουλούδι




Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Το Εκατοστό Πεντηκοστό Δεύτερο

η οποία τρέλα του όμορφου
γλυκού 
εγωισμού
σε οδήγησε σε κλειστά παντζούρια;
Και βγήκα και περπάτησα μετά από τη βροχή. Μετά. Τα άφησα τα ποιητικά τα ανόητα. Πάτησα στα σπασμένα πλακάκια της λεωφόρου Δημητριάδος και βράχηκαν τα πόδια μου. Και κρατούσα φακέλους με έγγραφα για μια τελευταία προσπάθεια. Αλλά δε θα μείνω. Δε θα μείνω. Τίποτα να με κρατήσει. Και μετά είπα να φύγω πιο μακριά. Τέσσερις δρόμους πιο πάνω. Είχε βγει ξανά ο ήλιος και με χτυπούσε έτσι που περπατούσα και ήταν όμορφα και ήταν το κεφάλι άδειο. Μόνο η ζέστη να με καίει. Κάθισα σε ένα café, που πρόσεξα για πρώτη φορά, και παρήγγειλα "δροσιά λεμονιού με δυόσμο". Μάσησα τα παγάκια και πάγωσε η γλώσσα μου. Μούδιασε το στόμα.
Το τίποτα, το τίποτα το θεόρατο να χώνεται μέσα από τη μύτη και τα αυτιά μου.
Έσκασαν πάλι οι λέξεις οι χαζές που δε βγάζουν νόημα. 
subway hangouts
Διάβασα προσεκτικά τον κατάλογο. Τα έγραφε όλα όμορφα. Με περίεργες ονομασίες όλα. Και μικρά αποσπάσματα από βιβλία στις σελίδες του. Τους έδωσα λίγη σημασία, όχι καθόλου, ούτε πολύ. Σκάλωσαν και οι τιράντες μου στη γυριστή πλάτη της καρέκλας. Έριξα κάτω ένα ποτήρι, βράχηκαν τα πλακάκια. Η ευγενική σερβιτόρα μου χαμογέλασε και μου είπε "δεν πειράζει". Αφού δεν πείραζε της χαμογέλασα και εγώ. Έπαιξα λίγο με τα κυβάκια από ζάχαρη που είχε στο τραπέζι, σε πορσελάνινο μπολάκι με λουλούδια γκρι να το στολίζουν. 
Η ζέστη με βούλιαξε, με πάτησε και έφτασα σε εκείνα τα βάθη της γκρίνιας της σιωπηρής. Ξεράθηκαν πάλι τα μάτια μου και θέλησα να γκρινιάξω σε κάποιον για αυτό. Και για τα άλλα. Αλλά δεν είχα άλλα. Γι' αυτό δεν έψαξα κάποιον. Δεν έχω άλλα. Ή απλά δεν τους έχω δώσει μορφή και σχήμα για να με απασχολήσουν ουσιαστικά και να σου γράφω κείμενα για αυτά. 
Αυτά. 

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Το Εκατοστό Πεντηκοστό Πρώτο

"Όταν δεν είμαστε πλήρεις, ψάχνουμε πάντα για κάποιον που να μας συμπληρώνει. Όταν, μετά από μερικά χρόνια ή μερικούς μήνες μιας σχέσης, βρίσκουμε πως ακόμη δεν είμαστε ολοκληρωμένοι, ρίχνουμε την κατηγορία στους συντρόφους μας και ξεκινάμε με κάποιον άλλον που υπόσχεται πολλά. Αυτό μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον -αλυσιδωτή πολυγαμία- μέχρι να παραδεχτούμε ότι ενώ ένας σύντροφος μπορεί απλώς να προσθέσει κάποια γλύκα στη ζωή μας, εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για την προσωπική μας ολοκλήρωση. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας προμηθεύσει, το να πιστεύουμε το αντίθετο σημαίνει να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας επικίνδυνα, σημαίνει να προγραμματίζουμε με την πιθανή αποτυχία κάθε σχέση που ξεκινάμε.
Όταν γνωρίζονται δύο άνθρωποι και ερωτεύονται, παρουσιάζεται μια ξαφνική μαγεία στον αέρα. Η μαγεία έχει φυσική παρουσία. Εμείς έχουμε την τάση να τροφοδοτούμε αυτή την αυθόρμητη μαγεία χωρίς να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κι άλλη. Μια μέρα ξυπνάμε και βρίσκουμε ότι η μαγεία έχει χαθεί. Σκοτωνόμαστε να τη φέρουμε πίσω, αλλά συνήθως είναι πολύ αργά, μας έχει τελειώσει. Το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να δουλέψουμε σκληρά για να φτιάξουμε κάποια πρόσθετη μαγεία από την αρχή. Είναι σκληρή δουλειά, προπάντων άμα φαίνεται περιττή και δεύτερο χέρι, αλλά αν θυμόμαστε πώς να την κάνουμε πολλαπλασιάζουμε τις πιθανότητες μας να κάνουμε τον έρωτα να μείνει. "

Λη- Τσέρι, "ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ, ΜΙΑ ΑΠΙΘΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ" του Τομ Ρόμπινς