Κάθε φορά λέμε πως δε θα ξαναπιούμε, αλλά ειλικρινά τώρα, ποτέ δεν το εννοούμε.
Θυμάσαι άραγε όσα μοιραστήκαμε ανάμεσα στη serkova και το κόκκινο κρασί; Ή μισοκοιμισμένες στα sleeping bags, στο καινούργιο εκείνο σπίτι; Θυμάσαι τα κρυμμένα κινητά μέσα στα κορν φλέικς; Μια σοφή κίνηση ήταν αυτή. Ή το να φεύγεις κρυφά από το παράθυρο και να γυρίζεις το ξημέρωμα, ξεμέθυστη από τα φιλιά και τον κρύο αέρα; Κάθε φορά όλα ξεκινούσαν με μπούρδες, τραγούδια καμμένα και κατέληγαν σε θέματα σοβαρά, σ' αυτά που πονάνε, όταν τα σκέφτεσαι στα φυσιολογικά σου. Είχαμε λίγα κλάματα, τις περισσότερες φορές, λίγο από ατάκες του τύπου "ρίξε λίγο νερό στις φλέβες σου", αλλά τελικά το επόμενο πρωί τα καταφέρναμε περίφημα. Με καφέ σκέτο, που καμία δεν έπινε. Με μηνύματα μυστικά η μία στην άλλη για τις κλεμμένες τζούρες, "ένα μικρό αλητάκι".
Και είναι οι στιγμές αυτές, ρε φίλε, τα μυστικά τα δικά μας, τα "τότε". Μεθυσμένη λοιπόν θα σου στείλω αυτό το μήνυμα για να σου πω ότι μου λείπουν οι μεθυσμένες τότε βραδιές μας.
 |
| R.I.P. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου