Έχω ένα ουρλιαχτό μες στο κεφάλι μου!Τη ζούσε και τη σκεφτόταν ταυτόχρονα τη φράση. Ένα ουρλιαχτό που άνθιζε σαν έκρηξη σε αργή κίνηση και που πρέπει να ξεκίνησε από ώρα πριν. Ύπουλα, όταν ακόμα ήταν βυθισμένος σε σκοτεινό, ακατέργαστο ύπνο. Να ξεκίνησε χαμηλότονο, συρτό, σχεδόν ψίθυρος, φίδι που σκιρτά ανεπαίσθητα κάτω από χαλί περσικό, χαλί με λεπτοκεντημένα μοτίβα, με πέλος λαμπερό από πορφυρό μετάξι. Έτσι ξεκίνησε κι αυτό το αβάσταχτο τώρα ουρλιαχτό κάτω από το δέρμα του. Μια ίνα που διαπέρασε τις συνάψεις των νευρώνων, τους λεπτούς σφιχτούς ιστούς, το αίμα στις αρτηρίες, και έφτασε σιγά-σιγά μέχρι τα μέσα του λαιμού. Εκεί, στον ισθμό μου ενώνει κορμί και κεφάλι, εκεί που ονομάζεται λαρύγγι, και τέντωσε υπεράνθρωπα τις πανάκριβες, τις πολύτιμες φωνητικές του χορδές. Απλώθηκε όπως το μελάνι σε θαλάσσιο νερό. Εισχώρησε στις συρραφές του κρανίου, στον εγκέφαλο και στις λόχμες, στη φοβερή σπηλιά που ανιχνεύουν τις λέξεις τους ο τρόμος, η αγωνία, η φυγή.
*Απόσπασμα από "Ο Ντάνκαν γυρεύει το Θεό", της Μ. Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου