Βρέθηκε κείμενο σε θαμμένα λευκώματα:
1982, Düsseldorf
"Θυμάσαι που τραγούδαγες με τα κόκκινα παιδικά σου χείλη και τ' άστρα; Θυμάσαι που ζωγράφιζες βαρκούλες και πανιά στην πρώτη τάξη του σχολειού; Και βέβαια ναι! Γύρνα τώρα στο ανιαρό παρόν και συλλογίσου τη διαφορά... Η ζωή σου έγινε καθήκον και πρέπει, η παιδική ανεμελιά απαγόρευση και τα κόκκινα φανάρια χιλιάδες, νοστάλγησαν τα μάτια σου το πράσινο! Τώρα άλλαξες το τραγούδι έτσι όπως σε ξαφνιάζει το απροσδόκητο. Αλλιώτεψε και η ματιά σου στη θέα του αποτρόπαιου... Μόνο η καρδιά σου έμεινε ακόμα πιστή στο είδος της. Μην την αφήσεις φίλη μου να αλλάξει! Μην την προδώσεις! Γιατί μία είναι η δύναμη που απόμεινε στο άνθρωπο για να τον κάνει να διαφέρει από τα ρομπότ. Η καρδιά. Αν σε γεμίζει η έκσταση από τις εφευρέσεις, αν σε τυλίγει το μανιτάρι της απόγνωσης, αν λιγοστεύουν οι φίλοι σου, αν βλέπεις το συμφέρον να κυνηγά το δίκιο,αν, αν, αν... Τότε στάσου ένα πρωινό απέναντι στην ανατολή, βάψε κόκκινα τα μάγουλά σου, άσε το φως να μπει στα μάτια σου και στη ψυχή, κράτα ένα ολόλευκο τριαντάφυλλο στα χέρια σου... Και άσε τον κόσμο αυτόν που ξέρεις. Ζήσε για λίγο με τον πραγματικό άνθρωπο, εκείνον που ξέρεις να φτιάχνεις εσύ με ροδοπέταλα και χαμόγελα...Τότε θα δεις πως και ο Θεός θα δακρύσει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου