Κάτι τέτοιο σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Να μη σκέφτεσαι τα βλέμματα και τα σχόλια όσων περνάνε και σε βλέπουν να χορεύεις στη μέση του δρόμου, ή στο κέντρο του πανεπιστημίου. Μόλις νιώσεις τη μουσική, που δεν υπάρχει, να περνάει μέσα σου τα ξεχνάς όλα. Απλά πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις σε Εκείνο το σημείο. Και είναι μεγαλύτερη η απόλαυση, όταν ο χορός φεύγει από τα θέατρα και τις αίθουσες των σχολών και περνάει στα πάρκα, σε παρατημένα κτήρια, σε εργοστάσια, εκεί που σκάει η πιο κοντινή θάλασσα. Όταν τα πόδια σου παίρνουν δύναμη από το έδαφος και όχι από το ξύλινο πάτωμα.
Δε θα κρυφτώ από κανέναν. Το μυαλό μου έχει κολλήσει σε συγκεκριμένες σκέψεις, αλλά εγώ θα επαναστατήσω. Όταν οργή και θλίψη έχουν μπλεχτεί τόσο βαθιά μέσα σου, δε βρίσκεις την άκρη. Έτσι λοιπόν, η οργή με κρατάει από το χέρι και μου δίνει δύναμη να αναφερθώ σε γεγονότα πριν της χθεσινής ημέρας.
To Σάββατο ξύπνησα στις 7 το πρωί. Και αυτό το άγχος, το δημιουργικό, με σήκωσε από το κρεβάτι αμέσως. Περπάτησα τα δύο χιλιόμετρα μέχρι το μέρος της συνάντησής μας έχοντας στο μυαλό μου ότι τα βήματα εκείνα, αποτελούν μια μυστική χορογραφία. Ανάμεσα σε εμένα και στις σκέψεις μου. Ήταν μια μέρα περίεργη. Και τώρα τα βλέπω τα πράγματα ακόμη πιο περίεργα. Σαν οι εικόνες να έρχονται στο μυαλό μου ξεβαμμένες, θολές. Θολές οι πρόβες που κάναμε όλη μέρα. Σε ένα ξέφωτο κάπου μέσα σε ένα πυκνό δάσος του Ολύμπου. Η μυρωδιά εκείνη μου έρχεται με ευκολία και τώρα. Κάτι ανάμεσα στην υγρή μυρωδιά του χώματος, του πεύκου και της ρίγανης. Πρόβες μέσα στον ήλιο και κατακόκκινη πλάτη να σε καίει. Παραμύθια και ιστορίες μέσα στο δάσος. Νεύρα και γκρίνιες. Άγχος και πίεση. Ένας πανικός για το τι θα κάνουμε τελικά. Η κυρία της εξουσίας μας έφτανε στα άκρα. Αλλά τώρα το βλέπω ότι ήταν για καλό. Ήταν τόσο έντονο. Αυτή η δύναμη που έπαιρνες από τα γυμνά πόδια πάνω στο γρασίδι και από την πέτρινη σκηνή. Τα τσιμπήματα στην πλάτη από τα ξερά χόρτα και τα μάτια μισόκλειστα για την αντηλιά.
Και όταν έφτανε εκείνη η ώρα που θα έβγαινες μπροστά στον κόσμο, νόμιζες πως η αναπνοή σου θα σταματήσει, αλλά η καρδιά σου θα βγει από το στήθος, ξέφρενη θα σε παρατήσει. Και όντως κάτι τέτοιο έγινε. Η αναπνοή σου ξεχάστηκε, η καρδιά σου έδινε ξέφρενη το ρυθμό των κινήσεών σου. Πεταγόσουν στον αέρα σαν νεκρό σώμα και σωριαζόσουν στο πάτωμα με το στήθος να υπενθυμίζει ότι υπάρχει ακόμη ζωή. Δεν υπήρχε κόσμος μπροστά, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα. Δεν υπήρχαν σκέψεις στο κεφάλι σου. Ούτε η καθηγήτρια δίπλα σου για να σε κρίνει. Υπήρχαν μόνο τα χέρια και τα πόδια σου, ο λαιμός και η πλάτη σου, που ήξεραν ακριβώς που έπρεπε να πάνε και τι να κάνουν, για να τελειώσει όλο αυτό, και να πεις ότι είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου.
