Είναι φορές που ξεχειλίζω από αισιοδοξία. Είναι όμορφες εκείνες οι ώρες. Από τη μια στιγμή στην άλλη όμως μπορεί να αρχίσω να νιώθω τον αέρα να μη μου φτάνει. Μπορεί αν τις βλέπεις απ' έξω αυτές τις δεύτερες στιγμές, να σκεφτείς ότι δε διαφέρουν σε τίποτα από τις πρώτες. Η παρέα καλή, το κρασί και το τσίπουρο να ρέει, ο ήλιος μας κοκκίνιζε τα μπράτσα και τα πρόσωπα. Χθες κοιμήθηκα τόσο ήρεμα, σε σκεφτόμουν και αν και μου έλειπες, είχα την αίσθηση ότι οι μέρες μέχρι να σε δω θα περάσουν πολύ γρήγορα. Είναι μικρά όσα φέρουν τα πάνω κάτω στη διάθεση. Είναι μικρά και το μυαλό τα τεμαχίζει σε ακόμη μικρότερα κομματάκια, μέχρι να γεμίσει η σκέψη μας πίτουρα και να μη χωράει τίποτα θετικό εκεί μέσα. Τώρα λοιπόν όλα μου φαίνονται βουνό. Η εβδομάδα που ξεκινάει, οι μέρες μέχρι να σε δω, το αν τελικά σε δω, τα όσα πρέπει να θυμηθώ, τα ηλίθια λεφτά που τα μισώ. Και προσπαθώ να ξεφύγω απ' όλο αυτό. Ειλικρινά, αλλά αν και βλέπω ότι οι σκέψεις μου είναι υπερβολικές, βλέπω ότι όλα είναι εκεί μπροστά μου, εγώ ταλαιπωρούμαι σε μια ανούσια κουραστική διαδικασία. Δε βρίσκω διέξοδο, πως να περάσω από την άλλη πλευρά. Έτσι νιώθω λοιπόν, σαν εκείνα τα αηδόνια που είχαμε δει στη Θεσσαλονίκη πέρυσι. Στρίβοντας στο στενάκι για να κόψουμε δρόμο. Και σε σταμάτησα να τα βγάλω φωτογραφία. Μου άρεσαν. Εκεί ανάμεσα σε δύο κεντρικούς δρόμους, χωμένα. Στα σκουριασμένα τους κλουβιά, με το πρωτότυπο αυτό φόντο, να κελαηδούν και το αστικό με τον αριθμό 10 να σκεπάζει τις φωνές τους. Σε θυμάμαι και εσένα, που αγόρασες σοκολάτα νομίζω από το διπλανό περίπτερο. Μου αρέσει το πως με κοιτάς όταν βγάζω φωτογραφίες. Μου αρέσει το χαμόγελό σου ακριβώς εκείνες τις στιγμές. Σταμάτησα τα ανόητα φτερουγίσματα τώρα, χαζεύω το δρόμο έξω από το κλουβί μου.
Φωτογραφία από PPk.Product
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου