Κάτι τέτοιο σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Να μη σκέφτεσαι τα βλέμματα και τα σχόλια όσων περνάνε και σε βλέπουν να χορεύεις στη μέση του δρόμου, ή στο κέντρο του πανεπιστημίου. Μόλις νιώσεις τη μουσική, που δεν υπάρχει, να περνάει μέσα σου τα ξεχνάς όλα. Απλά πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις σε Εκείνο το σημείο. Και είναι μεγαλύτερη η απόλαυση, όταν ο χορός φεύγει από τα θέατρα και τις αίθουσες των σχολών και περνάει στα πάρκα, σε παρατημένα κτήρια, σε εργοστάσια, εκεί που σκάει η πιο κοντινή θάλασσα. Όταν τα πόδια σου παίρνουν δύναμη από το έδαφος και όχι από το ξύλινο πάτωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου