Το Πεντηκοστό

The real thing.

Στην αναμονή.

Περίμενε μια κίνηση της. Ένα τηλέφωνο, ένα σχόλιο, κάτι. Αλλά όταν τελικά έκανε κάτι, οτιδήποτε, τα λόγια της του φαίνονταν λειψά. Χωρίς το νόημα που περίμενε. Ότι και να έλεγε, αυτό το μεταξύ τους το αστείο, ήταν λίγο. Όλα ήταν γεμάτα κενά, φούσκες που έσκαγαν στο επόμενο λεπτό. 

Γυρίζοντας σπίτι το βράδυ άνοιξε τον υπολογιστή, έτσι ανούσια, χωρίς λόγο και αιτία, απλά να βάλει λίγη μουσική για παρέα. Και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του, να τον κοιτάει μέσα στα μάτια. Με μαλλιά βρεγμένα από τη θάλασσα και αλάτια στις βλεφαρίδες. Γέλια, αγκαλιές με γνωστούς και άγνωστους φίλους της. Όλα στο μυαλό του φούσκωναν τα σενάρια που προσπαθούσε να αποφύγει. Ώσπου εμφανίστηκε αυτό. Το βραχιολάκι εκείνο, το αυτοσχέδιο, που της είχε δώσει, στον καρπό της. Όλες οι φωτογραφίες διαφορετικές και αυτό εκεί σταθερό. Έγειρε στην πολυθρόνα του. Τι στο καλό σημαίνει πάλι αυτό; Αλλά ήταν οι σκέψεις τώρα διαφορετικές, γεμάτες αισιοδοξία για πράγματα που δεν ήξερε καν αν ίσχυαν. 

Είναι κουραστικό όλο αυτό, τα μικρά σημάδια που προσπαθείς να αναλύσεις. Να βρεις τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, από τα τραγούδια, τα χαμόγελα τις φωτογραφίες, τα σχόλια. Είναι κουραστικό.Και κάποια στιγμή φωνάζεις στον εαυτό σου, ότι τέρμα, δε θα ασχοληθείς άλλο με όλα αυτά. Και το εννοείς. Και καλά... 

Φυσικά μπορείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Αλλά για λίγο, πολύ λίγο. Το παιχνίδι της ανάλυσης αυτής ποτέ δεν τελειώνει.  Πάντα έχεις να προσθέσεις ένα στοιχείο που προηγουμένως είχες προσπεράσεις. Συνεχίζεις να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, κάθε φορά και από λίγο. 

Μπορεί να μη σου αρέσουν αυτά που σου λέω. Αλλά σίγουρα και εσύ θα έχεις κουραστεί από παρόμοιες καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ αδυνατώ να βρω εξηγήσεις στα σημάδια που πιάνουν οι δικές μου κεραίες. Αλλά αυτό που μπορώ να πω πλέον είναι ότι οι εξηγήσεις πρέπει να έρχονται κατευθείαν από το πρόσωπο που θέλεις να τις ακούσεις. Κάποια πράγματα πρέπει να τα ακούσεις έτσι όπως είναι και να σταματήσεις τις αυτοσχέδιες υποθέσεις. Αυτό.