Το Τριακοστό Τέταρτο

Κοιτάζονται στα μάτια βαθιά τώρα. Ποιος θα κάνει πρώτος το βήμα της αποχώρησης; Τι νόημα έχουν τα λόγια που σπαστά βγαίνουν και όσα προσπαθούν να μεταφράσουν μέσα από τις λιγοστές λέξεις του άλλου; Γίνεται να είσαι φίλος με κάποιον που έχεις ερωτευτεί τόσο μυστικά ουσιαστικά; Μένουν καθισμένοι, στο σιδερένιο κρεβάτι αυτή, στη στρόγγυλη γυριστή πολυθρόνα αυτός. Δε χρειάζονται περισσότερες λέξεις και οι δυο το γνωρίζουν. Ούτε και τώρα γίνεται. 

Sometimes, goodbye is a second chance.

Είναι αλήθεια λοιπόν και όχι παραμύθια ότι ο λάθος συγχρονισμός έθαψε έρωτες. Και ποιον να κατηγορήσεις; Κοιτάει στην πολυθρόνα απέναντί της, πώς θα μπορούσε να τον κατηγορήσει; Φταίει αυτός που τα πράγματα δεν ήταν ποτέ κατάλληλα, για να ξεκινήσουν αυτό που ξεκίνησε κοντά τρία χρόνια πριν; Μήπως δεν έχει και η ίδια τότε αντίστοιχα μερίδιο ευθύνης; Όχι, κανείς τους δε φταίει που τα πράγματα ήρθαν έτσι. 

Φταίνε όμως για άλλα. Που τότε στην αρχή δεν είχαν το θάρρος να πουν όσα πραγματικά αισθάνονταν. Που αφήνουν τον εαυτό τους να παρασυρθεί σε όνειρα υποθετικά και καραμελωμένα. Που κάθε φορά που πάνε να το πάρουν από την αρχή και πάλι, επιζητούν τόσο έντονα το τέλειο. 

Δεν τον κοιτάει άλλο. Κάτι της λέει. Και ποιο το νόημα; Τα λόγια που έχουν πει, οι στίχοι που έχουν αφιερώσει, κάλυψαν τα πάντα. Ποιος θα τολμήσει να πάει παραπέρα από αυτό; Να μιλήσει ειλικρινά. Ίσως ήταν μικροί όταν γνωρίστηκαν και επέλεξαν εγωιστικά το τρίτο στενάκι αριστερά και όχι το δεύτερο δεξιά που θα τους είχε δώσει όσα ξέρουν ότι θα μπορούσαν να έχουν ζήσει. Ναι ήταν  μικροί. Θυμάται ακόμη το περίεργο κούρεμα του όταν πρωτογνωρίστηκαν. Θυμάται και τον ενθουσιασμό του για τη μουσική, τα λόγια του που έβγαιναν ανάλαφρα, το χαμόγελο που φώτιζε όλο το πρόσωπο. Διαφορετικός τώρα. Διαφορετικά μαλλιά, διαφορετικά ενδιαφέροντα, διαφορετικές αντιδράσεις, αλλά το ίδιο χαμόγελο που φωτίζει όλο το πρόσωπο. 

Θα το μετανιώσει αλλά πρέπει κάποιος να πάρει την απόφαση. Και μπορεί να γίνει αυτή η σκληρή και η κυνική. Να τολμήσει να πει όσα δε θα άντεχε να ακούσει. Όχι άσχημα, τίποτα άσχημο. Μόνο ένα τέλος και πάλι. Ή πιο σωστά μια ακόμη παύση. Υποχρεωτική. Και πάλι. 

Αλλά το πιστεύει. Είναι για καλό. Δε γίνεται να γίνει η παύση τέλος. Άλλο θα είναι το τέλος. Θα είναι τέλος αλλά αρχή. Αυτά σκέφτεται κοιτάζοντας τα πόδια της και ρίχνοντάς του μια μόνο ματιά. Διώχνει τις σκέψεις ότι τα σχέδια της μπορεί να χαλάσουν. Ότι όσα της είπε θα μείνουν μισοτελειωμένα. Είναι αυτοί οι δύο. Δε γίνεται να μείνουν τα αισθήματά τους σαν εκκρεμή μέσα τους. Απλά περιμένει να έρθει η σωστή στιγμή. 

