Το Πεντηκοστό Τρίτο

Ας αρχίσουμε με ένα βασικό δεδομένο. Αϋπνίες. 

Θυμάμαι κάποια στιγμή που μου έλεγες ότι δεν σε παίρνει ο ύπνος τα βράδια και ότι σκέφτεσαι να αρχίσεις να μετράς προβατάκια. Την επόμενη μέρα μου είπες ότι το πείραμα πέτυχε. Κοιμήθηκες πριν φτάσεις καν στα πενήντα. Και πιάνω τον εαυτό μου τώρα να υπολογίζει μήπως πετύχει και σε εμένα το κόλπο. Αλλά ποτέ δεν το κατάλαβα πώς το κάνεις. Εγώ κλείνω τα μάτια και εμφανίζονται τετράγωνα που αυξομειώνονται με διαφορετική ταχύτητα κάθε δευτερόλεπτο. Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι σε λίμνες γεμάτες χέρια από άγνωστα κορμιά γύρω μου, να κολυμπάνε όσο πιο γρήγορα μπορούν, να φύγουν από τα βρωμερά νερά τους.

Και πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται, χωμένη μέσα στα φουσκωτά και αφράτα προβατάκια σου, αυτά τα άθλια, να κάνουν παρέλαση μπροστά σου,  να πηδάνε πάνω από το πάπλωμά σου.