Το Εβδομηκοστό Δεύτερο

Ετοίμασα τα πράγματα μου. Φόρτωσα κάτι μπλούζες, ένα παντελόνι και ένα σκουφάκι στο σάκο στην πλάτη μου. Έδεσα τα κορδόνια από τα σταράκια όπως μου είχες μάθει και έφυγα. Λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου από την χθεσινοβραδινή βροχή, αλλά δε με πτοεί τίποτα. Ταξίδι για να βρεις τον εαυτό σου το ονόμασες εσύ, ταξίδι για να ηρεμήσω το λέω εγώ. Ο αέρας όμως δε με αφήνει να αναπνεύσω αγαπητέ μου, έρχεται ανάμικτος με το αλάτι της θάλασσας. Και τσούζουν τα μάτια μου, ρουφάνε την αλμύρα του τα χείλη. 

Έφτασα πέρα, πέρα στην παραλία εκείνη την έρημη που είχαμε πάει μαζί, με μια σκηνή και λίγα μπουκάλια νερό. Σηκώνεται η άμμος απότομα μπροστά μου, μπαίνει μέσα στα ρούχα μου, μέσα στις τσέπες, χώνεται ύπουλα να μείνει ενθύμιο στη ζωή μου, για όταν γυρίσω πίσω. Γιατί πρέπει, επιβάλλεται κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω. Και ζυγίζουν τα ρούχα μου όλα κάπου ένα τόνο, ζυγίζει άλλο τόσο μισό ο σάκος στην πλάτη και με κάνει να καμπουριάζω. Με κάνει να λυγίζω και να πέφτω στην άμμο, σε αυτή την άθλια που είναι έτοιμη να με καταπιεί και να με σύρει στα κύματα μπροστά. Αλλά αν είναι να πνιγώ στα κύματα μέσα, θα είναι δική μου θέληση. Βγάζω τα ρούχα και βουτώ γυμνή στα γκρίζα νερά του Νοέμβρη. Δε θα πάρω τίποτα δικό σας μαζί μου.  

http://www.youtube.com/watch?v=fWdEeyDc-L4

Το Εβδομηκοστό Πρώτο

Αν ζούσα το 70', θα σου έγραφα μάλλον κάποιο ποίημα. Θα το έφτιαχνα μικρό ραβασάκι και θα το έστελνα με κάποιον, μυστικό, αποστολέα, στη τσέπη σου μέσα.Τώρα δε μιλάμε καθόλου. Γιατί δεν έχω κάρτα, δεν έχεις σήμα, εκεί στον κόσμο το δικό σου, που ζεις αποκομμένος.

Ξέχασαν όλοι κάπου εδώ να αγαπάνε. Έγιναν όλα ήχοι κοφτοί και μονότονοι, όπως το πληκτρολόγιο που σου γράφω. Τα συναισθήματα έγιναν τώρα πλήκτρα που χτυπάνε ξανά και ξανά, τις ίδιες λέξεις, τα ίδια κομμάτια, να στριφογυρίζει το βλέμμα στις ίδιες φωτογραφίες. 

Και τα έχω με εμάς, που αιχμαλωτιζόμαστε σε αυτή τη σκληρή τρυφεράδα της προστασίας του άλλου. Και δε μου φταίει ούτε η εποχή που ζούμε, εποχή κρίσης και βρώμικης ρομαντζάδας, ούτε ο καιρός που κρύωσε και παγώνουν οι πατούσες μου στα πλακάκια, μου φταις μόνο εσύ.

Το Εβδομηκοστό

Νομίζω σε είδα και σήμερα στον  ύπνο μου. Απόμακρες οι φιγούρες που συνάντησα στο όνειρό μου, αληθινές σαν τον ιδρώτα που με έλουζε, μικρός εαυτός που μπερδεύει τα επίπεδα της πραγματικότητας. Ξύπνησα με ταραχή αληθινή και ανάσα μισή. Και μόνο ένα πράγμα μου έμενε να κάνω. Να έρθω να σε βρω και να μπω κατευθείαν στην αγκαλιά σου. Και εκεί να ξυπνήσω από την αρχή, και ξανά να μάθω να ονειρεύομαι και να αναπνέω. Πήρα το λεωφορείο, ταξίδεψα να φτάσω κοντά σου. Και όταν έφτασα στον τρίτο όροφο, τα βήματα κολλούσαν στα βρώμικα σου σκαλοπάτια. Κάθισα για λίγο στο διάδρομο, μετρώντας την ησυχία, ψάχνοντας κάτι δικό σου. Ένα βήχα που να μου δείξει ότι είσαι εκεί. Ότι είσαι εκεί και με περιμένεις. Ότι είσαι εκεί μόνος, να βλέπεις τα ίδια όνειρα με τα δικά μου, τα παρανοϊκά.

