Το Εικοστό Τέταρτο

Real.Eyes.
Realize.Real.Lies.

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε μέχρι να ξαναπέσουμε. Τα κατάφερα τελικά, θα κάνω σόλο. Λιγότερο από ένα λεπτό. Και η χαρά μου δεν περιγράφεται. Τελικό αποτέλεσμα αυτού του κατορθώματος θα καταγραφεί το Σάββατο, μετά από την παράσταση. Τελικό αποτέλεσμα όλης της κατάστασης άγνωστο, ίσως μετά από μήνες. Τελικός αναγνώστης όσων γράφω εγώ. Τα παντζούρια κλειστά και ο αέρας αποπνιχτικός. Σήμερα έχει πάρτι, κάπου στο πολυτεχνείο, ξανά. Όταν γύρισα σπίτι ήθελα να χοροπηδάω ασταμάτητα από τον ενθουσιασμό μου. Τώρα ξαπλώνω στο κρεβάτι και βουλιάζω όλο και πιο μέσα. Κυκλοθυμία. Λόγω ζέστης και συνθηκών. Καταστάσεις που χωρίζονται σε διαφορετικά σκέλη. Κάπου υπάρχει ένα αποτέλεσμα, κάπου υπάρχει η αδυναμία. Κάπου κρύβονται τα παράπονα από τους άλλους και από τον εαυτό σου. 

Μπορεί μια ταινία να σε αναστατώσει, να φέρει τα πάνω κάτω στις σκέψεις σου και ας είναι αντικειμενικά και υποκειμενικά άσχετη σαν περιεχόμενο. Μπορεί να σε κάνει να πάρεις αποφάσεις που θα καθορίσουν γεγονότα του επόμενου χρόνου. Και τώρα δεν αναφέρομαι σε κάτι υποθετικό, αλλά σε κάτι χειροπιαστό. Αλλά τα παλιά τα σκέφτεσαι απλά και τα προσπερνάς και μένεις να κάνεις υποθέσεις για το τώρα. 

Έμεινα μόνη λοιπόν σε αυτή την πόλη τώρα. Τελείως πλέον. Όλοι έφυγαν. Ας ξεκαθαρίσουμε τις γραμμές της σκέψης αν μπορούμε και να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά. Από τη μια τα αποτελέσματα της εξεταστικής, από την άλλη η μεθαυριανή παράσταση, όσα περιμένουν από εμένα να πετύχω και όσα δεν περιμένουν, όσα έχω να κάνω το καλοκαίρι, όσοι μου έχουν λείψει και δεν ξέρω πότε θα τους δω. Και άλλα που μπλέκονται σε ένα συνεχές μπάχαλο. 

Είναι ένα τραγούδι που λέει "καταθλιπτικιά από τη φύση της", αναφέρεται νομίζω όχι σε μία συγκεκριμένη κοπέλα αλλά σε πολλά παραδείγματα. Το τραγούδι είναι από τις Ρόδες, από το Νικήτα Κλιντ, γνωστός και ως Xray. Αυτά τα ονόματα των χιπ-χοπάδων... Τραγούδι που αντίθετα από τον τίτλο του -"καταθλιπτικιά"- μου φτιάχνει τη διάθεση. Μου θυμίζει μια όμορφη ημέρα, που κατέληξε σε ένα υπέροχο βράδυ. Σε ένα σπίτι μικρό, ένα στρώμα στο πάτωμα και ένα σπασμένο τραπεζάκι Ντόρα η Εξερευνήτρια, ούτε καν ξέρω από που περιμαζεμένο. Τραγούδι που έπαιζε στο repeat όλες τις ώρες. Ωραίο καλοκαίρι εκείνο. Στο ίδιο σπίτι είχαμε αποκλειστεί από μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα. Κοιτούσαμε τη βροχή να τσακίζει τα πάντα από την μπαλκονόπορτα, με κομμένο το ρεύμα και κεράκια μισοκαμμένα για φως. Στο ίδιο σπίτι έμαθα να παίζω "πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο". Τώρα μένουν άλλοι εκεί. 

Ξεφεύγω μαζί με τις σκέψεις μου. Ήθελα να πω για το τραγούδι αυτό. Βάζει στο σακούλι τα μισά και παραπάνω χαρακτηριστικά των περισσότερων νέων γυναικών, ηλικίας φοιτήτριας. Χαρακτηριστικά κάπου ανάμεσα στο και καλά κουλτούρα, αλλαγή και επίπεδο και σε όσα μένουν σταθερά για τα γυναικεία, φοιτητικά χρόνια. Πολλά παραδείγματα φίλων, γνωστών μου έρχονται στο μυαλό με αυτό το τραγούδι, στο κάτω κάτω η σχολή μου είναι γυναικοκρατούμενη. Αλλά το ταύτισα με την ιστορία μιας κοπέλας. Κοπέλας που ποτέ δε γνώρισα και για να κυριολεκτούμε δεν ξέρω καν πως ήταν. Ιστορία βασισμένη στα λεγόμενα κάποιου για γεγονότα του όταν ήταν ο ίδιος φοιτητής. 

Are.You?

Ο κύριος Χ, αυτός που μου ανέφερε τη συγκεκριμένη κοπέλα, σπούδασε στα Γιάννενα. Το σπίτι του έβλεπε κολλητά στα μπαλκόνια μιας άλλης πολυκατοικίας. Μπαλκόνια στενά, που ίσα χωράς να κάτσεις. Ευθεία από το δικό του στενό μπαλκόνι έμενε μια κοπέλα, που αν θυμάμαι καλά την έλεγαν Ζωή. Η Ζωή είναι στο μυαλό μου μαυρομάλλα, με μακριά μαλλιά. Αδύνατη αλλά όχι μικροκαμωμένη. Η Ζωή λοιπόν δεν είχε κουρτίνες στο σπίτι της αλλά της άρεσε να κυκλοφορεί γυμνή μέσα. Έβγαινε στο στενό μπαλκόνι να καπνίσει με νυχτικό και χαιρετούσε χαμογελαστή τον κύριο Χ απέναντι. Που τότε βέβαια δεν ήταν κύριος αλλά ένας κουλτουριάρης φοιτητής γεμάτος τρέλα, χαρακτηριστικά δικά του ακόμη και τώρα. Τα βράδια κατέβαζε τα παντζούρια, αλλά το φως του δωματίου σχημάτιζε τη φιγούρα της. Αυτή λοιπόν ήταν η Ζωή και είναι η πρωταγωνίστρια του τραγουδιού για μένα. Ούτε ο κύριος Χ ξέρει τι έκανε στη ζωή της η Ζωή. Έναν Σεπτέμβρη που γύρισε το απέναντι σπίτι ήταν άδειο. 

Άλλο τραγούδι από τις Ρόδες με ιστορία μεγάλη και διαφορετική είναι το Φοβάμαι. Αλλά εκείνο πάει πακέτο με παλαιότερα γεγονότα, γυμνασίου ή λυκείου δε θυμάμαι. Αλλά για αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι το τραγουδούσαμε με  τη Μ. γυρνώντας σπίτι από το σχολείο το μεσημέρι. Γεγονότα που θα αναφερθούν κάποιο άλλο βράδυ. 

Το Εικοστό Τρίτο

Just.not.today.

Η αλήθεια είναι πως έχω αγχωθεί. Χθες παρορμητικά είπα ότι θα ήθελα να κάνω ένα σόλο. Ποιος είσαι εσύ που θα τολμούσες κάτι τέτοιο, μου είπε το βλέμμα της ισχυρής κυρίας. Δες ποιοι άλλοι θα συμμετέχουν σε αυτό. Δεν είσαι εκεί, δε θα έπρεπε να ζητήσεις να είσαι σε αυτή την ομάδα. Και έτσι τώρα έχεις να αντιμετωπίσεις το σήμερα. Το να πας νωρίτερα στη συνάντηση και να τεστάρεις τις δυνατότητές σου. Το τόλμησες όμως. Τουλάχιστον έκανες αυτό, είπες το τρομερό "και εγώ". Είναι περίεργες αυτές οι ώρες κάθε απόγευμα. Δε νιώθω άνετα ούτε με ένα άτομο από την υποτιθέμενη ομάδα μας. Όταν καθόμαστε σε κύκλο κλειδώνομαι. Μόνο όταν ξεκινάμε να κινούμαστε, όχι να χορεύουμε, γιατί είναι κάτι διαφορετικό αυτό που κάνουμε, μόνο τότε τα πράγματα μέσα μου χαλαρώνουν. Και όσα κάνουμε είναι γεμάτα λάθη και ασυνάρτητες κινήσεις για την ισχυρή κυρία. Όσα δίνω εγώ είναι αδιάφορα να εκφραστούν, είναι ψεγάδια και ψεύτικα, ψεύτικα, ψεύτικα.

Ίσως θα έπρεπε να μην πας νωρίτερα σήμερα. Ίσως, να το άφηνες και να μη ζητούσες και πολλά. Ίσως δεν υπάρχει καν λόγος να προσπαθείς για όλο αυτό. Πρόσωπα που σε νευριάζουν τριγύρω και τα βάζεις με τον εαυτό σου. Ξεκίνησε να είναι κάτι που σου άρεσε και κατέληξε μια συνεχής προσπάθεια να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα αρνητικά σχόλια. Επρόκειτο για έκφραση όμως! Για κίνηση που ξετυλίγεται από μέσα σου σαν αύρα. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με το να λες στον άλλον ότι δεν έχει καλή φωνή και δεν ξανατολμάει να τραγουδήσει, ή ότι το χέρι του δε πιάνει και σταματάει να ζωγραφίζει από τα δώδεκά του, γιατί όλοι φοβόμαστε την απόρριψη των άλλων, τα άσχημα σχόλια, την απογοήτευση που θα δώσουμε στον εαυτό μας πως δεν τα καταφέραμε. Και προτιμούμε να τα παρατήσουμε. Θυμήθηκα μια φωτογραφία που πέτυχα στο facebook που έλεγε Someday i'm gonna change the world, just not today. Έτσι λοιπόν σκέφτομαι και εγώ σήμερα, κάποια στιγμή θα αποδείξω ότι θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα, απλά όχι σήμερα. Σήμερα, δεν έχω τις δυνάμεις να αντέξω φωνές και άσχημο σχολιασμό, για όσα κάνω λάθος. 

Το Εικοστό Δεύτερο

Ξημέρωμα.Στο.Καλαμίτσι.

Με το ζόρι με άφησαν να πάω. Με γκρίνιες και τη θετική απόφαση "να πας" ένα βράδυ πριν φύγουμε. Φτάσαμε και δε σταματούσαμε να χαμογελάμε. Μας έστησαν τις σκηνές, γιατί εμείς, η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα το κάναμε. Μας έβαλαν και τέντες στα δέντρα από πάνω, και πλαστικό από μπροστά για το χώμα. Και αυτό ήταν κάτι το προνοητικό, γιατί το ίδιο βράδυ έβρεχε όσο δεν είχε βρέξει όλους τους προηγούμενους μήνες. Άρχισαν καλά οι διακοπές μας. Καθόμασταν κάτω από το πλαστικό προστατευτικό μας και γελούσαμε με τα πάντα. Ανά διαστήματα τινάζαμε τα νερά που γέμιζαν την τέντα. Τραγικό βράδυ, με τις λάσπες να έχουν κατακλείσει τα πάντα. Τις σκηνές, τα πράγματά μας, το καινούργιο μου sleeping bag. Αλλά δεν ταραζόμασταν από τίποτα. Το επόμενο πρωί, τίποτα δε θύμιζε τη χθεσινή μπόρα. Μόνο οι βρώμικες σκηνές μας. Μία βδομάδα μείναμε και κάθε μέρα είχαμε το ίδιο πρόγραμμα. Στη θάλασσα από το πρωί μέχρι να πέσει ο ήλιος και μετά στο μοναδικό beach bar ή στην παραλία. Όλα ήταν καλά. Τότε είχαμε μεγάλους έρωτες, αστείους τους λέμε τώρα. Συζητήσεις επί συζητήσεων και τραγούδια μέσα στο νερό. Μια μέρα τα κύματα που συναντήσαμε στην παραλία ήταν τρομακτικά. Υψώνονταν τεράστια μπροστά μας. Μπήκα διστακτικά. Σωστό προαίσθημα. Ο αφρός με ξέβραζε μαζί με τα χαλίκια. Σίγουρος πνιγμός έλεγα από μέσα μου. Το ίδιο έλεγα και όλες τις υπόλοιπες φορές που ξαναμπήκα στη θάλασσα. Εθιστικά κύματα. Εθιστικός και ο φόβος εκείνος. Και το αλάτι με τα χαλίκια που κολλούσαν πάνω σου. Εθιστικά και τα γέλια μας και όσες βλακείες κάναμε. Λες και ήταν εκείνες οι μέρες το πραγματικό και όλα τα υπόλοιπα που λέγαμε ήταν κάτι υποθετικό. Η τρίτη λυκείου που περιμέναμε και ένα σωρό χαζομάρες που μας απασχολούσαν. Δεν τρώγαμε και πολύ. Γάλα και κορν φλέικς, βασικό γεύμα. Πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Και όλα ήταν ωραία. Πρώτες διακοπές μόνες μας και όλα ήταν καλά. Όλες μαζί και μερικά παράπονα. Δάκρυα το τελευταίο βράδυ αχρείαστα και ξημέρωμα στην παραλία. Τελευταίο μπάνιο και ήρθαν να μας πάρουν. Μια ανάσα λες και ήταν όλη η εβδομάδα. 

εις.τον.αφρό.της.θάλασσας.
Καλαμίτσι

Και τώρα, κάθε φορά το συζητάμε. Κάθε καλοκαίρι το λέμε, πρέπει να ξαναπάμε εκεί μια φορά ακόμη όλες μαζί. Τρία καλοκαίρια πέρασαν από τότε. Απίστευτο, νόμιζα ήταν δύο. Οι υπόλοιποι ξαναπήγαν, εγώ όχι. Ας ελπίσουμε φέτος. Για εκείνες τις διακοπές θα έγραφα σε ένα υποθετικό "Σκέφτομαι και Γράφω: Οι καλύτερες σου διακοπές". Έπρεπε να αναφερθούν κάποτε λίγα από τα τότε γεγονότα, γιατί όποτε τα θυμάμαι μου φτιάχνει η διάθεση. 

Το Εικοστό Πρώτο

not us.But we could be.

Καλοκαίρι. Μάλιστα. Λες και ήταν προχθές που έγραφα ότι έφτασε η Άνοιξη. Και τώρα ξαφνικά μετράω τις μέρες για φύγω από αυτή την πόλη για φέτος. Τρεις βουτιές στη θάλασσα και μπόλικη ηλιοθεραπεία. Λίγο καήκαμε και χάσαμε πολλή ώρα περιμένοντας τα λεωφορεία για να γυρίσουμε σπίτι. Αυτή η μυρωδιά από το αντηλιακό πάνω μας και ποδήλατο με σαγιονάρες. Καλοκαίρι εδώ διαφορετικό από το καλοκαίρι εκεί. Δεν ξέρω αν θέλω να πάω σπίτι. Κάθε Ιούνη η ίδια ιστορία του τι θα αλλάξει μέχρι τον Σεπτέμβρη. Καλοκαιρινές φωτογραφίες με μαυρισμένα πρόσωπα και φακίδες για μερικές μερικές. Άλλοι φεύγουν στην Κρήτη και άλλοι στη Λάρισα. Και οι άλλοι, της άλλης πόλης είναι τώρα εκεί και σε περιμένουν, αλλά όταν θα πας εσύ θα έχουν φύγει. Ο τέλειος συγχρονισμός. Καλοκαίρι που έχεις κάνει δηλώσεις για να βρεις δουλειά, αλλά δεν πήρες καμία απάντηση. Μόνο μία, και αυτή για εθελοντική εργασία. Ας είναι. Γυρίζεις σπίτι το βράδυ και ξεκινάει η κλασική καλοκαιρινή διαδικασία, μουσική μέχρι να δροσίσει λίγο και να μπορέσεις να κοιμηθείς. Οι από δίπλα κάθε βράδυ στο μπαλκόνι, ακούς ιστορίες και ιστορίες. Η απέναντι πολυκατοικία άδειασε, οι περισσότεροι έχουν κλειδαμπαρώσει τα παντζούρια. Και θα έρθει ο Σεπτέμβρης, και θα γυρίσεις να δώσεις τα χρωστούμενα μαθήματα, και σίγουρα κάτι θα έχει αλλάξει. Γιατί κάθε καλοκαίρι αυτό γίνεται. Σαν να συμπιέζονται τα γεγονότα σε αυτή την εποχή. Αποχαιρετισμός σήμερα στα ΚΤΕΛ και βουρκωμένα μάτια, γιατί τα πράγματα αλλάζουν μετά από αυτό το καλοκαίρι, άλλοι φεύγουν και άλλοι μένουν για άλλη μια χρονιά εδώ. Μετακομίσεις και μεταφορικές. Πριν δύο χρόνια, το τελευταίο μου βράδυ εδώ γύρισα σπίτι με ταξί, περνώντας όλη την πόλη για να γυρίσω σπίτι, το ήξερα, πες το προαίσθημα, ότι όταν θα γυρνούσα θα υπήρχαν διαφορές. Πέρυσι, ήθελα αλλαγές και άλλαξα σπίτι, γιατί τα αντικείμενα και οι τοίχοι μπορούν να κουβαλάνε όσα έχεις ζήσει. Και τώρα, δε θέλω ούτε περιμένω αλλαγές, αλλά θα έρθουν. 

{angus and julia stone}

Κάθε βράδυ έξω να δροσιστείς. Και κάθε βράδυ σκέφτομαι πότε πέρασαν τρία χρόνια εδώ και πόσο δε μου θυμίζω τον εαυτό μου όταν είχα πρωτοέρθει. Γι΄ αυτό λοιπόν θα επαναλάβω ξανά και ξανά, τα πράγματα αλλάζουν. Και τρέχουν και δεν τα προλαβαίνεις, ούτε μπορείς να τα προβλέψεις. Και είναι ωραίο αυτό δε λέω. Είναι απρόβλεπτα όλα, για το τι αντίκτυπο θα έχει στη συνέχεια ένα μικρό συμβάν. Συγχρόνως όμως είναι και λιγουλάκι σπαστικό. Ή εγώ το βλέπω κάπως έτσι μερικές φορές. Όπως τώρα. 

Ένα όμορφο τραγούδι για καληνύχτα.

Καληνυχτώ σας.

Το Εικοστό

Λένε πως οι αδυναμίες δεν κρύβονται. Και ούτε έχω σκοπό να κρύψω τη δική μου αδυναμία για τον Λεωνίδα Μπαλάφα. Ήδη με ψιλοδουλεύουν όλοι οι φίλοι και γνωστοί. Μα πραγματικά ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα τον έβλεπα και πάλι live. Πιάσαμε λοιπόν μια θέση μπροστά από τη σκηνή. Περίμενα υπομονετικά να τελειώσουν τα άλλα συγκροτήματα, τα οποία ήταν καλά οκ. Ειδικά οι Mr. Highway ήταν εξαιρετικοί πραγματικά. Με ένα στυλ που δε θύμιζε σε πολλλά τα ελληνικά συγκροτήματα. Εμένα μου θύμισαν λιγουλάκι τους the national, χαρακτηριστικό που μόνο θετικό θα μπορούσα να θεωρηθεί. 

Και επόμενος βγήκε ο Λεωνίδας. Τι να πεις για κάποιον που τόσο πολύ θαυμάζεις. Η φωνή του μου αρέσει έτσι περίεργη που έχει γίνει. Η μουσική του με παρασύρει. Και οι στίχοι του είναι λες και γράφτηκαν για τις δικές μου σκέψεις. Τον συμπαθώ λοιπόν τον Μπαλάφα και ελπίζω να συνεχίσει να γράφει και να επιλέγει τόσο καλά κομμάτια. Ποιος θα περίμενε ότι θα κολλούσα με τραγούδια που έχουν μέσα κλαρίνο, όταν τα παραδοσιακά μας τα αντέχω για ένα συγκεκριμένο, μικρό, χρονικό διάστημα. Δεν μπορώ να τον εντάξω κάπου, σε μια από αυτές τις ανούσιες ομάδες που χωρίζουμε τη μουσική. Ομάδες που ποτέ δεν έμαθα για να είμαι ειλικρινής. Και οι απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου "τι μουσική ακούς" συνήθως με μπερδεύουν όταν ο άλλος σου λέει "alternative rock style με punk και λίγο soul επιρροές". Τον Μπαλάφα λοιπόν, για να μη ξεφεύγω και από το θέμα τον έμαθα από το γνωστό Fame Story 4. Από τότε μου άρεσε αν και οι γενικές μουσικές επιλογές εκείνης της ηλικίας μου είχαν κάποια θεματάκια. Πρώτο τραγούδι του που έμαθα στη συνέχεια ήταν το Τρεις Ευχές. Ακόμη και τώρα το ακούω και οι στίχοι του με ανατριχιάζουν. Τα περισσότερα κομμάτια τα έμαθα από ένα συγκεκριμένο άτομο και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό κάτι τέτοιο. Το να συνδυάζεις τα κομμάτια ενός τραγουδιστή με ένα μόνο άτομο. Το live αυτό, του Σαββάτου, ήταν πολύ σύντομο, λίγα τραγούδια και αυτά υπό πίεση για να βγουν και οι επόμενοι. Ας είναι. Ακόμη και για τόσο λίγο που ήταν η φωνή του μας ταξίδεψε και πάλι. 

Λεωνίδας Μπαλάφας Live-Volos Music Day 23.6.12

Το δέκατο ένατο

H ζέστη αυτή έχει σταματήσει εδώ και ώρα να αντέχεται. Είναι βράδυ και υποτίθεται έξω φυσάει κιόλας. Και εγώ σταθερά εδώ μέσα. Σε τριάντα τετραγωνικά να στριφογυρίζω με ένα βιβλίο στο χέρι.  Λες και αν το κουβαλάς πέρα δώθε θα θυμάσαι όσα γράφει αύριο. Αλλά όταν έχεις να κάνεις τόσα πράγματα, είναι μάλλον αυτονόητο το να προτιμάς να τριγυρίζεις ανούσια.
Ναι, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Απλώθηκα στις καρέκλες. Οι φωνές των από δίπλα και τα αμάξια που βούιζαν από το δρόμο με έκαναν να ζεσταίνομαι περισσότερο. Τόση ζέστη τόσες μέρες και ένα μπάνιο δεν έχουμε κάνει. Μέσα στην πόλη πηγαινοερχόμαστε για εργασίες και διαβάσματα.  Ανούσια, όλα ανούσια, μέσα σε αυτό το χάος. 

Θα 'θελα να βρεθώ στο σπίτι, τότε που ξάπλωνα στα κρύα πλακάκια για να δροσιστώ. Που οι διακοπές είχαν ήδη ξεκινήσει και οι βόλτες με τα ποδήλατα σε όλη την πόλη ήταν τα μόνα σχέδια. Τότε που μου έφερναν λεκάνες με κρύο νερό για να δροσίσω τα πόδια μου πριν ξαπλώσω. Και το θυμάμαι εκείνο το αεράκι που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο. Παράθυρο που έβλεπα τα αστέρια. Ρομαντικά καλοκαίρια ήταν εκείνα. Και ας μην υπήρχε κανένα love story. Είχε παγωτά ροζ πατούσες από το περίπτερο. Είχε καυγάδες στη γειτονιά για το ποιος είχε κλέψει στα παιχνίδια. Είχε και κλάματα πολλά. Αλλά δεν είχε άγχος για εκλογές και πίεση να βρεις δουλειά αυτό το καλοκαίρι. 

Σίγουρα δεν είχε διάβασμα το βράδυ για τις αυριανές εξετάσεις. Ούτε κανόνες στο εαυτό σου πως ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. Πήγε λίγο παραπάνω είναι η αλήθεια με αυτά και τα εκείνα. Ξαναμετρώ τις σελίδες που μου έχουν μείνει. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μόνο το κουνούπι που με γυροφέρνει γιατί το προηγούμενο το κηδεύσαμε νωρίτερα. 

Θέλω αέρα. Και μια βόλτα στην παραλία καλή θα ήταν.