Μια μέρα γεμάτη κούραση. Μια μέρα κατάφερε να αφήσει το συναίσθημα του ξένου έξω και να υπάρχει ξαφνικά οικειότητα ανάμεσά μας. Επιτέλους. Αυτό χρειαζόταν. Αυτό έπρεπε να γίνει. Να ξεπεραστούν τα σύνορα που είχαμε βάλει γεμάτες ανασφάλεια όλες. Κούραση γλυκιά ήταν. Κούραση που σε αφήνει να κοιμηθείς χαμογελαστή. Γεγονότα που σε γέμισαν και είπες ότι κάπως έτσι αρχίζει αυτό το καλοκαίρι. Τέλεια. Τέλεια αρχίζει αυτό το καλοκαίρι.
Το βράδυ στο σπίτι, μια ματιά τριγύρω για το τελευταίο βράδυ εκεί για φέτος. Την επομένη, έτρεξες να ξεκινήσεις γρήγορα να πας στο πατρικό σου. Να συναντήσεις και να μοιραστείς. Και έφτασες και όλα ήδη είναι διαφορετικά. Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο.
υ.γ. Τα δύο βίντεο είναι δύο από τα μουσικά κομμάτια που χρησιμοποιήσαμε στην παράστασή μας. Και τα δύο με ανατριχιάζουν αλλά το δεύτερο, ξεσηκώνει το σώμα να κινηθεί, χωρίς καμία λογική και συναίσθηση του τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή μου.
Σήμερα ασχοληθήκαμε αρχικά με το body maping. Έννοια που πρώτη φορά την άκουγα. Δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις για να μεταφέρω το νόημα της. Πολύ περιληπτικά πάντως, αρχικά σχηματίσαμε το περίγραμμα του σώματός μας σε χαρτί του μέτρου, μετά παρατηρήσαμε προσεκτικά τις γραμμές αυτού που αναγνωρίζουμε ως τον εαυτό μας. Μας ζητήθηκε να σημειώσουμε πάνω σε αυτό τα σημεία που για εμάς αντικατοπτρίζουν τις κοιλάδες, τα ποτάμια, τα βουνά του σώματός μας. Σημεία που συσσωρεύεται η αγάπη για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, σημεία πάνω μας που δε μας αρέσουν, τα δυνατά μας σημεία. Σημεία που μεταφράζουμε ως την κοινωνική και πολιτισμική μας ταυτότητα. Μας είπαν για τέλος να γράψουμε κάτι πάνω στο μουτζουρωμένο πλέον χαρτί μας. Κάτι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, "αφαιρετικό". Έγραψα λίγα πράγματα. Δε τα θυμάμαι. Μου είχαν καρφωθεί δύο τραγούδια στο μυαλό. Και τα δύο των the national. Τα σιγοψιθύριζα λιγάκι, αλλά κολλούσα κάπου στους στίχους, δε μπορούσα να τα γράψω όπως σχεδίαζα. Τώρα που τα άκουσα ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Kοίταξα τους στίχους ξανά, δεν έχουν το νόημα που εγώ περίμενα. Το δικό μου νόημα κλεινόταν μέσα σε λίγους στίχους που μου είχαν μείνει.
Προσπαθούσα να εξηγήσω, να πιαστώ από κάπου και να πω, ότι αυτή την εικόνα την κουβαλάμε μέσα μας, αλλά στην ουσία αυτοί είμαστε; Είμαστε αυτό το σώμα, με αυτά τα μολυβένια άκρα που επιμένουν να μένουν κολλημένα στο πάτωμα; Οι φιλοσοφίες χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο από πίσω πάντα πίστευα πως ήταν χάσιμο χρόνου και νοήματος, οπότε δε θα συνεχίσω άλλο με μεταφυσικές υποθέσεις. Εξάλλου οι στίχοι μεταδίδουν πλήρως το νόημα που προσπαθώ να αποδώσω. Μπορεί να είναι αποκομμένοι από το υπόλοιπο τραγούδι, αλλά επρόκειτο για ένα τραγούδι μάλλον για χωρισμό, και δε με βολεύει ιδιαίτερα. Στο κάτω κάτω πόσο όμορφο είναι να πεις με εφτά σειρές όσα θα μπορούσες να αναλύσεις σε τόμους βιβλίων;
Στο τέλος αρχίσαμε τους αυτοσχεδιασμούς. Δε χορεύαμε. Σίγουρα όχι. Δεν παίζαμε θέατρο. Προσπαθούσαμε να αφήσουμε το σώμα μας ελεύθερο να κινηθεί. Πάνω σε μουσική -από τις ελάχιστες φορές που χρησιμοποιήσαμε μουσική- άγνωστη. Με άγνωστα σώματα με τη δική τους άγνωστη αύρα και κίνηση γύρω μας. Την πρώτη φορά μπόρεσα και αφέθηκα. Δε σκεφτόμουν όσους ήταν από έξω και με παρατηρούσαν. Απλά όλα έβγαιναν μόνα τους. Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω η κίνηση η δική μου έγινε ένα με την κίνηση κάποιου άλλου. Έγινε ένα ντουέτο για δύο μόνο λεπτά. Ήταν μια συζήτηση που έγινε και ξεχάστηκε το επόμενο λεπτό, ανάμεσα στα χέρια και το σώμα μας. Στον επόμενο αυτοσχεδιασμό, το μυαλό μου σκεφτόταν τόσα που άρχισε το σώμα μου να τα μεταφράζει σε κινήσεις που έχω μάθει, χρόνια τώρα. Ήμουν αιχμαλωτισμένη σε όσα είχα μάθει σε σχολεία και σχολές. Η φωνή της καθηγήτριας από πίσω μας πίεζε να ξεχάσουμε το χορό, τα ακροβατικά, τις σωστές και λάθος κινήσεις, τις οδηγίες που έχουμε μάθει να ακολουθούμε. Δύσκολο. Δεν τα κατάφερα.