To Εξηκοστό Ένατο

Το Εξηκοστό Όγδοο

"Αρνούμαι να παραδοθώ στην αποθάρρυνση.

Οι πράξεις βίας καταποντίζονται και τα επιτεύγματα του πνεύματος αντέχουν στο χρόνο-τούτο το σχήμα επαναλαμβάνεται κάθε τόσο στην ιστορία. Γίνε, λοιπόν, απαισιόδοξος, αν μπορείς. Βουτήξου βαθιά στην απαισιοδοξία σου. Πίστεψε πως όλα τα ιδανικά του ανθρώπου είναι ουτοπίες, πως οτιδήποτε φάνηκε σαν πρόοδος στο παρελθόν δεν ήταν παρά μια αστραπή που έσβησε στο σκοτάδι. Συμφώνησε πως οι δικτατορίες καταδιώκουν τις δημοκρατίες επειδή η δημοκρατία είναι στην ουσία ανεφάρμοστη, πως η χριστιανική καλή θέληση είναι φαντασίωση και στόμφος και ότι ο πυρηνικός πόλεμος θ΄αφανίσει  τον πολιτισμό και πιθανώς την ανθρώπινη φυλή.

Αν αποφασίσεις να γίνεις απαισιόδοξος, γίνε τουλάχιστον πραγματικός: Πάψε να προσπαθείς να ελπίζεις. Δεν μπορείς. Αμέσως αρχίζουν να ξεπηδούν επιχειρήματα από την άλλη πλευρά, που δε γίνεται να αποσιωπηθούν. Βγαίνεις στον κόσμο με μια γενιά σκληρή και θυελλώδη, όμως και με ελπίδα μαζί και με εμπιστοσύνη ότι μια νίκη μπορεί να κερδηθεί κατά των δυνάμεων του κακού που απειλούν τον κόσμο.

Η εύκολη απαισιοδοξία είναι ανόητη. Η βαθιά απαισιοδοξία είναι καταστροφή. Εκείνο που χρειάζεται είναι ευφυΐα, καλή θέληση, θάρρος."

Περί Παρεξηγήσεων και Εξηγήσεων

Όσα δε φτάνω να τα φτιάξω κάπως αλλιώς, τα κάνω ιστορίες. Όσα δε φτάνω να τα αλλάξω, να τα πετάξω, ή να τα κρατήσω κάπου μέσα μου, τα παραχώνω σε λέξεις, βαριές και στολισμένες ,εδώ μέσα. 

Γι' αυτό καμιά ιστορία στη σελίδα αυτή δεν αναφέρεται σε ένα μοναδικό γεγονός. Περιπλέκονται στιγμές δικές μου, φίλων, γνωστών και αγνώστων. 

Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη δική σου πραγματικότητα λοιπόν, είναι τελείως τυχαία. Και αν πέτυχα τις λεπτομέρειες της ζωής σου πολύ το χαίρομαι. 

Το Εξηκοστό Έβδομο

Smoke me for goodbye.

Μοιραστήκαμε ένα τσιγάρο.

Καθόμουν στα πόδια σου και ο καπνός σου με τύλιγε. Μοιραστήκαμε μόνο ένα τσιγάρο και στα τρία λεπτά που διήρκεσε η αρρώστια του έμαθα τρεις δικές σου ιστορίες. Μάτια κόκκινα, ξενυχτισμένα. Μάτια νυσταγμένα. Τυλίχτηκα στη γκρι σου ζακέτα και σου έκλεψα λιγότερο από πέντε τζούρες. 

Ξημερώματα και μοιραστήκαμε ένα μόνο τσιγάρο και ένα φιλί, στεγνό, για καληνύχτα και αντίο. 

