Το Εικοστό Τέταρτο

Real.Eyes.
Realize.Real.Lies.

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε μέχρι να ξαναπέσουμε. Τα κατάφερα τελικά, θα κάνω σόλο. Λιγότερο από ένα λεπτό. Και η χαρά μου δεν περιγράφεται. Τελικό αποτέλεσμα αυτού του κατορθώματος θα καταγραφεί το Σάββατο, μετά από την παράσταση. Τελικό αποτέλεσμα όλης της κατάστασης άγνωστο, ίσως μετά από μήνες. Τελικός αναγνώστης όσων γράφω εγώ. Τα παντζούρια κλειστά και ο αέρας αποπνιχτικός. Σήμερα έχει πάρτι, κάπου στο πολυτεχνείο, ξανά. Όταν γύρισα σπίτι ήθελα να χοροπηδάω ασταμάτητα από τον ενθουσιασμό μου. Τώρα ξαπλώνω στο κρεβάτι και βουλιάζω όλο και πιο μέσα. Κυκλοθυμία. Λόγω ζέστης και συνθηκών. Καταστάσεις που χωρίζονται σε διαφορετικά σκέλη. Κάπου υπάρχει ένα αποτέλεσμα, κάπου υπάρχει η αδυναμία. Κάπου κρύβονται τα παράπονα από τους άλλους και από τον εαυτό σου. 

Μπορεί μια ταινία να σε αναστατώσει, να φέρει τα πάνω κάτω στις σκέψεις σου και ας είναι αντικειμενικά και υποκειμενικά άσχετη σαν περιεχόμενο. Μπορεί να σε κάνει να πάρεις αποφάσεις που θα καθορίσουν γεγονότα του επόμενου χρόνου. Και τώρα δεν αναφέρομαι σε κάτι υποθετικό, αλλά σε κάτι χειροπιαστό. Αλλά τα παλιά τα σκέφτεσαι απλά και τα προσπερνάς και μένεις να κάνεις υποθέσεις για το τώρα. 

Έμεινα μόνη λοιπόν σε αυτή την πόλη τώρα. Τελείως πλέον. Όλοι έφυγαν. Ας ξεκαθαρίσουμε τις γραμμές της σκέψης αν μπορούμε και να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά. Από τη μια τα αποτελέσματα της εξεταστικής, από την άλλη η μεθαυριανή παράσταση, όσα περιμένουν από εμένα να πετύχω και όσα δεν περιμένουν, όσα έχω να κάνω το καλοκαίρι, όσοι μου έχουν λείψει και δεν ξέρω πότε θα τους δω. Και άλλα που μπλέκονται σε ένα συνεχές μπάχαλο. 

Είναι ένα τραγούδι που λέει "καταθλιπτικιά από τη φύση της", αναφέρεται νομίζω όχι σε μία συγκεκριμένη κοπέλα αλλά σε πολλά παραδείγματα. Το τραγούδι είναι από τις Ρόδες, από το Νικήτα Κλιντ, γνωστός και ως Xray. Αυτά τα ονόματα των χιπ-χοπάδων... Τραγούδι που αντίθετα από τον τίτλο του -"καταθλιπτικιά"- μου φτιάχνει τη διάθεση. Μου θυμίζει μια όμορφη ημέρα, που κατέληξε σε ένα υπέροχο βράδυ. Σε ένα σπίτι μικρό, ένα στρώμα στο πάτωμα και ένα σπασμένο τραπεζάκι Ντόρα η Εξερευνήτρια, ούτε καν ξέρω από που περιμαζεμένο. Τραγούδι που έπαιζε στο repeat όλες τις ώρες. Ωραίο καλοκαίρι εκείνο. Στο ίδιο σπίτι είχαμε αποκλειστεί από μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα. Κοιτούσαμε τη βροχή να τσακίζει τα πάντα από την μπαλκονόπορτα, με κομμένο το ρεύμα και κεράκια μισοκαμμένα για φως. Στο ίδιο σπίτι έμαθα να παίζω "πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο". Τώρα μένουν άλλοι εκεί. 

Ξεφεύγω μαζί με τις σκέψεις μου. Ήθελα να πω για το τραγούδι αυτό. Βάζει στο σακούλι τα μισά και παραπάνω χαρακτηριστικά των περισσότερων νέων γυναικών, ηλικίας φοιτήτριας. Χαρακτηριστικά κάπου ανάμεσα στο και καλά κουλτούρα, αλλαγή και επίπεδο και σε όσα μένουν σταθερά για τα γυναικεία, φοιτητικά χρόνια. Πολλά παραδείγματα φίλων, γνωστών μου έρχονται στο μυαλό με αυτό το τραγούδι, στο κάτω κάτω η σχολή μου είναι γυναικοκρατούμενη. Αλλά το ταύτισα με την ιστορία μιας κοπέλας. Κοπέλας που ποτέ δε γνώρισα και για να κυριολεκτούμε δεν ξέρω καν πως ήταν. Ιστορία βασισμένη στα λεγόμενα κάποιου για γεγονότα του όταν ήταν ο ίδιος φοιτητής. 

Are.You?

Ο κύριος Χ, αυτός που μου ανέφερε τη συγκεκριμένη κοπέλα, σπούδασε στα Γιάννενα. Το σπίτι του έβλεπε κολλητά στα μπαλκόνια μιας άλλης πολυκατοικίας. Μπαλκόνια στενά, που ίσα χωράς να κάτσεις. Ευθεία από το δικό του στενό μπαλκόνι έμενε μια κοπέλα, που αν θυμάμαι καλά την έλεγαν Ζωή. Η Ζωή είναι στο μυαλό μου μαυρομάλλα, με μακριά μαλλιά. Αδύνατη αλλά όχι μικροκαμωμένη. Η Ζωή λοιπόν δεν είχε κουρτίνες στο σπίτι της αλλά της άρεσε να κυκλοφορεί γυμνή μέσα. Έβγαινε στο στενό μπαλκόνι να καπνίσει με νυχτικό και χαιρετούσε χαμογελαστή τον κύριο Χ απέναντι. Που τότε βέβαια δεν ήταν κύριος αλλά ένας κουλτουριάρης φοιτητής γεμάτος τρέλα, χαρακτηριστικά δικά του ακόμη και τώρα. Τα βράδια κατέβαζε τα παντζούρια, αλλά το φως του δωματίου σχημάτιζε τη φιγούρα της. Αυτή λοιπόν ήταν η Ζωή και είναι η πρωταγωνίστρια του τραγουδιού για μένα. Ούτε ο κύριος Χ ξέρει τι έκανε στη ζωή της η Ζωή. Έναν Σεπτέμβρη που γύρισε το απέναντι σπίτι ήταν άδειο. 

Άλλο τραγούδι από τις Ρόδες με ιστορία μεγάλη και διαφορετική είναι το Φοβάμαι. Αλλά εκείνο πάει πακέτο με παλαιότερα γεγονότα, γυμνασίου ή λυκείου δε θυμάμαι. Αλλά για αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι το τραγουδούσαμε με  τη Μ. γυρνώντας σπίτι από το σχολείο το μεσημέρι. Γεγονότα που θα αναφερθούν κάποιο άλλο βράδυ.