Κοιτάζονται βαθιά στα μάτια τώρα. Αλλά δε βλέπουν τον άλλον, μόνο το υποθετικό τους μέλλον. 

Το Τριακοστό Τρίτο

Let's... GET Lost.

I know I have the words to talk, but have no shield. This is so rough for us, so rough for me. Even if this love was too strong to fall, we stand so weak. Oh treat me baby like you did... Why don't we look each others eyes? I know we let our strangest side to rule. I'm fool for us. I'm fool for you.

But in this hasty world, with it's unending race, we have a place, our secret place.

There are some times that I can't bend myself, you know me well. Our friendship and our passion spell. And we have learnt to carry a guilty soul and dispel all. It's not your fault, it's not my fault

Why don't we look each others eyes? I know we let our strangest sides to rule. I'm sick for us, I'm sick for you.

But in this hasty world, with it's unending race, we have a place, our secret place.

Where we have no noose. Where we can choose.Where moments are just for us.

We have no fears. We have no scars.We have no scars.

Follow me there.

Lyrics: Very Special Kind / Song: Secret Place

http://www.youtube.com/watch?v=oNw0ZxZgC1Y

Το Τριακοστό Δεύτερο

Memories.Everywhere.

Ποτέ δεν κοίταζε φωτογραφίες ξένων με ενδιαφέρον. Βαριόταν και κουραζόταν όταν ξεκινούσαν να της δείχνουν φωτογραφίες από την εκδρομή της προηγούμενης εβδομάδας με αναλύσεις για το τι έφαγαν και ποιον συνάντησαν κάνοντας βόλτα στη λίμνη. Ήταν κάτι ανούσιο. Ήταν στιγμές δικές τους, εικόνες της παρέας που δεν της άφηναν κανένα μυστήριο να λύσει. 

Όταν όμως έβρισκε τυχαία άλμπουμ των γονιών της, των φίλων, του φίλου της, τότε όλα αποκτούσαν νόημα. Οι φωτογραφίες έλεγαν μυστικά στο αυτί της. Ήξερε γιατί γελούσαν, φανταζόταν τη μυρωδιά της στιγμής, τον αέρα που τους φυσούσε δυνατά στη χειμερινή βόλτα στο Πήλιο. Έστηνε ιστορίες για το πως εξελίχτηκαν τα πράγματα μετά. Για το αν η παρέα αυτή κρατάει μέχρι τώρα. Αν έγιναν και άλλες βόλτες, αν στήθηκαν και άλλα μεθύσια με αυτή τη διάθεση. Απορεί αν τα ζευγάρια που βλέπει να κοιτάζονται ερωτικά κρατάνε όλο αυτό το μυστήριο ανάμεσά τους ακόμη. 

Μετά, κάποια στιγμή έρχεται ο ιδιοκτήτης του άλμπουμ και οι αναφορές για τα γεγονότα γίνονται διαφορετικές. Μετά έρχονται τα συναισθήματα του ιδιοκτήτη εκείνη τη δεδομένη στιγμή που έχει αποθανατιστεί. Και αν δε λέγονται, φαίνονται με τη σιωπή και τα μάτια του όταν κοιτάει την εικόνα. Ξαφνικά στην ιστορία της φωτογραφίας μπλέκονται στοιχεία του τότε και του τώρα. Λέει για ένα ζευγάρι που "πόσο ερωτευμένοι ήταν", κανείς δεν καταλάβαινε όλη αυτή τη βουβή συνεννόηση που είχαν, για το πόσο τυχαία γνωρίστηκαν, για τις διακοπές που έκανα όλοι μαζί, εκεί που γνωρίστηκαν. Κοντά εικοσιπέντε χρόνια πριν. Και ήταν αυτός εργατικός και αυτή δημιουργική. Καλλιτεχνικές ψυχές με μυαλά πρακτικά. Ο ιδιοκτήτης περνούσε δύσκολα τότε, ζήλευε όλο αυτό που είχαν κερδίσει χωρίς να το προσπαθήσουν ιδιαίτερα. Κάνανε πλάκες και νυχτερινά μπάνια στο γυαλάκι που είχαν ανακαλύψει όλοι μαζί. Και τώρα μια φορά στα δυο χρόνια μιλάνε στο τηλέφωνο. Δε μάλωσαν ποτέ, οι συγκυρίες και οι δυσκολίες που ήρθαν σε όλους τα έφεραν έτσι τα πράγματα. "Ωραία φωτογραφία" λέει και την κοιτάει από κοντά. Παρατηρεί τον ιδιοκτήτη προσεκτικά, να ψάχνει στοιχεία στην εικόνα να νιώσει το τότε και να το συνδέσει με το σήμερα. 

Σκαλώνει. Ποτέ δε θα καταφέρει να συνειδητοποιήσει πόσο έντονα αλλάζουν οι άνθρωποι. Πάντα μένει κολλημένη σε αναμνήσεις, έτσι όπως τους γνώρισε. Προσπαθεί να φανταστεί την εξέλιξη των δικών της ανθρώπων. Όσο περίεργα και να τα φανταστεί όλα, τίποτα δε θα ακολουθήσει αυτή την πορεία. Πάντα οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να την εκπλήξουν. Πόσο άσχημο η έκπληξη αυτή να συνδυάζεται με βαθιά απογοήτευση. 

People change. Memories don't.

Και είναι και οι άλλες στιγμές, που κοιτάει τις δικές της φωτογραφίες. Μια διαδικασία που την επαναλαμβάνει τακτικά σχεδόν μυστηριακά. Είναι σαν να βουτάει στις σκέψεις της, να θυμηθεί και άλλα και άλλα, να μη ξεχάσει τίποτα. Από γεγονότα, από όσα αισθάνθηκε, θετικά και δύσκολα. Είναι μια διαδικασία που επιζητά να κάνει μόνη της. Κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί όσα έχει μέσα της. Όταν βρίσκεται με φίλους που μοιράζεται τις στιγμές των φωτογραφιών, αρχικά όλοι λένε λεπτομέρειες των γεγονότων, μετά στοιχεία του λίγο πριν και του λίγο μετά και μετά στριφογυρίζουν όλοι στις δικές τους σκέψεις. Όλοι να πουν το τι έκαναν αυτοί, το τι σκέφτηκαν αυτοί, πως τους επηρέασε και γιατί. 

Και ας τη νευριάζουν όλα αυτά, είναι από τον εγωισμό της. Μόνο τις δικές της ιστορίες θέλει να ακούει, μόνο αυτές αξίζουν να ειπωθούν. Γι΄ αυτό, όταν κάποιος άλλος βλέπει τις δικές της φωτογραφίες βολεύεται και αρχίζει διηγήσεις και εξομολογήσεις. Η συνεχής ανάγκη να μοιραστεί  όσα κουβαλάει με κάποιον. Λες και αφήνει λίγο από το βάρος τους στις σκέψεις των άλλων, μόνο που κάθε φορά αισθάνεται όλο και πιο ασήκωτα τα γεγονότα.

Κάθε φορά, μετά, υπόσχεται ότι θα κρατάει τις φωτογραφίες και τις σκέψεις της μόνο για τον εαυτό της. 

Sia- Breathe Me 

Lovely Song- Lovely Video

http://www.lyricsmania.com/breathe_me_lyrics_sia.html

Το Τριακοστό Πρώτο

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ: 

Keep Calm And Listen To Radiohead. 

Η μουσική βοηθάει πάντα. Πάντα κάποιος έχει γράψει κάτι για σένα με μουσική επένδυση του γούστου σου. Για το δικό μου γούστο λοιπόν Radiohead σήμερα. Για αύριο θα δείξει. Ακολουθεί μια υποτυπώδης λίστα για όσους έχουν ίδια γούστα. 

http://www.youtube.com/watch?v=V1HM7t1z9D8

http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&v=zbjMEUmwp2o&NR=1

http://www.youtube.com/watch?v=tejkhFyjoGE

http://www.youtube.com/watch?v=G_-Spe_Oz3c

http://www.youtube.com/watch?v=dvBPCm25z4I

http://www.youtube.com/watch?v=jNQ8pstfXio

Το Τριακοστό

Ξεκινήσαμε τις διακοπές με τις καλύτερες διαθέσεις, με έναν σάκο τεράστιο που φορτώθηκε στους δικούς του ώμους. Κάναμε, ή μάλλον ας είμαι ειλικρινής, έκανα το λάθος και κατεβήκαμε αλλού. Λίγα χιλιόμετρα μόνο μακριά από εκεί που θα έπρεπε να βρισκόμαστε.  Τραγικά εκείνα τα λίγα χιλιόμετρα. Αλλά εγώ πέρασα καλά. Και ας μας ζάλιζε ο ήλιος ατέλειωτα πάνω στο κεφάλι μας. Απολαυστική του γκρίνια. 

Πατούσια εδώ.
Πατούσια παραπέρα.

Δεν ήταν πολλές οι μέρες των διακοπών μας. Ήταν λίγες αλλά γεμάτες, χωρίς να έχουν στην ουσία τίποτα. Είχαν βόλτες στο διπλανό χωριό, καφέ και τάβλι. Πάντα με νικούσε και μάλιστα εξευτελιστικά.  Είχε βουτιές στη θάλασσα, για μένα πρωινές, γι' αυτόν μεσημεριανές, γιατί ο ύπνος τον κάλυπτε βαρύς και ατελείωτος. Είχε ένα βράδυ στην παραλία  με φωτιά και παρέα. Παρέα που άλλοι κοιμήθηκαν αστεία εκεί στον κύκλο, άλλοι το έριξαν στην κουβέντα, άλλοι στα φιλιά. Εγώ καθόμουν στην παγωμένη από τη νύχτα άμμο, με εσένα στην αγκαλιά μου. Πατούσια που καίγονταν δίπλα στη φωτιά. Βράδυ που ξημέρωσε με ζήλιες και νευράκια. Και ήταν δικός μου για πάντα εκείνο το ξημέρωμα. Γυρνούσαμε στο σπίτι και βλέπαμε δεξιά το φεγγάρι και αριστερά τον ήλιο να ανατέλει. Κουβαλούσαμε λάβαρα τα παρατημένα καλλίγραμμα ξύλα της παραλίας. Όμορφες περιγραφές και νωχελικές λέξεις. 

Και ήταν μια πραγματική στιγμή εκεί στο μπαλκονάκι. Είχαμε ξεμείνει σπίτι περιμένοντας τους υπόλοιπους να τελειώσουν από τις δουλειές. Κοιτούσε αδιάφορα προς τα πάνω στον ουρανό και το αμπέλι είχε μπλεχτεί στις πετσέτες μας. Κάπνιζε παθιασμένα, πιέζοντας το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη. Μιλούσε παθιασμένα, αφήνοντας τις λέξεις να βγαίνουν με άνεση επιπλέοντας στα νοήματά τους. Ναι, τα νοήματα όλων αυτών των συζητήσεων επιπλέουν στην επιφάνεια των σκέψεων εκείνες τις στιγμές, ώσπου βυθίζονται και δεν μπορείς να τις επαναφέρεις με τίποτα ξανά πάνω. 

Εκείνες οι διακοπές είχαν πολλά βλέμματα συνεννόησης. Βλέμματα του ξέρω τι σκέφτεσαι, και εγώ ακριβώς το ίδιο έχω στο μυαλό μου. Είχαν και τον τελικό αποχαιρετισμό γιατί αλλού πήγα εγώ και αλλού επέστρεψε αυτός. 

[Οcean.of.Love.by.Chalermphol.Harnchakkham]

Αυτές οι διακοπές δεν έχουν στην ουσία διακοπές. Έχουν την πραγματικότητα αυτής της πόλης. Έχουν μετρημένες στιγμές. Μπερδεμένες βόλτες. Το καλοκαίρι αυτό μας τσακίζει στα κύματα του. Μερικές στιγμές, γιατί να το κρύψω, δε μ΄ αφήνουν να αναπνεύσω αυτά τα κύματα. Έχω κάποιον να με πατάει μέχρι να μου τελειώσει ο αέρας. Μόνο που όταν το ξανασκέφτομαι, μόνη μου πιέζομαι να φτάσω εκεί κάτω, αυτός ο άλλος απλά με παρέσυρε στα βαθιά. Και ήρθε μετά ο δικός μου φόβος να με πείσει ότι μόνο αν αφεθώ να βυθιστώ θα βρω μια λύση.

Τώρα δεν υπάρχουν βλέμματα συνεννόησης. Ή απλά εγώ τα βλέπω όλα θολά για να καταλάβω κάτι τέτοιο. 

Αλλά που και που ξαπλώνουμε εκεί στην αμμουδιά και χαλαρώνουμε με τον ήχο της θάλασσας. Καθαρίζει ο αέρας εκείνες τις στιγμές. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να έχω και για αργότερα. 

Το Εικοστό Ένατο

Αυτές οι τάσεις φυγής που πιάνουν τους πάντες είναι πράγμα ανεξήγητο και ελκυστικό. Τρομακτικό όταν χαρακτηρίζει τα αγαπημένα σου πρόσωπα και ξαφνικά μένεις εσύ στην απ' έξω, να αναρωτιέσαι τι και πώς, τι στάση να κρατήσεις. Μια φίλη μου λέει, ότι το να σηκωθείς και να φύγεις, αφήνοντας καταστάσεις να αιωρούνται στον αέρα του γυρισμού, είναι απλά απολύτως ηλίθιο, γιατί αποφεύγεις μόνο την αντιμετώπισή τους. Και στο κάτω κάτω δε γίνεται να είσαι αλλού συνεχώς, κάποια στιγμή, θα βρεθεί ο δικός σου κόμπος στο χτένι των άλλων και το μπλέξιμο θα έχει άλλη μορφή. Από τη μία βέβαια δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να αποστασιοποιηθεί, να ηρεμήσει, να σκεφτεί και να δει τα πράγματα καθαρότερα και από διαφορετικές οπτικές. 

Όπως και να έχει, εγώ θεωρώ καλύτερο να ξεμπερδεύεις με τις συγχύσεις μια ώρα αρχύτερα. Μόνο στον εαυτό σου, εκεί μπορείς να δώσεις όσο χρόνο θέλεις. 

Για να αναφερθούμε και σε άλλα πιο καθημερινά θέματα, η ζέστη δε λέει να μειωθεί. Το βράδυ το αεράκι που σκάει από το παράθυρο σε ηρεμεί όσο τίποτα άλλο. Και εδώ κάπου κολλάνε οι τάσεις φυγής, όχι από καταστάσεις και τέτοια, αλλά από την κλασική πλέον καλοκαιρινή καθημερινότητα στην πόλη αυτή. Γι΄αυτό και μετράω τις μέρες για να πάω εκεί και να χαλαρώσω. Γλυκιά μου αγαπημένη θάλασσα.

 "Θάλασσα μου, αιώνια μάνα

στάχτη απ' τη ζωή τη ρουφιάνα

ρίχνω στη βαθιά σου αγκαλιά

βγάλε με σε κάποια στεριά σου

φόρεσε μου αν θες τα καλά σου

δώσ' μου μια ευχή γι' άλλη αρχή"

Που λέει και ο αγαπητός Λεωνίδας. *

Μια βδομάδα και κάτι έμεινε και ησυχία. Όχι σκέψεις, ή μάλλον σκέψεις ναι, το δέχομαι, αλλά όχι άλλα νέα. Ηρεμία. Θάλασσα και δουλίτσες μόνο εκεί. Δε θέλω εξόδους τρελές, μόνο να κάθομαι το βραδάκι στα κύματα εκεί μαζί με τη Μ. με συζήτηση και τσιγάρο. Θέλω την παραλία χωρίς φασαρία και μουσική απαίσια από το χ μπιτσόμπαρο. Ναι, έτσι θέλω αυτές τις διακοπές. Με τον εαυτό μου και λίγα άτομα γύρω μου. Με ένα βιβλίο κάτω από την ομπρέλα και άδειο το κεφάλι από σκέψεις περίσσιες. Έτσι πρέπει να είναι αυτό το καλοκαίρι. Και ελπίζω τουλάχιστον εκείνες οι πέντε ημέρες να είναι. Καληνυχτώ σας. 

Go Somewhere! But, WHERE?

*Στίχοι από το τραγούδι "δυο ώρες μείνανε μόνο" του Λεωνίδα Μπαλάφα: http://www.youtube.com/watch?v=jJhy940ClZA

Το Εικοστό Όγδοο

Γέλασα απίστευτα με αυτή τη φωτογραφία. Την πέτυχα στο facebook από ένα "φίλο"  "φίλου". Την έκλεψα λοιπόν. Γιατί κάθε βράδυ, εδικά όταν αργώ να ξαπλώσω, κάνω την ίδια ακριβώς σκέψη. 

Γιατί δεν ήρθα νωρίτερα στο κρεβάτι μου;

Το Εικοστό Έβδομο

Για την αλήθεια.

why do you look so sad?

Πρέπει να γίνει ένα αφιέρωμα στην αλήθεια.

Η αλήθεια πονάει. Πονάει όταν την λες στον εαυτό σου, όταν πρέπει να την πεις στους άλλους, όταν την ακούς από τους άλλους.  Η αλήθεια μπορεί να έρθει και να ισοπεδώσει όσα μέχρι τώρα θεωρούσες αλήθεια. Τόση μεγάλη ισχύ έχει. Να κάνει τη μέχρι τώρα αλήθεια να μετατραπεί σε ψέμα. Την αλήθεια όπως την βλέπεις εσύ μπορεί να έρθει κάποιος και να στην καμουφλάρει σαν πλαστή και να σου πλασάρει το νέο της μοντέλο. Κατασκευασμένη αλήθεια του άλλου.

Αλήθεια που σε χαστουκίζει απότομα. Αλήθεια αδιανόητη για να είναι αληθινή. 

Είναι άνθρωποι που μοιράστηκες μαζί τους αλήθειες. Φουσκωτές μέσα στο τότε ψέμα τους. Άνθρωποι που νόμιζες ότι σου έλεγαν αλήθεια. Αλήθειες που εμπιστεύτηκες και διαδόθηκαν σαν ψέματα σε άλλους που δεν άγγιξαν καν την αρχική τους μορφή. 

Είναι η αλήθεια της στιγμής. Μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να στην πάρει. Είναι αλήθειες που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει εκτός από εκείνον που τις μοιράστηκες κατά τη δημιουργία τους. Οι αλήθειες αυτές μπορούν να συσπαστούν, να ραγίσουν και να μοιάζουν αρχικά ετοιμόρροπες. Αλήθειες δυνατές όπως η στιγμή της παραγωγής τους. Και αυτές οι τελευταίες αποδεικνύονται οι πιο αληθινές, γιατί παραμένουν ατόφιες παρά τα νέα δεδομένα. 

I woke up and one of us was crying

...

You said young girl I do believe you're dying

...

The truth can't hurt you it's just like the dark

It scares you witless
But in time you see things clear and stark

...

http://www.lyricsfreak.com/e/elvis+costello/i+want+you_20047601.html

Το Εικοστό Έκτο

Και εγώ κοίταζα τα φυλλώματα των πλατανιών εκεί πάνω στο θέατρο. Με ένα φεγγάρι τεράστιο να κρέμεται στ' αριστερά μου. Τίποτα παραπάνω μέσα μου, τίποτα λιγότερο. Και  όσα γράφω τα σβήνω. Τίποτα δεν υπάρχει παραπάνω. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να ειπωθεί. Πάντα οι άλλοι λένε καλύτερα όσα εσύ κλειδώνεις μέσα σου. Γύριζε στο κεφάλι μου αυτό το τραγούδι, δεν ξέρω πως κόλλησαν στο μυαλό μου αυτοί οι στίχοι. Στίχοι που ποτέ δε γνώριζα ότι τους ήξερα. Δε θυμάμαι καν πότε το άκουσα. "Τ' άστρα το ρίξαν στα ζάρια, γι' αυτό ακούς βρισιές στον ύπνο τα βράδια, ο πόνος είναι εδώ για να μου πει, δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό."

Θανάσης Παπακωνσταντίνου λοιπόν. Για καληνύχτα σήμερα. 

Το Εικοστό Πέμπτο

Δε θα κρυφτώ από κανέναν. Το μυαλό μου έχει κολλήσει σε συγκεκριμένες σκέψεις, αλλά εγώ θα επαναστατήσω. Όταν  οργή και θλίψη έχουν μπλεχτεί τόσο βαθιά μέσα σου, δε βρίσκεις την άκρη. Έτσι λοιπόν, η οργή με κρατάει από το χέρι και μου δίνει δύναμη να αναφερθώ σε γεγονότα πριν της χθεσινής ημέρας. 

To Σάββατο ξύπνησα στις 7 το πρωί. Και αυτό το άγχος, το δημιουργικό, με σήκωσε από το κρεβάτι αμέσως. Περπάτησα τα δύο χιλιόμετρα μέχρι το μέρος της συνάντησής μας έχοντας στο μυαλό μου ότι τα βήματα εκείνα, αποτελούν μια μυστική χορογραφία. Ανάμεσα σε εμένα και στις σκέψεις μου. Ήταν μια μέρα περίεργη. Και τώρα τα βλέπω τα πράγματα ακόμη πιο περίεργα. Σαν οι εικόνες να έρχονται στο μυαλό μου ξεβαμμένες, θολές. Θολές οι πρόβες που κάναμε όλη μέρα. Σε ένα ξέφωτο κάπου μέσα σε ένα πυκνό δάσος του Ολύμπου. Η μυρωδιά εκείνη μου έρχεται με ευκολία και τώρα. Κάτι ανάμεσα στην υγρή μυρωδιά του χώματος, του πεύκου και της ρίγανης. Πρόβες μέσα στον ήλιο και κατακόκκινη πλάτη να σε καίει. Παραμύθια και ιστορίες μέσα στο δάσος. Νεύρα και γκρίνιες. Άγχος και πίεση. Ένας πανικός για το τι θα κάνουμε τελικά. Η κυρία της εξουσίας μας έφτανε στα άκρα. Αλλά τώρα το βλέπω ότι ήταν για καλό. Ήταν τόσο έντονο. Αυτή η δύναμη που έπαιρνες από τα γυμνά πόδια πάνω στο γρασίδι και από την πέτρινη σκηνή. Τα τσιμπήματα στην πλάτη από τα ξερά χόρτα και τα μάτια μισόκλειστα για την αντηλιά. 

Και όταν έφτανε εκείνη η ώρα που θα έβγαινες μπροστά στον κόσμο, νόμιζες πως η αναπνοή σου θα σταματήσει, αλλά η καρδιά σου θα βγει από το στήθος, ξέφρενη θα σε παρατήσει. Και όντως κάτι τέτοιο έγινε. Η αναπνοή σου ξεχάστηκε, η καρδιά σου έδινε ξέφρενη το ρυθμό των κινήσεών σου. Πεταγόσουν στον αέρα σαν νεκρό σώμα και σωριαζόσουν στο πάτωμα με το στήθος να υπενθυμίζει ότι υπάρχει ακόμη ζωή. Δεν υπήρχε κόσμος μπροστά, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα. Δεν υπήρχαν σκέψεις στο κεφάλι σου. Ούτε η καθηγήτρια δίπλα σου για να σε κρίνει. Υπήρχαν μόνο τα χέρια και τα πόδια σου, ο λαιμός και η πλάτη σου, που ήξεραν ακριβώς που έπρεπε να πάνε και τι να κάνουν, για να τελειώσει όλο αυτό, και να πεις ότι είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου. 

Μια μέρα γεμάτη κούραση. Μια μέρα κατάφερε να αφήσει το συναίσθημα του ξένου έξω και να υπάρχει ξαφνικά οικειότητα ανάμεσά μας. Επιτέλους. Αυτό χρειαζόταν. Αυτό έπρεπε να γίνει. Να ξεπεραστούν τα σύνορα που είχαμε βάλει γεμάτες ανασφάλεια όλες. Κούραση γλυκιά ήταν. Κούραση που σε αφήνει να κοιμηθείς χαμογελαστή. Γεγονότα που σε γέμισαν και είπες ότι κάπως έτσι αρχίζει αυτό το καλοκαίρι. Τέλεια. Τέλεια αρχίζει αυτό το καλοκαίρι. 

Το βράδυ στο σπίτι, μια ματιά τριγύρω για το τελευταίο βράδυ εκεί για φέτος. Την επομένη, έτρεξες να ξεκινήσεις γρήγορα να πας στο πατρικό σου. Να συναντήσεις και να μοιραστείς. Και έφτασες και όλα ήδη είναι διαφορετικά. Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο. 

υ.γ. Τα δύο βίντεο είναι δύο από τα μουσικά κομμάτια που χρησιμοποιήσαμε στην παράστασή μας. Και τα δύο με ανατριχιάζουν αλλά το δεύτερο, ξεσηκώνει το σώμα να κινηθεί, χωρίς καμία λογική και συναίσθηση του τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή μου.