Το Εξηκοστό Έκτο

Insanity.What else. 

Τρέχετε αγαπητοί μου. Τρέχετε όλοι και δε σας προλαβαίνω. Τι αποφάσεις ξαφνικές είναι αυτές; Ποιες είναι αυτές οι τραγικές εξελίξεις που έχασα και σας έκαναν ανθρώπους διαφορετικούς, μάτια μη αναγνωρίσιμα; Γέλια ψεύτικα και συγκρατημένα, ή γέλια που ξεσαλώνουν το νου στο ψεύτικο μεθύσι του;

Άλλαξαν όλοι και πρέπει να βιαστώ και εγώ να μπω στο χορό τους, να τους προλάβω. Να φορέσω τα καλά μου στο νέο πανηγύρι της ενηλικίωσης. Να ουρλιάξω βουβά μαζί τους, χαρούμενη, γιορτάζοντας τον απαίσιο εαυτό που αναγκαστήκαμε να αποκτήσουμε.

Γέλα, γέλα λίγο ακόμη, αποκάλεσε άλλη μια φορά τον εαυτό σου με τέτοιες όμορφες λέξεις και σε λίγο θα το διαπιστώσεις. Αυτό που λένε όλοι από πίσω σου. Έγινες αυτό που δεν ήθελες να γίνεις. Σίγουρα δεν έγινες αυτό που πάντα σκεφτόσουν. Λοξοδρόμησες στην πορεία. Έχασες το νόημα και την ουσία όσων ονειρευόσουν. Μας πήρε η κατρακύλα φίλε μου. 

Και θέλω να βουτήξω το κεφάλι μου στο κρύο νερό, μήπως ξυπνήσω και τα πάρω όλα από την αρχή. Μήπως γυρίσω να σε κοιτάξω και έχεις χάσει το παραμορφωμένο προσωπείο που φοράς τώρα. 

Το Εξηκοστό Πέμπτο

Και ήθελα λέει να σε φωτογραφήσω στα κρυφά. Χωρίς να με πάρεις χαμπάρι. Χωρίς να κλείσω το βλέμμα σου. Ήθελα να σε φωτογραφήσω μια στιγμή που θα αποφάσιζα εγώ. 

Εκείνη που θα επέλεγα μόνη μου, να την έχω δική μου. Ήθελα να κλέψω μόνο ένα μικρό κομμάτι της ψυχής σου, εκείνο που χάνεται μαζί με τη ματιά σου κάπου σε σκέψεις που δε θα μάθαινα. 

Ήθελα να το κάνω αυτό…Γιατί ήξερα ότι θα το χρειαζόμουν για συντροφιά πιο μετά. 

Τώρα. 

Το Εξηκοστό Τέταρτο

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Το Εξηκοστό Τρίτο

There's no drink nor drug I tried to tame the ghosts in my head ,that run wild and wish me dead.

Δεν υπάρχει κανένα φάρμακο για να περάσει αυτός ο ξερός βήχας. Σου λέω, βήχας που ηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Δοκίμασα κάθε ναρκωτικό για να μου περάσει και να μπορέσω να κοιμηθώ ένα βράδυ ήρεμα. Αλλά δε γνωρίζω πως να ξεφορτωθώ τα γρατζουνίσματα στην αναπνοή μου. Και είναι πολύ βαρύ το τίμημα που πληρώνω τώρα, για τα λίγα καλά και όμορφα που μου πρόσφερε η αγάπη εκείνη. Ένας μυστικός αγώνας κάθε μέρα να ηρεμήσουν τα πάντα στο κεφάλι μου. Να αποτοξινωθεί το σώμα και το μυαλό από τις ουσίες τις δικές σου. 

*Κλεμμένες ιδέες από Mumford & Sons- Lovers Eyes: http://www.youtube.com/watch?v=xWNq89joPrI&feature=related

Το Εξηκοστό Δεύτερο

Το να μιλάς για πράγματα άψυχα και έμψυχα, το να μιλάς για όσα δεν υπάρχουν σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα αυτού του κόσμου, σε φέρνει κοντά σε κάτι ξένο, που σου δίνει όμως μια περίεργη δύναμη. 

Μια διαδικασία που, περιέργως, σε βοηθάει να ξεπεράσεις το αίσθημα αποσύνδεσης που έχουμε με το φυσικό μας κόσμο, αλλά και από όλες αυτές τις αφηρημένες έννοιες που έχουμε χτίσει για να περιγράψουμε τα γύρω μας. 

Κάθε φορά όμως που προσωποποιείς κάτι, μια αφηρημένη έννοια, για να καταφέρεις να φτάσεις σε διάλογο μαζί του, εκεί που προσπαθείς να πεις τις μεγαλύτερές σου αλήθειες, τότε, λες και τα πιο προφανή ψέμματα. Επινοείς αφαιρέσεις ξανά. Ακριβώς την ίδια στιγμή που προσπαθείς να τις μειώσεις μέσα στο κεφάλι σου. 

-Καλό Φθινόπωρο

Έχει μπει προ πολλού αλλά τώρα μας το θύμισε...

Συννεφιασμένα πρωινά και ζεστό τσάι.

Το Εξηκοστό Πρώτο

"...Ένα κορίτσι που διαβάζει κατανοεί σύνταξη. Η λογοτεχνία την έχει διδάξει ότι οι στιγμές τρυφερότητας έρχονται σε σποραδικά αλλά αναγνωρίσιμα διαλείμματα. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η ζωή δεν έχει γραμμική πορεία, και θεωρεί δεδομένο ότι η παρακμή ρέει στην ίδια κατεύθυνση με την απογοήτευση. Ένα κορίτσι που έχει εμβαθύνει στη σύνταξη του λόγου αναγνωρίζει στις ακανόνιστες διστακτικές παύσεις ανάμεσα σε δύο ανάσες τη φύση του ψέματος. Επίσης, αντιλαμβάνεται τη διαφορά της μεμονωμένης στιγμής θυμού από την μόνιμη συνήθεια κάποιου να είναι πικρός και κυνικός ανεξάρτητα λόγου ή αιτίας· αυτή η συνήθεια θα παραμείνει ζωντανή και όταν έχει πακετάρει τα πράγματα της, έχει αποχαιρετήσει απρόθυμα, έχει αποφασίσει ότι πρόκειται για παύση και όχι για τελεία και…προφανώς θα συνεχίζεται εις τον αιώνα τον αιώνων αμήν.

Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει γιατί το κορίτσι που διαβάζει γνωρίζει τη σημαντικότητα της πλοκής, μπορεί να εντοπίσει που τελειώνει ο πρόλογος καθώς και τις αιχμηρές εντάσεις της κορύφωσης. Τις νοιώθει στο πετσί της. Το κορίτσι που διαβάζει θα είναι υπομονετική σε μια διακοπή της δράσης, θα επισπεύσει τη λύση. Μα πάνω απ’ όλα γνωρίζει την αναπόφευκτη βαρύτητα του τέλους. Βρίσκεται στο στοιχείο της. Έχει αποχαιρετήσει χιλιάδες ήρωες με ένα σούβλισμα θλίψης όλο κ’ όλο στην καρδιά.

Μην βγεις ραντεβού με ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί τα κορίτσια αυτά είναι που αφηγούνται τις ιστορίες. Εσύ και ο Τζόυς, εσύ και ο Ναμπόκοφ, εσύ και η Γουλφ. Εσύ στη βιβλιοθήκη, στο διάδρομο αναμονής του μετρό, στη γωνία του καφέ, στο παράθυρο του δωματίου σου. Εσύ που αιωνίως κάνεις την ζωή μου αφόρητη. Το κορίτσι που διαβάζει έχει βγάλει έξω το τεφτέρι της ζωής της και είναι γεμάτο νόημα. Προσέχει οι αφηγήσεις της να είναι πλούσιες, το υποστηρικτικό καστ χρωματιστό και η γραμματοσειρά έντονη. Εσύ, το κορίτσι που διαβάζει, με κάνεις να θέλω να είμαι όλα αυτά που δεν είμαι. Αλλά είμαι αδύναμος και θα σε απογοητεύσω, αφού αυτό που έχεις ονειρευτεί είναι καλύτερο από αυτό που είμαι. Δεν θα δεχόσουν ποτέ τη ζωή για την οποία μιλούσα προηγουμένως. Δεν θα δεχόσουν τίποτα λιγότερο από πάθος, τελειότητα και μια ζωή άξια να αφηγηθεί. Αυτό ήταν. Τελείωσα μαζί σου κορίτσι που διαβάζει." 

κείμενο του Charles Warnke, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τη Σταυρούλα Χρυσοχόου

[http://awebsidestory.gr/2012/10/19/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9/ ]

Το Εξηκοστό

Μάτια κομμάτια
-όχι ότι τις υπόλοιπες ώρες είναι καλύτερα
Μάτια μου, κομμάτια
-τις υπόλοιπες ώρες τα πάντα είναι σίγουρα καλύτερα
Μάτια, κομμάτια μου
-τις υπόλοιπες ώρες μετράω τα κομμάτια σου, τα ζυγίζω με τα δικά μου

To Πεντηκοστό Ένατο

"Ανάμεσα στις μνήμες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις τύψεις, ποιος είναι σίγουρος για το τι στα αλήθεια συνέβη;"
Luis Bunuel

Το Πεντηκοστό Όγδοο

Κάθε φορά λέμε πως δε θα ξαναπιούμε, αλλά ειλικρινά τώρα, ποτέ δεν το εννοούμε. 

Θυμάσαι άραγε όσα μοιραστήκαμε ανάμεσα στη serkova και το κόκκινο κρασί; Ή μισοκοιμισμένες  στα sleeping bags, στο καινούργιο εκείνο σπίτι; Θυμάσαι τα κρυμμένα κινητά μέσα στα κορν φλέικς; Μια σοφή κίνηση ήταν αυτή. Ή το να φεύγεις κρυφά από το παράθυρο και να γυρίζεις το ξημέρωμα, ξεμέθυστη από τα φιλιά και τον κρύο αέρα; Κάθε φορά όλα ξεκινούσαν με μπούρδες, τραγούδια καμμένα και κατέληγαν σε θέματα σοβαρά, σ' αυτά που πονάνε, όταν τα σκέφτεσαι στα φυσιολογικά σου. Είχαμε λίγα κλάματα, τις περισσότερες φορές, λίγο από ατάκες του τύπου "ρίξε λίγο νερό στις φλέβες σου", αλλά τελικά το επόμενο πρωί τα καταφέρναμε περίφημα. Με καφέ σκέτο, που καμία δεν έπινε. Με μηνύματα μυστικά η μία στην άλλη για τις κλεμμένες τζούρες, "ένα μικρό αλητάκι". 

Και είναι οι στιγμές αυτές, ρε φίλε, τα μυστικά τα δικά μας, τα "τότε". Μεθυσμένη λοιπόν θα σου στείλω αυτό το μήνυμα για να σου πω ότι μου λείπουν οι μεθυσμένες τότε βραδιές μας. 

R.I.P.

To Πεντηκοστό Έβδομο

Ε ναι λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα. Δε νοιάζομαι, αν εσύ δε νοιάζεσαι.

Είναι πιο δύσκολο αυτό, αλήθεια. Να πείσεις τον εαυτό σου να μην προσπαθήσει για κάτι που τόσο πολύ θέλει. Αλλά είναι δύσκολο μόνο στην αρχή. Στο λέω να το ξέρεις. Σε έχω αφήσει κάπου εκεί, σε όσα κάνεις κρυφά, σε όσα πιστεύεις ότι ποτέ δε θα μάθω. 

[ http://www.youtube.com/watch?v=zc8hbSM1zVo ]
{ The Killers- Read my mind}

Το Πεντηκοστό Έκτο

Οι σκέψεις που διώχνεις όλη μέρα, επιστρέφουν τη νύχτα, όταν έχεις κλείσει τα φώτα και μετά. Έτοιμες να κερδίσουν το χρόνο που έχασαν, να σε εκδικηθούν που τις έκανες πέρα ξανά και ξανά.

Ύπουλες οι σκέψεις για ακόμη μία φορά.

Καληνυχτώ σας. 

Το Πεντηκοστό Πέμπτο

Situation gets rough.

-Then I start to panic.

It's not enough, it's just a habit.

-Hey, kid, you' re sick,

darling, this is it. 

