Το Πεντηκοστό Δεύτερο

Ποιο είναι το νόημα να αναπνέεις μόνο ψέμματα;

Βουλιάζεις σε ωκεανούς και ανοίγεις το στόμα να βγουν φουσκωτές φυσαλίδες οξυγόνου στην επιφάνεια. Τελευταία σημεία ζωής.

Και δε θέλω να μιλήσω για τίποτα συγκεκριμένο γιατί ποτέ τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο,

είναι δεσμοί πιασμένοι χέρι χέρι να χορεύουν στο κεφάλι σου μέσα. 

Αφήνεσαι στο σκοτάδι λοιπόν και παραπατάς μέχρι να βρεις κάτι να πιαστείς. 

Και οι άνθρωποι τολμούν να μιλούν ακόμη για ηλιοβασιλέματα και ανατολές. 

Για τον εαυτό τους, τα δικά τους σκοτάδια, τα φώτα που εμφανίστηκαν ξαφνικά και τους τύφλωσαν.

Μήπως θα ήθελες να μιλήσουμε για την ομορφιά; 

Αλλά εκείνη την ειλικρινή ομορφιά που αναγνωρίζεται από όλους και όλοι τυφλά και κρυφά τη ζηλεύουν και αναζητούν να την προδώσουν.  

Όχι, θα μιλήσουμε για την ομορφιά των δακρύων. Γυαλιστερά να γλιστρούν στα μάγουλα. 

Με την ιδιαίτερη αλμυρή τους γεύση να φτάνουν στα χείλη. Για το πως κοσμούν τα βλέφαρα και κοκκινίζουν τα μάτια.

Μάτια υγρά να ξεσπούν έτσι απροκάλυπτα. 

It's all in your head.