Νομίζω σε είδα και σήμερα στον ύπνο μου. Απόμακρες οι φιγούρες που συνάντησα στο όνειρό μου, αληθινές σαν τον ιδρώτα που με έλουζε, μικρός εαυτός που μπερδεύει τα επίπεδα της πραγματικότητας. Ξύπνησα με ταραχή αληθινή και ανάσα μισή. Και μόνο ένα πράγμα μου έμενε να κάνω. Να έρθω να σε βρω και να μπω κατευθείαν στην αγκαλιά σου. Και εκεί να ξυπνήσω από την αρχή, και ξανά να μάθω να ονειρεύομαι και να αναπνέω. Πήρα το λεωφορείο, ταξίδεψα να φτάσω κοντά σου. Και όταν έφτασα στον τρίτο όροφο, τα βήματα κολλούσαν στα βρώμικα σου σκαλοπάτια. Κάθισα για λίγο στο διάδρομο, μετρώντας την ησυχία, ψάχνοντας κάτι δικό σου. Ένα βήχα που να μου δείξει ότι είσαι εκεί. Ότι είσαι εκεί και με περιμένεις. Ότι είσαι εκεί μόνος, να βλέπεις τα ίδια όνειρα με τα δικά μου, τα παρανοϊκά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου