Το τρίτο

Είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι διάφανος, σαν οι άλλοι να σε βλέπουν ότι είσαι εκεί, αλλά δε δίνουν σημασία στο δικό σου σχήμα, προσπερνούν γρήγορα το περίγραμμά σου και κοιτούν από πίσω. Και με πιάνει τότε αυτό το αλαζονικό παραλύρημα. Γιατί; Τι έχουν οι άλλοι, τι είναι αυτό που τους ενοχλεί και με προσπερνούν; Ή είναι το εγώ μου αδιάφορο για τα μάτια των γύρω μου; Ένα εγωιστικό τέρας ξεχύνεται στο μυαλό μου. Που με θρέφει και με καλλιεργεί προσεκτικά, υποσυνείδητα και πολλές φορές πλήρως συνειδητά μου ψιθυρίζει. Και λέει κουβέντες γλυκιές, αυτές που επιζητώ να ακούσω. Στερεώνω το είναι μου σε σκέψεις του όταν θα χαθώ, τότε, τότε όλοι θα καταλάβουν. Προσπαθώ να πιαστώ οπουδήποτε με μανία, να εκφράσω τι συμβαίνει μέσα μου, γιατί αν ποτέ δεν το ανακαλύψω ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος; Τότε θα έχω χαθεί μια για πάντα. Τότε δε θα υπάρχει τίποτα από εμένα. 

Αλλά δεν μπορώ. Ποτέ δε μπορούσα. Και τώρα, υποτίθεται μετά από μικρή διαδικασία ωρίμανσης, ακόμη αδυνατώ. Οι λέξεις ποτέ οι κατάλληλες. Και όταν μιλάω, το μετανιώνω, ήταν λάθος επιλογή λέξεων. Δεν κατάφεραν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα. Έτσι κάπως δημιουργούνται αυτές οι ανόητες εσωτερικές αντιστάσεις. 

Φωτογραφία από ppk.product

Μετά λοιπόν από μια μικρή παραποίηση ενός αγαπημένου μου στίχου, προσπαθώ να με πείσω πεισματικά, ότι το να δεις την αλήθεια, δε θα σε βλάψει, γιατί είναι σαν το σκοτάδι. Μπορεί αρχικά να σε τρομάζει, αλλά μετά βλέπεις τα πράγματα γύρω σου όλο και πιο καθαρά. Αλλά πώς παίρνεις την απόφαση και ανοίγεις τα μάτια στο σκοτάδι σου;