Το Ενενηκοστό Πέμπτο

Αλήθεια, τις μνήμες μας που τις κρεμάμε;
Μέσα μας, ε;
Λίγο πιο πίσω από το στήθος
σε μικρά καδράκια.
Αλήθεια, τις μνήμες μας που τις κρεμάμε;
Με καρφιά στη σάρκα, μέσα όμως
να μη βλέπει κανείς.
Εσύ μόνο ξέρεις, εσύ ξέρεις
τι είναι αυτό το τσίμπημα στο στήθος
αυτός ο πόνος.
Τα κάδρα σου, οι στιγμές σου
κρεμασμένες εκεί
μέχρι να τις σκονίσει ο χρόνος,
μέχρι να πέσουν κάτω να λυτρωθείς
να πάρεις ανάσα.

[Not,not mine.I wish...]