Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Το Διακοσιοστό Πέμπτο

Ο έρωτας ήταν γι΄αυτόν η επιθυμία να εγκαταλειφθεί στην καλή θέληση και στο έλεος του άλλου.
Αυτός που εγκαταλείπεται στον άλλον, όπως ο στρατιώτης που παραδίδεται αιχμάλωτος, οφείλει εκ των προτέρων να πετάξει όλα του τα όπλα. Και, βλέποντας τον εαυτό του χωρίς άμυνα, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί πότε θα έρθει το χτύπημα. 

(Ξεφυλλίζοντας παλιές σημειώσεις, ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ, "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι".)

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Το Διακοσιοστό Τέταρτο

Εγώ θα μαζεύω όνειρα και ψευδαισθήσεις.
Εσύ θα ψάχνεις να βρεις μανιτάρια μαγικά να σε πάνε μέχρι τη Βραζιλία να ακούς ιστορίες φίλων και γνωστών.
Εγώ θα πίνω και θα αγαπώ όλον τον κόσμο και το πρωί που θα ξυπνώ θα κρύβομαι να μη δω κανέναν.
Εσύ θα μαλώνεις και θα φωνάζεις με πάθος σε εθιστικές κουβέντες.
Εγώ θα σε ψάχνω μέσα στον κόσμο που κουνάει κορμί και κεφάλι στα ουρλιαχτά της μουσικής.
Εσύ θα με κοιτάς για λίγα μόνο αρκετά δευτερόλεπτα.
Και θα είσαι εδώ και θα χάνομαι στο μετά και στο παραπονιάρικό μου τώρα.
Και θα είσαι εδώ.
Στο κρεβάτι το κρύο από το ανοιχτό παράθυρο που ανοίγει στα σύννεφα τα κιτρινισμένα.
Και όλα τα υπόλοιπα δε θα αξίζουν άλλο να ειπωθούν.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

To Διακοσιοστό Τρίτο

"Όλα τα μυστήρια είναι απλά κι όλα τα απλά πράγματα μυστήρια. Ξέρεις, στο βάθος υπάρχει πάντα ομοιομορφία στη ζωή ενός ανθρώπου. Εκείνοι που ταξιδεύουν ξεγελιούνται. Όμως αν κάθε μέρα βλέπεις από το παράθυρο το κομματάκι του κήπου φωτεινό τη μέρα, σκοτεινό τη νύχτα, το ξέρεις καλά. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι άλλοι γίνονται σκλάβοι της ομοιομορφίας αυτής κι άλλοι την κάνουν αρμονία. Για κύκλο πάντα πρόκειται, για μια γραμμή που χαράζει κύκλο.
Εγώ θέλω να μιλήσω με λόγια τρυφερά, παιδιάτικα. Για όταν κρυώνω, όταν πεινώ ή για το παράξενο το όνειρο που είδα. Να μιλήσω ακόμη για μέρη όπου περνώ κι είμαι όπως το πουλί που μόλις θ' άγγιζε με τη φτερούγα του τη γη για μια στιγμή θα 'παιρνε μια στροφή. Μα βασανίζομαι και ψάχνω τι είναι κρυμμένο κάτω απ' αυτά. 
Ε, λοιπόν, το 'χω βαρεθεί αυτό το μέρος του εαυτού μου, θα 'θελα να βλέπω μόνο τα σχήματα, έτσι όπως τα κλαδιά του δέντρου που το ένα χωρίζεται σε δύο, τα δύο σε τέσσερα... Όλα από το ένα ξεκινάνε, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. Το ένα κλαδί γίνεται δύο, τα δύο τέσσερα, κι αν θελήσεις να πάρεις τον αντίστροφο δρόμο και δεις πρώτα το πλήθος των κλαδιών, πάλι στο ένα θα φτάσεις."
Ψάθινα Καπέλα, Μ. Λυμπεράκη