Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Περί Παρεξηγήσεων και Εξηγήσεων

Αδυνατώ να γράψω και να αναλύσω καταστάσεις καθημερινές τούτες τις μέρες που είναι μήνες τελικά. Σε έναν κόσμο που το ρήμα σπαράζει δεν είναι υπερβολή μου φαίνεται το λιγότερο εγωιστικό να μιλώ για τον εαυτό μου. Εαυτό μικρο και αδύναμο να πάρει θέση ενεργή και να κινητοποιηθεί ριζικά. Ή έστω να απομακρυνθεί από όσα τον προσπερνάνε σε δυνάμεις. Περιμένω να βρω το πείσμα να κυνηγήσω την ουτοπία που όλο γεύομαι στο μυαλό μου.
Αν σπαταλούσαμε το ελάχιστο της ενέργειάς μας για την αλλαγή θα μειώναμε -ας το ελπίσουμε- κάποια από τα προβλήματα που έχουμε στοιβάξει μέσα μας. Και τα μισά είναι ανούσια, τα λίγα ουσιαστικά. Μόνο για μια φορά να επεξεργαζόμασταν το πρόσωπό μας μέσα από το γενικότερο καθρέφτη, να ξεφεύγαμε από τις κλειστές σχέσεις που μας περικλείουν και για τις οποίες δίνουμε όλη τη φαιά μας ουσία. Αυτό και μόνο μου δίνει την εντύπωση ενός μικρού θησαυρού.

Δεν ξέρω, πόσο πιο ειλικρινά να το θέσω, δεν ξέρω που πορεύομαι και σε τι αξίζει να επικεντρωθώ.
Μα η απογοήτευση για τον κόσμο στον οποίο ζω είναι το πιο έντονο συναίσθημα από όλα τα υπόλοιπα έως τώρα. Ίσως γιατί περικλείει μέσα του όλες τις προεκτάσεις πάνω στις οποίες στήνουμε τη ζωή μας.
Παίρνω δύναμη από τις ομορφιές των στιγμών και τις φυλάω σαν περιουσία και πλούτο μεγάλο. Γαντζώνομαι στις σκέψεις για το Αυτό, το Κάτι, το Απειροελάχιστο, που μπορεί, που σίγουρα, που ίσως, που μακάρι, να έρθει παρακάτω.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Το Διακοσιοστό Δεύτερο

Είναι καλύτερα όλα στην ηρεμία; Είναι; Θέλω να στα πω όλα, ειλικρινά. Θα έπρεπε να με ανησυχεί το γεγονός ότι κρατάω λεπτομέρειες σαν μικρά κομμάτια εγκλήματος να μη ξεχαστεί εκείνη η αίσθηση που φαίνεται μάλλον δε θα ξαναυπάρξει; Και αυτή η πραγματικότητα η τωρινή τι είναι; Είναι σιγή, είναι καταστροφή και παράπονο που ούτε θα ψιθυριστεί;
Το να μιλάμε για όσα νιώθουμε, ζούμε και αγαπάμε και σιχαινόμαστε θα έπρεπε να είναι στα βασικά διδακτικά αντικείμενα της εκπαίδευσης. Σε έναν τέτοιον κόσμο εγώ κι εσύ θα είχαμε μείνει αρκετές τάξεις να προσπαθούμε να αρθρώσουμε τα βασικά. Γιατί βρέθηκα να μην καταφέρνω να πω στους πολύ δικούς μου ανθρώπους πόσο μου έχουν λείψει. Και από σένα να περιμένω να κάνεις μεταφράσεις από μια γλώσσα που είναι ξένη και όλο μεταφορές και συμβολισμούς. Όλα μέσα στο κεφάλι μου κινούνται γύρω συνεχώς από τη διαπίστωση ενός μόνου νοήματος μέσα από τα πάντα. Και δεν ονομάζεται ακόμη. Όχι ακόμη και φτάσαμε αριθμό 202 και ούτε το βασικό υπόβαθρο δεν έχει αναπτυχθεί για να στηριχθούν οι επόμενες κινήσεις. 
Ποια είναι η ευέλικτη, μα συγχρόνως συστηματική μέθοδος που σε οδηγεί στο σημείο εκείνο, να αποκωδικοποιείς τον εαυτό σου; 
Ως ερευνητής του προσώπου σου επιζητώντας να αυτοαναγνωριστείς ολοκληρωμένη οντότητα πρέπει καλά να γνωρίζεις το ρόλο που θα διαδραματίσεις.
Να είσαι έτοιμος για παρερμηνεύσεις στις αρχικές σου υποθέσεις. 
Και ταυτόχρονα να είσαι ιδεολόγος. Να μη χάνεις την αρχική δομή των βασικών σου ερωτημάτων. 
Πού πας τώρα εξήγησέ μου, πες μου έστω ποιο να είναι το επόμενο βήμα.