Το Ενενηκοστό

Ι think a bird fell in the snow and then walked away. I think.

Όχι, δε θέλω να γράψω τίποτα πουθενά.

Σκέφτομαι και τρομάζω με αυτά που σκέφτομαι και λέω πως είναι η μοναξιά που με κάνει να τα βλέπω όλα μ' αυτή τη σκληρή ματιά. Η μοναξιά που καταλύει σιγά σιγά τις καλές μου δυνάμεις, αυτή η φαούσα που δίχως να θέλω με σκέπασε σαν σφικτός κισσός, αμέσως μόλις συνειδητοποίησα την ύπαρξή μου, η λάμια που κουβαλάω μέσα μου η αχόρταγη, ο σκοτεινός μου έρωτας, η άσπρη στέπα που μέσα της χάνομαι, η άλλη όψη της μοίρας μου.

Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές: η μοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισμένη μοναξιά,. Του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισμένη μοναξιά. Του καλόγερου στη σκήτη του, η εν δαιμονική μοναξιά.  Του άρρωστου πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι, του μελλοθάνατου στο κελί του, η εναγώνια μοναξιά. Του ενός μέσα στο πλήθος το αδιάφορο, η απελπισμένη μοναξιά. Του ποιητή μέσα στα όνειρα του, η γόνιμη μοναξιά. 

Μα η μοναξιά μπροστά στο αίνιγμα της ύπαρξής του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική και αγιάτρευτη μοναξιά.

-Λένα Παππά-