Το Εικοστό Δεύτερο

Ξημέρωμα.Στο.Καλαμίτσι.

Με το ζόρι με άφησαν να πάω. Με γκρίνιες και τη θετική απόφαση "να πας" ένα βράδυ πριν φύγουμε. Φτάσαμε και δε σταματούσαμε να χαμογελάμε. Μας έστησαν τις σκηνές, γιατί εμείς, η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα το κάναμε. Μας έβαλαν και τέντες στα δέντρα από πάνω, και πλαστικό από μπροστά για το χώμα. Και αυτό ήταν κάτι το προνοητικό, γιατί το ίδιο βράδυ έβρεχε όσο δεν είχε βρέξει όλους τους προηγούμενους μήνες. Άρχισαν καλά οι διακοπές μας. Καθόμασταν κάτω από το πλαστικό προστατευτικό μας και γελούσαμε με τα πάντα. Ανά διαστήματα τινάζαμε τα νερά που γέμιζαν την τέντα. Τραγικό βράδυ, με τις λάσπες να έχουν κατακλείσει τα πάντα. Τις σκηνές, τα πράγματά μας, το καινούργιο μου sleeping bag. Αλλά δεν ταραζόμασταν από τίποτα. Το επόμενο πρωί, τίποτα δε θύμιζε τη χθεσινή μπόρα. Μόνο οι βρώμικες σκηνές μας. Μία βδομάδα μείναμε και κάθε μέρα είχαμε το ίδιο πρόγραμμα. Στη θάλασσα από το πρωί μέχρι να πέσει ο ήλιος και μετά στο μοναδικό beach bar ή στην παραλία. Όλα ήταν καλά. Τότε είχαμε μεγάλους έρωτες, αστείους τους λέμε τώρα. Συζητήσεις επί συζητήσεων και τραγούδια μέσα στο νερό. Μια μέρα τα κύματα που συναντήσαμε στην παραλία ήταν τρομακτικά. Υψώνονταν τεράστια μπροστά μας. Μπήκα διστακτικά. Σωστό προαίσθημα. Ο αφρός με ξέβραζε μαζί με τα χαλίκια. Σίγουρος πνιγμός έλεγα από μέσα μου. Το ίδιο έλεγα και όλες τις υπόλοιπες φορές που ξαναμπήκα στη θάλασσα. Εθιστικά κύματα. Εθιστικός και ο φόβος εκείνος. Και το αλάτι με τα χαλίκια που κολλούσαν πάνω σου. Εθιστικά και τα γέλια μας και όσες βλακείες κάναμε. Λες και ήταν εκείνες οι μέρες το πραγματικό και όλα τα υπόλοιπα που λέγαμε ήταν κάτι υποθετικό. Η τρίτη λυκείου που περιμέναμε και ένα σωρό χαζομάρες που μας απασχολούσαν. Δεν τρώγαμε και πολύ. Γάλα και κορν φλέικς, βασικό γεύμα. Πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Και όλα ήταν ωραία. Πρώτες διακοπές μόνες μας και όλα ήταν καλά. Όλες μαζί και μερικά παράπονα. Δάκρυα το τελευταίο βράδυ αχρείαστα και ξημέρωμα στην παραλία. Τελευταίο μπάνιο και ήρθαν να μας πάρουν. Μια ανάσα λες και ήταν όλη η εβδομάδα. 

εις.τον.αφρό.της.θάλασσας.
Καλαμίτσι

Και τώρα, κάθε φορά το συζητάμε. Κάθε καλοκαίρι το λέμε, πρέπει να ξαναπάμε εκεί μια φορά ακόμη όλες μαζί. Τρία καλοκαίρια πέρασαν από τότε. Απίστευτο, νόμιζα ήταν δύο. Οι υπόλοιποι ξαναπήγαν, εγώ όχι. Ας ελπίσουμε φέτος. Για εκείνες τις διακοπές θα έγραφα σε ένα υποθετικό "Σκέφτομαι και Γράφω: Οι καλύτερες σου διακοπές". Έπρεπε να αναφερθούν κάποτε λίγα από τα τότε γεγονότα, γιατί όποτε τα θυμάμαι μου φτιάχνει η διάθεση.