Και εγώ κοίταζα τα φυλλώματα των πλατανιών εκεί πάνω στο θέατρο. Με ένα φεγγάρι τεράστιο να κρέμεται στ' αριστερά μου. Τίποτα παραπάνω μέσα μου, τίποτα λιγότερο. Και όσα γράφω τα σβήνω. Τίποτα δεν υπάρχει παραπάνω. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να ειπωθεί. Πάντα οι άλλοι λένε καλύτερα όσα εσύ κλειδώνεις μέσα σου. Γύριζε στο κεφάλι μου αυτό το τραγούδι, δεν ξέρω πως κόλλησαν στο μυαλό μου αυτοί οι στίχοι. Στίχοι που ποτέ δε γνώριζα ότι τους ήξερα. Δε θυμάμαι καν πότε το άκουσα. "Τ' άστρα το ρίξαν στα ζάρια, γι' αυτό ακούς βρισιές στον ύπνο τα βράδια, ο πόνος είναι εδώ για να μου πει, δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό."
Θανάσης Παπακωνσταντίνου λοιπόν. Για καληνύχτα σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου