Αν ζούσα το 70', θα σου έγραφα μάλλον κάποιο ποίημα. Θα το έφτιαχνα μικρό ραβασάκι και θα το έστελνα με κάποιον, μυστικό, αποστολέα, στη τσέπη σου μέσα.Τώρα δε μιλάμε καθόλου. Γιατί δεν έχω κάρτα, δεν έχεις σήμα, εκεί στον κόσμο το δικό σου, που ζεις αποκομμένος.
Ξέχασαν όλοι κάπου εδώ να αγαπάνε. Έγιναν όλα ήχοι κοφτοί και μονότονοι, όπως το πληκτρολόγιο που σου γράφω. Τα συναισθήματα έγιναν τώρα πλήκτρα που χτυπάνε ξανά και ξανά, τις ίδιες λέξεις, τα ίδια κομμάτια, να στριφογυρίζει το βλέμμα στις ίδιες φωτογραφίες.
Και τα έχω με εμάς, που αιχμαλωτιζόμαστε σε αυτή τη σκληρή τρυφεράδα της προστασίας του άλλου. Και δε μου φταίει ούτε η εποχή που ζούμε, εποχή κρίσης και βρώμικης ρομαντζάδας, ούτε ο καιρός που κρύωσε και παγώνουν οι πατούσες μου στα πλακάκια, μου φταις μόνο εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου