To δεύτερο

Μ' αρέσουν αυτά τα σκυλιά που ξαπλάρουν μέσα στα αμφιθέατρα. Πήγα σήμερα σε ένα σεμινάριο με τίτλο "αφήγηση και φιλαναγνωσία", άργησα και πάλι και βρήκα μια θέση ψηλά. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ αλλά ο πονοκέφαλος και τα ύπουλα αυτά δέκατα δε μου άφηναν περιθώρια. Έλιωσα στην καρέκλα, από δίπλα μου μια άσπρη σκυλίτσα, από τα γνωστά κοπροσκυλάκια της παραλίας. Είχε αράξει στο ξύλινο παρκέ.Ούτε που άνοιγε τα μάτια, αλλά τα μυτερά αυτιά της τα είχε συνέχεια τσίτα. Αναπνοή σταθερή. Παράξενο σκυλί. Από αυτά που δεν ξέρεις καν από ποιες ράτσες κρατάει η σκούφια του. Σε κάποια φάση ρίχνει ένα τέντωμα, τι τέντωμα! Πόσο ζήλεψα δε λέγεται. Τεντώνει τα μπροστινά πόδια επιδεικτικά, ξύνοντας τη μουσούδα και απλώνεται αθόρυβα στο πάτωμα. Ναι, σκυλίσια ζωή. Και της αρέσει εδώ μέσα, με τις φωνές για τα θέματα περί ανάγνωσης και τα τάκα-τούκα των τακουνιών που πηγαινοέρχονται δίπλα της.
Μετά το διάλειμμα αλλάζω  θέση. Η σκυλίτσα με ακολουθεί. Κάθεται στα σκαλοπατάκια δίπλα μου. Αράζει και πάλι σε νέο μαραθώνιο απλώματος. Ίσως είναι ένας σκύλος που καταλαβαίνει ότι σήμερα δεν είμαι καλά. Είμαι άρρωστη και θέλω κάτι να μου φτιάξει τη διάθεση. Από μέσα μου γκρινιάζω. Βαριέμαι και κουράστηκα. Σε ένα αμφιθέατρο με άβολες καρέκλες. Κοιτάω συνεχώς τη σκυλίτσα. Αυτή έχει τα μάτια σταθερά κλειστά. Τινάζεται από τα όνειρα που βλέπει. Και οι σκύλοι λοιπόν ονειρεύονται. Οι κοπέλες απέναντί μου τη βγάζουν φωτογραφία, με φόντο τον ομιλητή από το ΑΠΘ. Μεγάλη τιμή.
Η διάθεση μου χάλια. Πίκρα. Όπως το σιρόπι για να περάσει ο βήχας. Όπως τα τσιγάρα που δεν κάνω, για να περάσει ο βήχας.