Το Τριακοστό

Ξεκινήσαμε τις διακοπές με τις καλύτερες διαθέσεις, με έναν σάκο τεράστιο που φορτώθηκε στους δικούς του ώμους. Κάναμε, ή μάλλον ας είμαι ειλικρινής, έκανα το λάθος και κατεβήκαμε αλλού. Λίγα χιλιόμετρα μόνο μακριά από εκεί που θα έπρεπε να βρισκόμαστε.  Τραγικά εκείνα τα λίγα χιλιόμετρα. Αλλά εγώ πέρασα καλά. Και ας μας ζάλιζε ο ήλιος ατέλειωτα πάνω στο κεφάλι μας. Απολαυστική του γκρίνια. 

Πατούσια εδώ.
Πατούσια παραπέρα.

Δεν ήταν πολλές οι μέρες των διακοπών μας. Ήταν λίγες αλλά γεμάτες, χωρίς να έχουν στην ουσία τίποτα. Είχαν βόλτες στο διπλανό χωριό, καφέ και τάβλι. Πάντα με νικούσε και μάλιστα εξευτελιστικά.  Είχε βουτιές στη θάλασσα, για μένα πρωινές, γι' αυτόν μεσημεριανές, γιατί ο ύπνος τον κάλυπτε βαρύς και ατελείωτος. Είχε ένα βράδυ στην παραλία  με φωτιά και παρέα. Παρέα που άλλοι κοιμήθηκαν αστεία εκεί στον κύκλο, άλλοι το έριξαν στην κουβέντα, άλλοι στα φιλιά. Εγώ καθόμουν στην παγωμένη από τη νύχτα άμμο, με εσένα στην αγκαλιά μου. Πατούσια που καίγονταν δίπλα στη φωτιά. Βράδυ που ξημέρωσε με ζήλιες και νευράκια. Και ήταν δικός μου για πάντα εκείνο το ξημέρωμα. Γυρνούσαμε στο σπίτι και βλέπαμε δεξιά το φεγγάρι και αριστερά τον ήλιο να ανατέλει. Κουβαλούσαμε λάβαρα τα παρατημένα καλλίγραμμα ξύλα της παραλίας. Όμορφες περιγραφές και νωχελικές λέξεις. 

Και ήταν μια πραγματική στιγμή εκεί στο μπαλκονάκι. Είχαμε ξεμείνει σπίτι περιμένοντας τους υπόλοιπους να τελειώσουν από τις δουλειές. Κοιτούσε αδιάφορα προς τα πάνω στον ουρανό και το αμπέλι είχε μπλεχτεί στις πετσέτες μας. Κάπνιζε παθιασμένα, πιέζοντας το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη. Μιλούσε παθιασμένα, αφήνοντας τις λέξεις να βγαίνουν με άνεση επιπλέοντας στα νοήματά τους. Ναι, τα νοήματα όλων αυτών των συζητήσεων επιπλέουν στην επιφάνεια των σκέψεων εκείνες τις στιγμές, ώσπου βυθίζονται και δεν μπορείς να τις επαναφέρεις με τίποτα ξανά πάνω. 

Εκείνες οι διακοπές είχαν πολλά βλέμματα συνεννόησης. Βλέμματα του ξέρω τι σκέφτεσαι, και εγώ ακριβώς το ίδιο έχω στο μυαλό μου. Είχαν και τον τελικό αποχαιρετισμό γιατί αλλού πήγα εγώ και αλλού επέστρεψε αυτός. 

[Οcean.of.Love.by.Chalermphol.Harnchakkham]

Αυτές οι διακοπές δεν έχουν στην ουσία διακοπές. Έχουν την πραγματικότητα αυτής της πόλης. Έχουν μετρημένες στιγμές. Μπερδεμένες βόλτες. Το καλοκαίρι αυτό μας τσακίζει στα κύματα του. Μερικές στιγμές, γιατί να το κρύψω, δε μ΄ αφήνουν να αναπνεύσω αυτά τα κύματα. Έχω κάποιον να με πατάει μέχρι να μου τελειώσει ο αέρας. Μόνο που όταν το ξανασκέφτομαι, μόνη μου πιέζομαι να φτάσω εκεί κάτω, αυτός ο άλλος απλά με παρέσυρε στα βαθιά. Και ήρθε μετά ο δικός μου φόβος να με πείσει ότι μόνο αν αφεθώ να βυθιστώ θα βρω μια λύση.

Τώρα δεν υπάρχουν βλέμματα συνεννόησης. Ή απλά εγώ τα βλέπω όλα θολά για να καταλάβω κάτι τέτοιο. 

Αλλά που και που ξαπλώνουμε εκεί στην αμμουδιά και χαλαρώνουμε με τον ήχο της θάλασσας. Καθαρίζει ο αέρας εκείνες τις στιγμές. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να έχω και για αργότερα.