Το δέκατο ένατο

H ζέστη αυτή έχει σταματήσει εδώ και ώρα να αντέχεται. Είναι βράδυ και υποτίθεται έξω φυσάει κιόλας. Και εγώ σταθερά εδώ μέσα. Σε τριάντα τετραγωνικά να στριφογυρίζω με ένα βιβλίο στο χέρι.  Λες και αν το κουβαλάς πέρα δώθε θα θυμάσαι όσα γράφει αύριο. Αλλά όταν έχεις να κάνεις τόσα πράγματα, είναι μάλλον αυτονόητο το να προτιμάς να τριγυρίζεις ανούσια.
Ναι, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Απλώθηκα στις καρέκλες. Οι φωνές των από δίπλα και τα αμάξια που βούιζαν από το δρόμο με έκαναν να ζεσταίνομαι περισσότερο. Τόση ζέστη τόσες μέρες και ένα μπάνιο δεν έχουμε κάνει. Μέσα στην πόλη πηγαινοερχόμαστε για εργασίες και διαβάσματα.  Ανούσια, όλα ανούσια, μέσα σε αυτό το χάος. 

Θα 'θελα να βρεθώ στο σπίτι, τότε που ξάπλωνα στα κρύα πλακάκια για να δροσιστώ. Που οι διακοπές είχαν ήδη ξεκινήσει και οι βόλτες με τα ποδήλατα σε όλη την πόλη ήταν τα μόνα σχέδια. Τότε που μου έφερναν λεκάνες με κρύο νερό για να δροσίσω τα πόδια μου πριν ξαπλώσω. Και το θυμάμαι εκείνο το αεράκι που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο. Παράθυρο που έβλεπα τα αστέρια. Ρομαντικά καλοκαίρια ήταν εκείνα. Και ας μην υπήρχε κανένα love story. Είχε παγωτά ροζ πατούσες από το περίπτερο. Είχε καυγάδες στη γειτονιά για το ποιος είχε κλέψει στα παιχνίδια. Είχε και κλάματα πολλά. Αλλά δεν είχε άγχος για εκλογές και πίεση να βρεις δουλειά αυτό το καλοκαίρι. 

Σίγουρα δεν είχε διάβασμα το βράδυ για τις αυριανές εξετάσεις. Ούτε κανόνες στο εαυτό σου πως ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. Πήγε λίγο παραπάνω είναι η αλήθεια με αυτά και τα εκείνα. Ξαναμετρώ τις σελίδες που μου έχουν μείνει. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μόνο το κουνούπι που με γυροφέρνει γιατί το προηγούμενο το κηδεύσαμε νωρίτερα. 

Θέλω αέρα. Και μια βόλτα στην παραλία καλή θα ήταν.