Συνάντησα για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα της Α., για μια στιγμή ζήλεψα το πάθος του προσώπου της και την ένταση που έβγαινε στο σώμα και στα μάτια της. Ήταν εκεί και τα είχε αποβάλει όλα. Έχει μείνει ένα πρέπει μέσα μου. Πρέπει να μάθω να ελευθερώνω το σώμα μου από όσα κουβαλάει. Πρέπει γιατί μου έχουν μάθει να αναπνέω λάθος τόσα χρόνια.
Μας ζήτησαν σήμερα να γίνουμε Flyin' Angels. Μας ζήτησαν και να ουρλιάξουμε. Μας ζήτησαν να αφεθούμε. Να μη σκεφτόμαστε τις κινήσεις μας. Να μην υπάρχει τίποτα χορευτικό, τίποτα θεατρικό πάνω μας. Τίποτα επεξεργασμένο στο βλέμμα μας. Μας ζήτησαν να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα με μάσκες. Μας ζήτησαν να εμπιστευτούμε τον δεκάλεπτο παρτενέρ μας να μας σηκώσει, να μας στηρίξει. Να αφήσουμε το βάρος μας στα χέρια του αλλά να κρατήσουμε στέρεο το κέντρο μας. Το κέντρο μας. Μας ζήτησαν να τους γράψουμε σε ένα χαρτάκι τι περιμένουμε από όλο αυτό. Μας ζήτησαν να αφήσουμε πίσω μπαλέτο και σύγχρονο και να ακούσουμε απλά τις κινήσεις του σώματος μας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ PPK-PRODUCT
Το χέρι μου θέλει να με οδηγήσει χαμηλά, να γλείψει το πάτωμα, να κουρνιάσω και να τιναχτώ απότομα στον αέρα. Οι κινήσεις σκιαγραφούνται στο μυαλό μου. Βρέθηκε ο κατάλληλος ρυθμός. Βρέθηκαν τα κατάλληλα βήματα. Αλλά είμαι ακίνητη. Ξύλινο σώμα και ματωμένη σκέψη.
Τι κι αν "τα χέρια και τα πόδια μας είναι γεμάτα κοιμισμένες μνήμες"[Proust], τα πάντα συστηματικά τα ποτίζουν υπνωτικά. Ναρκωτικά τώρα πια εκτός από το μυαλό μας και στο σώμα μας. Ξεχάσαμε πως είναι η ψυχή μας να μοιράζεται ακόμη και στις άκρες. Ναι, τα δάχτυλα μας πλέον δεν έχουν κίνηση, εκτός από το μανιακό τακ τακ στο πληκτρολόγιο. Συσσωρεύσαμε ότι θεωρούμε δικό μας στα στενά σύνορα του λογικού. Και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Πόσο καλά καταφέραμε να ωριμάσουμε. Το Υπερεγώ μας κάλυψε τα πάντα. Και απορούμε ωστόσο έντονα γιατί τόσο άγχος στη ζωή μας. Οι πιο κρυφές μας σκέψεις επιστρέφουν έτοιμες για μάχη με τη συνείδησή μας.
Και όλο αυτό το παραλήρημα, γιατί δεν ξέρω πως να ξεκλειδώσω τα χέρια και τα πόδια μου. Δεν ξέρω πως να φωνάξω ούτε να να εμπιστευτώ. Το έχω ξεχάσει χρόνια τώρα.
