Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Το Ογδοηκοστό Δεύτερο


Και εγώ, η ανόητη, περιμένω ακόμη να εμφανιστείς στην πόρτα μου. Και εγώ η ανόητη σκέφτομαι το να ξυπνήσω και πάλι δίπλα σου. Θα μου δώσεις ένα φιλί και θα μου πεις ότι πρέπει να φύγεις για τις πρωινές σου δουλειές. Και θα σηκωθώ να σε πάω μέχρι την πόρτα και μετά θα επιστρέψω να κοιμηθώ ήρεμη. Ήρεμη γιατί όλο το βράδυ ξυπνούσα να σιγουρευτώ μήπως δεν σε είχα δίπλα μου.  
Και τώρα, το πρωί, θα σηκωθώ και θα πρέπει να τα ξαναθυμηθώ όλα. Όλα όσα έχουν αλλάξει. Το κινητό που δε χτυπά, τους καφέδες που δε μοιραζόμαστε στα γρήγορα, τα  παπλώματα που με βαραίνουν κάθε πρωί. Την αδυναμία να ξεκινήσω ακόμη μία μέρα χωρίς εσένα.Ένα φιλί
για μας
που δεν μας δίνουν φιλιά
είτε γιατί δεν μας τα χρωστάνε
είτε γιατί δεν τ’ αξίζουμε.
Δεν μας δίνουν
τα φιλιά που ζητάμε
είτε γιατί τους βλάπτουν
είτε γιατί τους αγγίζουν
εκεί που δεν πρέπει
ν’ αγγιχτούν
γιατί τους άγγιξαν κάποιοι άλλοι
και τώρα εμάς
μας εμποδίζουν να τους πλησιάσουμε
εμάς τους καινούργιους
μην τους βλάψουμε
με τα φιλιά μας
όπως τους έβλαψαν με τα φιλιά τους
οι άλλοι.
Μα ήδη
από την πεισματική
αυτή άρνηση
έχει γίνει η αρχή
για τη βλάβη,
τη βλάβη τού έρωτα.

1 σχόλιο: