Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

To Διακοσιοστό Ένατο

It was not like everyone had said.
Not like being needed,
or needing; not desperate;
it did not whisper
that I’d come to harm. I didn’t lose

my head. No, I was not
going to leap from a great
height and flap
my wings.
It was in fact

the opposite of flying:
it contained the wish
to be toppled, to be on the floor,
the ground, anywhere I might
lie down… .

On my back, and you on me.
Deborah Garrison

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Το Διακοσιοστό Όγδοο

Είχα αποδεχτεί ένα μέτριο διήγημα. Σύνολο 100 σελίδες. Με ήρωες μοναχικούς και χαμένους στα προσωπικά τους πάθη. Εξώφυλλο μονόχρωμο από λεπτό χαρτόνι.
Και τώρα ζητάω να γίνω ρώσικο μυθιστόρημα. Με πάνω από 50 σελίδες για τη στιγμή που σε συνάντησα ξανά και τις διπλάσιες για το επόμενο βράδυ.
Αισθάνομαι πικρία για τις λέξεις μου. Δεν συμπάσχουν με τη λαιμαργία μου να μιλήσω για σένα.
Σε ότι και να πω γνωρίζω καλά πώς δεν αναφέρθηκε η μικρή εκείνη λεπτομέρεια που το ξεχωρίζει.
Δεν μπορείς ακριβώς να τη δεις, ούτε να την ακούσεις. Δε τη γνωρίζεις παρά μόνο μέσα σε στιγμές.
Θα αρνηθώ να φορέσω στην καρδιά μου μάτια κι αυτιά, χορεύει έτσι και αλλιώς.