"Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι να 'ναι, να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σα μάτια και να μου γελάνε." [ΜΟΝΟ- Κ.Γ.Κ.] Γυρνούσαμε σήμερα από μία ακόμη νυχτερινή βόλτα και ήταν ο ουρανός γεμάτος άστρα διάσπαρτα. Μου θύμισε τον ωραιότερο ουρανό, εκείνον που είχα δει μια νύχτα πριν δύο καλοκαίρια, ξαπλωμένη σε μια αιώρα κάπου στο Πήλιο. Δεν είναι συνηθισμένοι ουρανοί αυτοί, σας το λέω. Είναι σαν δώρα αυτές οι βραδιές και σου αφήνουν μια αίσθηση αλλιώτικη μέσα σου. Όλα έπρεπε να γίνουν λοιπόν, θα προσπαθήσω να συμφωνήσω με τον άγνωστο Κ.Γ.Κ. Δεν ξέρω, πάντοτε η πρωτοχρονιά ήταν ένα ορόσημο αρχή και τέλους αν και τελικά τίποτα δεν άλλαζε μετά την αντίστροφη μέτρηση. Κάποιος πολύ αισιόδοξος μου έγραψε ότι στο τέλος όλα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε καλά τότε μάλλον δεν έχει φτάσει το τέλος. Πολύ αισιόδοξος για τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Και με εκπλήσσει κάθε φορά και από λίγο ο εαυτός μου, που έχει κρατήσει τα πιο αναπάντεχα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, όσα τα προσπερνούσα τις στιγμές εκείνες ως αδιάφορα, και έχει εκτοπίσει αντίθετα κάθε τι που στην καθημερινότητα μου φαινόταν σημαντικό.
Για ευχή, λοιπόν, για τη νέα χρονιά που φτάνει σε λίγες ώρες, θα μεταποιήσω λίγο τα λόγια του Theodore Isaac Rubin: Εύχομαι σε όλους να μάθουμε να αγαπάμε το "ανόητο" μέρος της ψυχής μας, αυτό που αισθάνεται περισσότερο απ' όσο θα θέλαμε, που μιλάει πολύ, που συναντάει ευκαιρίες και συνήθως τις χάνει ενώ σπάνια τις χρησιμοποιεί. To κομμάτι του εαυτού μας που στερείται τον αυτοέλεγχο που θα επιθυμούσαμε, που αγαπά και μισεί, που πληγώνει και πληγώνεται, που υπόσχεται και σπάει υποσχέσεις, που τη μια στιγμή γελάει και την επόμενη κλαίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου