Ο βήχας με έχει κουράσει. Οι τοίχοι μου φαίνονται πλέον κουραστικοί να τους κοιτάω. Παλαιότερα έγραφα πολύ. Μόνο για τον εαυτό μου. Αποκλειστικά για μένα. Κανένας δεν ήθελα να δει τα κείμενά μου, θα παραβίαζε τον προσωπικό μου χώρο. Το σταμάτησα, όταν πλέον ήμουν σίγουρη ότι η κάθε μου λέξη θα περνούσε από την αυστηρότερη λογοκρισία. Προχθές σε ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο, μας ζήτησε η καθηγήτρια να γράψουμε ένα μικρό κείμενο για ένα όνειρό μας. Απλά έτσι, για ένα όνειρό μας. Χωρίς εξηγήσεις και λεπτομέρειες. Αρχικά, είχα κολλήσει. Τι όνειρο; Από αυτά που βλέπουμε το βράδυ; Μόνο δύο συγκεκριμένοι απαίσιοι εφιάλτες μου ήρθαν στο μυαλό. Τους έσπρωξα γρήγορα πίσω στη γωνιά τους. Προσπάθησα να σκεφτώ την πιο αισιόδοξη αίσθηση που μου έχει αφήσει ένα όνειρο. Και έπειτα οι λέξεις μου βγήκαν σαν ανάσα. Και από πότε σε μαθήματα σε αφήνουν να πεις κάτι τελείως δικό σου; Δεν έχουμε συνηθίσει να εκφράζουμε τις δικές μας ειλικρινές σκέψεις σε ένα τέτοιο τυπικό πλαίσιο. Και όταν συμβαίνει, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, ερχόμαστε προ εκπλήξεως, πώς θα έπρεπε να αντιδράσουμε σε ένα τέτοιο νέο ρίσκο; Ποια παγίδα κρύβεται από πίσω; Να είσαι ο εαυτός σου; Ή να δημιουργήσεις ένα νέο εαυτό, κατάλληλο για να τον παρουσιάζεις στο πλαίσιο αυτό; Να γίνεις ευαίσθητος και κουλτουριάρης ίσως. Να βάλεις και μια δόση νοσταλγίας. Και λίγο από τα επαναστατημένα νιάτα που κρύβεις μέσα σου.
Τώρα δεν μπορώ να αναπνεύσω με ευκολία. Η ίωση αυτή με έχει λυγίσει. Ο βήχας μου κόβει την αναπνοή. Ύπουλο αγαπημένο μου τσιγάρο. Σε είκοσι λεπτά έχουμε συνάντηση με την ίδια καθηγήτρια. Μάλλον θα αργήσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου