Το Έκτο

"Πρέπει να αποτοξινωθώ από τις εντάσεις μου, τις εκστάσεις μου, τις αγωνίες μου, τους τυφλούς μου πόθους. Να ηρεμήσω, να χαμηλώσω, να γίνω έτσι που τα αισθητήρια μου να αρχίσουν να δουλεύουν σε απαλότερους τόνους". Να μάθω να υπολογίζω την απόσταση που μας δένει, τις υποχρεώσεις που με καταπωνούν, τη σιωπή του δωματίου, το θόρυβο του δρόμου κάτω από το μπαλκόνι μου, "τις νύχτες που ακίνητη ακούω το πάτωμα να τρίζει".(*) Κουράστηκα από αυτόν τον συνεχή αγώνα να προλάβω τα πάντα. Κουράστηκα να μη γνωρίζω αν έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν αναφέρομαι στις άπειρες μικρές αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας, γεγονός που πάντα μου φέρνει στο μυαλό το Φαινόμενο της Πεταλούδας Ι- γιατί τα επόμενα δεν είχαν την ίδια ένταση-. Αναφέρομαι σ' αυτές τις σημαντικές αποφάσεις. Αυτές που ξέρεις και το λες στον εαυτό σου, είναι σημαντικό το τι θα πεις τώρα. Και φοβάμαι, μήπως αγωνίζομαι συνεχώς για το προσωπείο κάποιου άλλου. Αυτού που μου έχουν δώσει. Ή έχω πάρει μόνη μου, παρασυρμένη από τον συνεχή ενθουσιασμό μου να χτίσω ένα έντονο εγώ. Και γυρίσω προς τα πίσω αργότερα και δω πως ήμουν το θύμα που ανέβαινε στην αγχόνη κι ο δήμιος που κατέβαινε από αυτήν. 

Είναι δύσκολο να βρεις ρυθμό στη ζωή σου; Ή εγώ δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις;

Αυτά σκεφτόμουν και τα έγραφα πρόχειρα στις σημειώσεις του μαθήματος που παρακολουθούσα, στις τελευταίες σελίδες. Και σηκώνω το κεφάλι και βλέπω στην παρουσίαση του Power Point "Για όνομα του Θεού ακολούθησε το μονοπάτι στο οποίο καλείσαι- είναι σίγουρα η καλύτερη πορεία" (Jonas Collins). Ναι μου συμβαίνουν κι αυτά μια στο τόσο. Ωστόσο δεν πιστεύω σε σημάδια, γιατί απλά μόνο όταν έχουμε ανάγκη τα προσέχουμε. Προσπαθώ αγωνιωδώς να βρω ένα θέμα που να ξέρω ότι θα μπορώ αργότερα να πω ότι αυτό ήταν όντως κάτι που ειλικρινά και βαθιά ήθελα και ζητούσα...

Αυτά έγραφα και ξεφυσούσα μέσα στο αμφιθέατρο. Ώσπου ξαφνικά έπιασα κάτι ενδιαφέρον. "Μπαλαρίνες σε κεφάλια κύκνων". Είναι να απορεί κανείς μερικές φορές τι κάνουμε σε αυτή τη σχολή.   Αλλά όντως υπάρχουν. Κάπου σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχουν κομψές μπαλαρίνες που στριφογυρίζουν πάνω σε κεφάλια περίτεχνων κύκνων. Και ήταν μια όμορφη εικόνα αυτή. Έμεινα απλά εκεί και ξεχάστηκα. 

{So tired of this struggle against the wind, can't go no further back and then,

let me rest my head, and catch my breath.}

*Από "Η μοναξιά είναι από χώμα", της Μ.Βαμβουνάκη