[Kiss off - Violent Femmes: http://www.youtube.com/watch?v=iLMn8UPmSTo ]

To Πεντηκοστό Τέταρτο

Είχα πει θα κοιμηθώ νωρίς, αλλά είναι αυτό το κομμάτι που έχει κολλήσει στις σκέψεις μου. Και έκανα το λάθος να ανοίξω τον υπολογιστή να το ακούσω. Η μία φορά και μετά ύπνος, έγινε δύο, τρεις,και πάει λέγοντας. Έγινε τελικά και άλλα κομμάτια. Αλλά αυτή είναι η τελευταία φορά για σήμερα. Ίσως η προτελευταία. Απλά ξέρεις τι φταίει; Φταίει εκείνο το σημείο, στο 2.24 και μετά, που σε σκαλώνει άσχημα. Σε κάνει να εύχεσαι να μπορούσες να βγάλεις όσα νιώθεις με μια τέτοια φωνή, που τα φωνάζει όλα, γλυκά και επιθετικά, ίσα ίσα για να σε πονέσει. 

Καληνυχτώ σας με Mumford & Sons.

[*Mumford & Sons- Broken Crown-BABEL] 

Το Πεντηκοστό Τρίτο

Ας αρχίσουμε με ένα βασικό δεδομένο. Αϋπνίες. 

Θυμάμαι κάποια στιγμή που μου έλεγες ότι δεν σε παίρνει ο ύπνος τα βράδια και ότι σκέφτεσαι να αρχίσεις να μετράς προβατάκια. Την επόμενη μέρα μου είπες ότι το πείραμα πέτυχε. Κοιμήθηκες πριν φτάσεις καν στα πενήντα. Και πιάνω τον εαυτό μου τώρα να υπολογίζει μήπως πετύχει και σε εμένα το κόλπο. Αλλά ποτέ δεν το κατάλαβα πώς το κάνεις. Εγώ κλείνω τα μάτια και εμφανίζονται τετράγωνα που αυξομειώνονται με διαφορετική ταχύτητα κάθε δευτερόλεπτο. Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι σε λίμνες γεμάτες χέρια από άγνωστα κορμιά γύρω μου, να κολυμπάνε όσο πιο γρήγορα μπορούν, να φύγουν από τα βρωμερά νερά τους.

Και πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται, χωμένη μέσα στα φουσκωτά και αφράτα προβατάκια σου, αυτά τα άθλια, να κάνουν παρέλαση μπροστά σου,  να πηδάνε πάνω από το πάπλωμά σου. 

Το Πεντηκοστό Δεύτερο

Ποιο είναι το νόημα να αναπνέεις μόνο ψέμματα;

Βουλιάζεις σε ωκεανούς και ανοίγεις το στόμα να βγουν φουσκωτές φυσαλίδες οξυγόνου στην επιφάνεια. Τελευταία σημεία ζωής.

Και δε θέλω να μιλήσω για τίποτα συγκεκριμένο γιατί ποτέ τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο,

είναι δεσμοί πιασμένοι χέρι χέρι να χορεύουν στο κεφάλι σου μέσα. 

Αφήνεσαι στο σκοτάδι λοιπόν και παραπατάς μέχρι να βρεις κάτι να πιαστείς. 

Και οι άνθρωποι τολμούν να μιλούν ακόμη για ηλιοβασιλέματα και ανατολές. 

Για τον εαυτό τους, τα δικά τους σκοτάδια, τα φώτα που εμφανίστηκαν ξαφνικά και τους τύφλωσαν.

Μήπως θα ήθελες να μιλήσουμε για την ομορφιά; 

Αλλά εκείνη την ειλικρινή ομορφιά που αναγνωρίζεται από όλους και όλοι τυφλά και κρυφά τη ζηλεύουν και αναζητούν να την προδώσουν.  

Όχι, θα μιλήσουμε για την ομορφιά των δακρύων. Γυαλιστερά να γλιστρούν στα μάγουλα. 

Με την ιδιαίτερη αλμυρή τους γεύση να φτάνουν στα χείλη. Για το πως κοσμούν τα βλέφαρα και κοκκινίζουν τα μάτια.

Μάτια υγρά να ξεσπούν έτσι απροκάλυπτα. 

It's all in your head.