Το Πέμπτο

Μας ζήτησαν σήμερα να γίνουμε Flyin' Angels. Μας ζήτησαν και να ουρλιάξουμε. Μας ζήτησαν να αφεθούμε. Να μη σκεφτόμαστε τις κινήσεις μας. Να μην υπάρχει τίποτα χορευτικό, τίποτα θεατρικό πάνω μας. Τίποτα επεξεργασμένο στο βλέμμα μας. Μας ζήτησαν να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα με μάσκες. Μας ζήτησαν να εμπιστευτούμε τον δεκάλεπτο παρτενέρ μας να μας σηκώσει, να μας στηρίξει. Να αφήσουμε το βάρος μας στα χέρια του αλλά να κρατήσουμε στέρεο το κέντρο μας. Το κέντρο μας. Μας ζήτησαν να τους γράψουμε σε ένα χαρτάκι τι περιμένουμε από όλο αυτό. Μας ζήτησαν να αφήσουμε πίσω μπαλέτο και σύγχρονο και να ακούσουμε απλά τις κινήσεις του σώματος μας. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ PPK-PRODUCT

Το χέρι μου θέλει να με οδηγήσει χαμηλά, να γλείψει το πάτωμα, να κουρνιάσω και να τιναχτώ απότομα στον αέρα. Οι κινήσεις σκιαγραφούνται στο μυαλό μου. Βρέθηκε ο κατάλληλος ρυθμός. Βρέθηκαν τα κατάλληλα βήματα. Αλλά είμαι ακίνητη. Ξύλινο σώμα και ματωμένη σκέψη. 

Τι κι αν "τα χέρια και τα πόδια μας είναι γεμάτα κοιμισμένες μνήμες"[Proust], τα πάντα συστηματικά τα ποτίζουν υπνωτικά. Ναρκωτικά τώρα πια εκτός από το μυαλό μας και στο σώμα μας. Ξεχάσαμε πως είναι η ψυχή μας να μοιράζεται ακόμη και στις άκρες. Ναι, τα δάχτυλα μας πλέον δεν έχουν κίνηση, εκτός από το μανιακό τακ τακ στο πληκτρολόγιο. Συσσωρεύσαμε ότι θεωρούμε δικό μας στα στενά σύνορα του λογικού. Και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Πόσο καλά καταφέραμε να ωριμάσουμε. Το Υπερεγώ μας κάλυψε τα πάντα. Και απορούμε ωστόσο έντονα γιατί τόσο άγχος στη ζωή μας. Οι πιο κρυφές μας σκέψεις επιστρέφουν έτοιμες για μάχη με τη συνείδησή μας. 

Και όλο αυτό το παραλήρημα, γιατί δεν ξέρω πως να ξεκλειδώσω τα χέρια και τα πόδια μου. Δεν ξέρω πως να φωνάξω ούτε να να εμπιστευτώ. Το έχω ξεχάσει χρόνια τώρα.