Το Τριακοστό Τέταρτο

Κοιτάζονται στα μάτια βαθιά τώρα. Ποιος θα κάνει πρώτος το βήμα της αποχώρησης; Τι νόημα έχουν τα λόγια που σπαστά βγαίνουν και όσα προσπαθούν να μεταφράσουν μέσα από τις λιγοστές λέξεις του άλλου; Γίνεται να είσαι φίλος με κάποιον που έχεις ερωτευτεί τόσο μυστικά ουσιαστικά; Μένουν καθισμένοι, στο σιδερένιο κρεβάτι αυτή, στη στρόγγυλη γυριστή πολυθρόνα αυτός. Δε χρειάζονται περισσότερες λέξεις και οι δυο το γνωρίζουν. Ούτε και τώρα γίνεται. 

Sometimes, goodbye is a second chance.

Είναι αλήθεια λοιπόν και όχι παραμύθια ότι ο λάθος συγχρονισμός έθαψε έρωτες. Και ποιον να κατηγορήσεις; Κοιτάει στην πολυθρόνα απέναντί της, πώς θα μπορούσε να τον κατηγορήσει; Φταίει αυτός που τα πράγματα δεν ήταν ποτέ κατάλληλα, για να ξεκινήσουν αυτό που ξεκίνησε κοντά τρία χρόνια πριν; Μήπως δεν έχει και η ίδια τότε αντίστοιχα μερίδιο ευθύνης; Όχι, κανείς τους δε φταίει που τα πράγματα ήρθαν έτσι. 

Φταίνε όμως για άλλα. Που τότε στην αρχή δεν είχαν το θάρρος να πουν όσα πραγματικά αισθάνονταν. Που αφήνουν τον εαυτό τους να παρασυρθεί σε όνειρα υποθετικά και καραμελωμένα. Που κάθε φορά που πάνε να το πάρουν από την αρχή και πάλι, επιζητούν τόσο έντονα το τέλειο. 

Δεν τον κοιτάει άλλο. Κάτι της λέει. Και ποιο το νόημα; Τα λόγια που έχουν πει, οι στίχοι που έχουν αφιερώσει, κάλυψαν τα πάντα. Ποιος θα τολμήσει να πάει παραπέρα από αυτό; Να μιλήσει ειλικρινά. Ίσως ήταν μικροί όταν γνωρίστηκαν και επέλεξαν εγωιστικά το τρίτο στενάκι αριστερά και όχι το δεύτερο δεξιά που θα τους είχε δώσει όσα ξέρουν ότι θα μπορούσαν να έχουν ζήσει. Ναι ήταν  μικροί. Θυμάται ακόμη το περίεργο κούρεμα του όταν πρωτογνωρίστηκαν. Θυμάται και τον ενθουσιασμό του για τη μουσική, τα λόγια του που έβγαιναν ανάλαφρα, το χαμόγελο που φώτιζε όλο το πρόσωπο. Διαφορετικός τώρα. Διαφορετικά μαλλιά, διαφορετικά ενδιαφέροντα, διαφορετικές αντιδράσεις, αλλά το ίδιο χαμόγελο που φωτίζει όλο το πρόσωπο. 

Θα το μετανιώσει αλλά πρέπει κάποιος να πάρει την απόφαση. Και μπορεί να γίνει αυτή η σκληρή και η κυνική. Να τολμήσει να πει όσα δε θα άντεχε να ακούσει. Όχι άσχημα, τίποτα άσχημο. Μόνο ένα τέλος και πάλι. Ή πιο σωστά μια ακόμη παύση. Υποχρεωτική. Και πάλι. 

Αλλά το πιστεύει. Είναι για καλό. Δε γίνεται να γίνει η παύση τέλος. Άλλο θα είναι το τέλος. Θα είναι τέλος αλλά αρχή. Αυτά σκέφτεται κοιτάζοντας τα πόδια της και ρίχνοντάς του μια μόνο ματιά. Διώχνει τις σκέψεις ότι τα σχέδια της μπορεί να χαλάσουν. Ότι όσα της είπε θα μείνουν μισοτελειωμένα. Είναι αυτοί οι δύο. Δε γίνεται να μείνουν τα αισθήματά τους σαν εκκρεμή μέσα τους. Απλά περιμένει να έρθει η σωστή στιγμή. 

Κοιτάζονται βαθιά στα μάτια τώρα. Αλλά δε βλέπουν τον άλλον, μόνο το υποθετικό τους μέλλον.