Μου είχες γράψει πάνω από ενενήντα γράμματα. Άλλα γεμάτα θυμό, άλλα γεμάτα αναμνήσεις, άλλα πασπαλισμένα με δάκρυα και κάποια βουτηγμένα στη λογική της πραγματικότητας. Διαφορετικά γράμματα κάθε φορά. Κουνημένες σελίδες όταν μου έγραφες μέσα στο λεωφορείο, σκισμένες σελίδες από τα νερά της θάλασσας, τσαλακωμένα μικρά βιαστικά γράμματα, με λίγες λέξεις σημειωμένες σε τυχαία χαρτιά. Το μόνο που έμενε κοινό η ανάγκη να μιλήσεις σε εμένα. Μόνο σε εμένα. Σκίτσα στριμωγμένα ανάμεσα στις κουβέντες σου. Φωτογραφίες από τα μέρη που επισκέφθηκες χωρίς εμένα. Μόνο τοπία και κάπου κάπου τα παπούτσια σου, τα χιλιοπερπατημένα να φαίνονται, ή το κασκόλ το κόκκινο, παλιό μου δώρο, κρυμμένα στοιχεία που υποδεικνύουν την ύπαρξή σου εκεί.
Έλειπα εγώ και βρισκόμουν διακόσια κάτι χιλιόμετρα πιο μακριά, να ζω τη δική μου, ολόδική μου ζωή, τη μοναχική, αλλά σ' αυτή τη στολισμένη μοναξιά, που την απολαμβάνεις. Και βλέπω τώρα πλάι στις δικές σου φωτογραφίες τις δικές μου. Θα προτιμούσα να ήμουν μέσα στις δικές σου. Τυλιγμένος στο κόκκινο κασκόλ σου, αλήθεια. Και διαβάζω τα δικά μου κείμενα από όλους αυτούς τους μήνες και η μοναξιά που απολάμβανα φαίνεται τώρα να με έχει κάνει άλλον άνθρωπο. Και έχασε ο χρόνος το νόημα του και θέλω να κάψω τις δικές μου μέρες μακριά σου και να γυρίσω το χρόνο πίσω, να απαντούσα στο πρώτο σου εκείνο γράμμα.
"Πέρασαν τέσσερις μέρες που έχω να σου μιλήσω, πάνω από εφτά που έχω να σε δω." Και πότε πέρασαν τέσσερις μήνες που έχω να σου μιλήσω, εφτά που έχω να σε δω; Και σταμάτησες να μου γράφεις. Δεν έχεις την ανάγκη να μοιράζεσαι πλέον τη ζωή σου, τις στιγμές σου μαζί μου.
Και μου έμειναν μόνο αυτά τα ενενήντα κάτι γράμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου