Δε θα κρυφτώ από κανέναν. Το μυαλό μου έχει κολλήσει σε συγκεκριμένες σκέψεις, αλλά εγώ θα επαναστατήσω. Όταν οργή και θλίψη έχουν μπλεχτεί τόσο βαθιά μέσα σου, δε βρίσκεις την άκρη. Έτσι λοιπόν, η οργή με κρατάει από το χέρι και μου δίνει δύναμη να αναφερθώ σε γεγονότα πριν της χθεσινής ημέρας.
To Σάββατο ξύπνησα στις 7 το πρωί. Και αυτό το άγχος, το δημιουργικό, με σήκωσε από το κρεβάτι αμέσως. Περπάτησα τα δύο χιλιόμετρα μέχρι το μέρος της συνάντησής μας έχοντας στο μυαλό μου ότι τα βήματα εκείνα, αποτελούν μια μυστική χορογραφία. Ανάμεσα σε εμένα και στις σκέψεις μου. Ήταν μια μέρα περίεργη. Και τώρα τα βλέπω τα πράγματα ακόμη πιο περίεργα. Σαν οι εικόνες να έρχονται στο μυαλό μου ξεβαμμένες, θολές. Θολές οι πρόβες που κάναμε όλη μέρα. Σε ένα ξέφωτο κάπου μέσα σε ένα πυκνό δάσος του Ολύμπου. Η μυρωδιά εκείνη μου έρχεται με ευκολία και τώρα. Κάτι ανάμεσα στην υγρή μυρωδιά του χώματος, του πεύκου και της ρίγανης. Πρόβες μέσα στον ήλιο και κατακόκκινη πλάτη να σε καίει. Παραμύθια και ιστορίες μέσα στο δάσος. Νεύρα και γκρίνιες. Άγχος και πίεση. Ένας πανικός για το τι θα κάνουμε τελικά. Η κυρία της εξουσίας μας έφτανε στα άκρα. Αλλά τώρα το βλέπω ότι ήταν για καλό. Ήταν τόσο έντονο. Αυτή η δύναμη που έπαιρνες από τα γυμνά πόδια πάνω στο γρασίδι και από την πέτρινη σκηνή. Τα τσιμπήματα στην πλάτη από τα ξερά χόρτα και τα μάτια μισόκλειστα για την αντηλιά.
Και όταν έφτανε εκείνη η ώρα που θα έβγαινες μπροστά στον κόσμο, νόμιζες πως η αναπνοή σου θα σταματήσει, αλλά η καρδιά σου θα βγει από το στήθος, ξέφρενη θα σε παρατήσει. Και όντως κάτι τέτοιο έγινε. Η αναπνοή σου ξεχάστηκε, η καρδιά σου έδινε ξέφρενη το ρυθμό των κινήσεών σου. Πεταγόσουν στον αέρα σαν νεκρό σώμα και σωριαζόσουν στο πάτωμα με το στήθος να υπενθυμίζει ότι υπάρχει ακόμη ζωή. Δεν υπήρχε κόσμος μπροστά, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα. Δεν υπήρχαν σκέψεις στο κεφάλι σου. Ούτε η καθηγήτρια δίπλα σου για να σε κρίνει. Υπήρχαν μόνο τα χέρια και τα πόδια σου, ο λαιμός και η πλάτη σου, που ήξεραν ακριβώς που έπρεπε να πάνε και τι να κάνουν, για να τελειώσει όλο αυτό, και να πεις ότι είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου.
Μια μέρα γεμάτη κούραση. Μια μέρα κατάφερε να αφήσει το συναίσθημα του ξένου έξω και να υπάρχει ξαφνικά οικειότητα ανάμεσά μας. Επιτέλους. Αυτό χρειαζόταν. Αυτό έπρεπε να γίνει. Να ξεπεραστούν τα σύνορα που είχαμε βάλει γεμάτες ανασφάλεια όλες. Κούραση γλυκιά ήταν. Κούραση που σε αφήνει να κοιμηθείς χαμογελαστή. Γεγονότα που σε γέμισαν και είπες ότι κάπως έτσι αρχίζει αυτό το καλοκαίρι. Τέλεια. Τέλεια αρχίζει αυτό το καλοκαίρι.
Το βράδυ στο σπίτι, μια ματιά τριγύρω για το τελευταίο βράδυ εκεί για φέτος. Την επομένη, έτρεξες να ξεκινήσεις γρήγορα να πας στο πατρικό σου. Να συναντήσεις και να μοιραστείς. Και έφτασες και όλα ήδη είναι διαφορετικά. Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο.
υ.γ. Τα δύο βίντεο είναι δύο από τα μουσικά κομμάτια που χρησιμοποιήσαμε στην παράστασή μας. Και τα δύο με ανατριχιάζουν αλλά το δεύτερο, ξεσηκώνει το σώμα να κινηθεί, χωρίς καμία λογική και συναίσθηση του τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου