Απλά μια αναλαμπή μιας ταινίας που είδα πριν μήνες. Με είχε τσατίσει αυτή η ταινία. Πολύ. Με είχε προσγειώσει απότομα, κάπου στην πραγματικότητα. "Αυτό ακριβώς είναι που σε διαλύει στο Blue Valentine: Που δεν ξέρεις αν πονάς για την έλλειψη του έρωτα ή γιατί ξέρεις πως αυτός κάποτε υπήρξε. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις αν η αγάπη τους ξεθύμανε πριν ακόμα ξεκινήσει ή αν πέθανε στην πορεία. Και γιατί συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν όχι γιατί κάποιος φταίει, αλλά γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Κι ακούγοντας το "You and Me" των Penny and the Quarters που με τόσο ενθουσιασμό ο Dean βιάστηκε να βαφτίσει 'το τραγούδι τους, θυμάσαι όλα τα τραγούδια που ήταν κάποτε 'μας' και τώρα μαζεύουν σκόνη σε κάποιο συρτάρι των αναμνήσεων. Και καταλαβαίνεις ότι το Blue Valentine είναι αληθινό, όχι γιατί περιγράφει ωμά κι επίπονα το τέλος μιας σχέσης, αλλά γιατί χώρεσε μαζί και την αρχή της." (από http://www.cinemanews.gr)
Σε αυτή την ταινία λοιπόν, ο αγαπητός Ryan Gosling λέει το παραπάνω τραγούδι.Αυτό που ήταν η αφορμή να ξεκινήσω να γράφω σήμερα. Η ερμηνεία του περίεργη αλλά της έχω αδυναμία. Έβαζα και το άκουγα ξανά και ξανά. Αλλά το είχα ξεχάσει. Είναι περίεργο πώς σου έρχονται πράγματα ανούσια και ξεχασμένα στις σκέψεις σου και καταφέρνουν και να κυριαρχήσουν σε αυτές! "Υou always hurt the one you love" λοιπόν για καληνύχτα...
Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία Blue Valentine:
Σήμερα ασχοληθήκαμε αρχικά με το body maping. Έννοια που πρώτη φορά την άκουγα. Δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις για να μεταφέρω το νόημα της. Πολύ περιληπτικά πάντως, αρχικά σχηματίσαμε το περίγραμμα του σώματός μας σε χαρτί του μέτρου, μετά παρατηρήσαμε προσεκτικά τις γραμμές αυτού που αναγνωρίζουμε ως τον εαυτό μας. Μας ζητήθηκε να σημειώσουμε πάνω σε αυτό τα σημεία που για εμάς αντικατοπτρίζουν τις κοιλάδες, τα ποτάμια, τα βουνά του σώματός μας. Σημεία που συσσωρεύεται η αγάπη για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, σημεία πάνω μας που δε μας αρέσουν, τα δυνατά μας σημεία. Σημεία που μεταφράζουμε ως την κοινωνική και πολιτισμική μας ταυτότητα. Μας είπαν για τέλος να γράψουμε κάτι πάνω στο μουτζουρωμένο πλέον χαρτί μας. Κάτι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, "αφαιρετικό". Έγραψα λίγα πράγματα. Δε τα θυμάμαι. Μου είχαν καρφωθεί δύο τραγούδια στο μυαλό. Και τα δύο των the national. Τα σιγοψιθύριζα λιγάκι, αλλά κολλούσα κάπου στους στίχους, δε μπορούσα να τα γράψω όπως σχεδίαζα. Τώρα που τα άκουσα ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Kοίταξα τους στίχους ξανά, δεν έχουν το νόημα που εγώ περίμενα. Το δικό μου νόημα κλεινόταν μέσα σε λίγους στίχους που μου είχαν μείνει.
Προσπαθούσα να εξηγήσω, να πιαστώ από κάπου και να πω, ότι αυτή την εικόνα την κουβαλάμε μέσα μας, αλλά στην ουσία αυτοί είμαστε; Είμαστε αυτό το σώμα, με αυτά τα μολυβένια άκρα που επιμένουν να μένουν κολλημένα στο πάτωμα; Οι φιλοσοφίες χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο από πίσω πάντα πίστευα πως ήταν χάσιμο χρόνου και νοήματος, οπότε δε θα συνεχίσω άλλο με μεταφυσικές υποθέσεις. Εξάλλου οι στίχοι μεταδίδουν πλήρως το νόημα που προσπαθώ να αποδώσω. Μπορεί να είναι αποκομμένοι από το υπόλοιπο τραγούδι, αλλά επρόκειτο για ένα τραγούδι μάλλον για χωρισμό, και δε με βολεύει ιδιαίτερα. Στο κάτω κάτω πόσο όμορφο είναι να πεις με εφτά σειρές όσα θα μπορούσες να αναλύσεις σε τόμους βιβλίων;
Στο τέλος αρχίσαμε τους αυτοσχεδιασμούς. Δε χορεύαμε. Σίγουρα όχι. Δεν παίζαμε θέατρο. Προσπαθούσαμε να αφήσουμε το σώμα μας ελεύθερο να κινηθεί. Πάνω σε μουσική -από τις ελάχιστες φορές που χρησιμοποιήσαμε μουσική- άγνωστη. Με άγνωστα σώματα με τη δική τους άγνωστη αύρα και κίνηση γύρω μας. Την πρώτη φορά μπόρεσα και αφέθηκα. Δε σκεφτόμουν όσους ήταν από έξω και με παρατηρούσαν. Απλά όλα έβγαιναν μόνα τους. Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω η κίνηση η δική μου έγινε ένα με την κίνηση κάποιου άλλου. Έγινε ένα ντουέτο για δύο μόνο λεπτά. Ήταν μια συζήτηση που έγινε και ξεχάστηκε το επόμενο λεπτό, ανάμεσα στα χέρια και το σώμα μας. Στον επόμενο αυτοσχεδιασμό, το μυαλό μου σκεφτόταν τόσα που άρχισε το σώμα μου να τα μεταφράζει σε κινήσεις που έχω μάθει, χρόνια τώρα. Ήμουν αιχμαλωτισμένη σε όσα είχα μάθει σε σχολεία και σχολές. Η φωνή της καθηγήτριας από πίσω μας πίεζε να ξεχάσουμε το χορό, τα ακροβατικά, τις σωστές και λάθος κινήσεις, τις οδηγίες που έχουμε μάθει να ακολουθούμε. Δύσκολο. Δεν τα κατάφερα.
Συνάντησα για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα της Α., για μια στιγμή ζήλεψα το πάθος του προσώπου της και την ένταση που έβγαινε στο σώμα και στα μάτια της. Ήταν εκεί και τα είχε αποβάλει όλα. Έχει μείνει ένα πρέπει μέσα μου. Πρέπει να μάθω να ελευθερώνω το σώμα μου από όσα κουβαλάει. Πρέπει γιατί μου έχουν μάθει να αναπνέω λάθος τόσα χρόνια.
Είναι ένα τραγούδι σκαλωτικό. Εθιστικό. Μπορείς να το ακούς ξανά και ξανά. Καταθλιπτικό θα το σχολιάσουν πολλοί. Αλλά όχι, το αρνούμαι. Οι στίχοι του είναι όλο το μυστικό. Είναι μια ιστορία, που κάθε φορά που την ακούω σχηματίζεται σε εικόνες στο μυαλό μου. Είναι ασπρόμαυρες εικόνες, πρόχειρα σκίτσα πιο σωστά, που κινούνται σε κλικ.
Είχα λοιπόν να κάνω μια εργασία την Τετάρτη. Να γράψω μια σύντομη ιστορία. Για παιδιά ή για ενήλικες. Ξεκίνησα για παιδιά, όμως μετά θυμήθηκα αυτό που μας είχε πει η καθηγήτρια, θα ήταν πολύ καλύτερο για τον εαυτό μας, όταν γράφουμε να αποδεσμευόμαστε από το μελλοντικό μας επάγγελμα. Να γράφουμε χωρίς να σκεφτόμαστε ότι θα τα διαβάσει το τάδε κοινό και πρέπει να γράψω έτσι. Δεν ήξερα τι ήθελα να γράψω, είχα κολλήσει στην εικόνα ενός άνδρα που δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έπρεπε όμως κάπως να το χτίσω.
Πήρα ιδέες από την ιστορία του τραγουδιού λοιπόν. Στηρίχθηκα σε πράγματα που λέει και εικόνες που μου δημιουργεί. Ονόμασα την ιστορία "Σύντομες Σκέψεις". Και βγήκε μια όντως σύντομη ιστορία σκέψεων.
"Χθες το βράδυ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν τα σχέδιά μας. Το μέλλον είχε στραβοκαθίσει πάνω στο κεφάλι μου. Το ήξερα, το ένιωθα. Έφευγε, μας άφηνε.
Χθες το βράδυ, σηκώθηκα και κοίταξα από το παράθυρο την ησυχία της πόλης. Και άκουσα από πίσω στη φασαρία της τηλεόρασης να μαλώνουν "αν τους αφήσουμε να αποφασίσουν, τότε ποτέ δε θα φύγουν!".
Χθες το βράδυ, θυμήθηκα όταν παιδιά παίζαμε στο δρόμο. Και με στόχευαν με ξύλινο όπλο. Σήκωσα τότε τα χέρια ψηλά και φώναξα θυμωμένος και νικημένος "Αν με αφήσεις να φύγω, τότε θα σε αφήσω και εγώ!"
Χθες το βράδυ, μέσα στον ύπνο σου, κατάλαβες την αναστάτωσή μου. Για λίγο μόνο ξύπνησες και μου είπες "ονειρεύτηκα πως έφευγες...Μη με αφήνεις, έλα εδώ".
Χθες το βράδυ, μετά από καιρό, κοιμήθηκα ήρεμος. "
Σήμερα το βράδυ και πάλι δεν μπορώ να κοιμηθώ.
BRIGHT.EYES./LANDLOCKED.BLUES
If you walk away, I’ll walk away
First tell me which road you will take
I don’t want to risk our paths crossing some day
So you walk that way, I’ll walk this way
And the future hangs over our heads
And it moves with each current event
Until it falls all around like a cold steady rain
Just stay in when it’s looking this way
And the moon’s laying low in the sky
Forcing everything metal to shine
And the sidewalk holds diamonds like the jewelry store case
They argue walk this way, no, walk this way
And Laura’s asleep in my bed
As I’m leaving she wakes up and says
“I dreamed you were carried away on the crest of a wave
Baby don’t go away, come here”
And there’s kids playing guns in the street
And ones pointing his tree branch at me
So I put my hands up I say “enough is enough,
If you walk away, I’ll walk away”
And he shot me dead
I found a liquid cure
From my landlocked blues
It’ll pass away like a slow parade
It’s leaving but I don’t know how soon
And the world’s got me dizzy again
You think after 22 years I’d be used to the spin
And it only feels worse when I stay in one place
So I’m always pacing around or walking away
I keep drinking the ink from my pen
And I’m balancing history books up on my head
But it all boils down to one quotable phrase
If you love something, give it away
A good woman will pick you apart
A box full of suggestions for your possible heart
But you may be offended and you may be afraid
But don’t walk away, don’t walk away
We made love on the living room floor
With the noise in the background of a televised war
And in the deafening pleasure I thought I heard someone say
“If we walk away, they’ll walk away”
But greed is a bottomless pit
And our freedom’s a joke
We’re just taking a piss
And the whole world must watch the sad comic display
If you’re still free start running away
Cause we’re coming for you!
I’ve grown tired of holding this pose
I feel more like a stranger each time I come home
So I’m making a deal with the devils of fame
Saying “let me walk away, please”
You’ll be free child once you have died
From the shackles of language and measurable time
And then we can trade places, play musical graves
Till then walk away, walk away
So I’m up at dawn
Putting on my shoes
I just want to make a clean escape
I’m leaving but I don’t know where to
I know I’m leaving but I don’t know where to
[p.s. Το βίντεο που επέλεξα να ανεβάσω δείχνει σκηνές από την ταινία Mr. Nobody. Μια ταινία που αναφέρεται στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον του Νemo Nobody(Jared Leto), σε πολλαπλά όμως χρονικά σημεία και διαφορετικές στιγμές.Βασικός άξονας της ταινίας είναι ότι όλα είναι θέμα επιλογών. Μια κριτική της ταινίας που ταιριάζει με τη δική μου, απόλυτα θα έλεγα: http://stefanosb.blogspot.com/2010/09/mr-nobody.html ]
Σήμερα θα νοσταλγήσω τα τελευταία χρόνια του σχολείου. Επηρεασμένη από ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, με πρωταγωνιστές μαθητές λυκείου της Λευκάδας. Οι πιο έντονες αναμνήσεις που μου έρχονται είναι της τρίτης λυκείου. Αλλά τις εγκαταλείπω γρήγορα. Πολυσυζητημένες. Γεμάτες λάθη στιγμές. Άσχημη χρονιά για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Αν πάω λίγο πιο πίσω ακόμη στη χρονιά της πρώτης τάξης του λυκείου, τα πράγματα που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι λίγα. Πολύ λιγότερα από όσα θυμάμαι για τις τάξεις του γυμνασίου. Σε γενικές γραμμές το είχα ξανασκεφτεί ότι η πρώτη λυκείου, όταν δηλαδή ήμουν -πόσο;- δεκαπέντε χρονών περίπου, ήταν μια χρονιά αν όχι αδιάφορη...Αδιάφορη. Και μου φαίνεται άδικο κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπήρχαν γεγονότα που αν τα θυμόμουν σήμερα θα έλεγα ότι έπαιξαν τον τάδε ρόλο για τη συνέχεια. Είναι κρίμα, όσα έγραφα τότε τα έχω καταχωνιασμένα κάπου στο πατρικό μου. Προσπαθώ να θυμηθώ. Μου έρχονται γεγονότα σχολείου. Μου έρχονται συμβάντα με τις φίλες μου. Κυρίως στιγμές ατελείωτου γέλιου. Τότε μας έπιανε ιδιαίτερα εύκολα νευρικό γέλιο. Τότε προτιμούσαμε να είμαστε όλες μαζί και ας παρατούσαμε λίγο πολύ τα υπόλοιπα. Τότε οι φίλοι ήταν σίγουρα το σημαντικότερο. Τότε καθόμασταν ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα να λύσουμε μια παρεξήγηση μεταξύ μας. Χορεύαμε πολύ, αν και μόνες μας αρκετές φορές, κλεισμένες σε ένα δωμάτιο, όλη η ομάδα.
Είχα ξεχάσει πόσο σημαντικά γεγονότα ήταν οι εκδρομές. Όχι οι εκδρομές με τα λεωφορεία, ολοήμερες, τριήμερες κ.λπ. Αυτό το θυμόμουν και είναι πάμπολλες οι φορές που αναλύουμε τα γεγονότα εκείνα. Οι εκδρομές που παρακολουθούσαμε τις δηλώσεις των καθηγητών και τις αναλύσεις του δεκαπενταμελούς σαν να περιμέναμε να επιλέξουμε κυβέρνηση -ναι, επίτηδες το είπα, για να μη μου λέω ότι δεν αναφέρομαι στις σημαντικές πολιτικές εξελίξεις-. Αυτές οι εκδρομές λοιπόν, που για κάποιο άγνωστο για εμάς τους θνητούς μαθητές λόγο, συγχρονίζονταν με όλα τα υπόλοιπα λύκεια της πόλης. Βέβαια δεν ήταν και πολλά...Αλλά όπως και να έχει για εμάς ήταν υπεραρκετό.
Άλλο ενδιαφέρον σημείο που μου έρχεται τώρα είναι η άποψη που είχα για κάποια άτομα τότε. Οι περισσότερες έχουν αλλάξει. Κάτι παραπάνω από τις περισσότερες πιο συγκεκριμένα. Για τις γενικότερες δικές μου αντιλήψεις δε θέλω να πολυμιλάω. Για να είμαι ειλικρινής δεν τις θυμάμαι και τόσο. Τα περισσότερα είναι από όσα έχω συζητήσει με την παρέα μου για τότε. Πάντως η γενική εικόνα που απομένει είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία με το σήμερα. Προφανώς θα μου πεις! Δεκαπέντε ήσουν! Ναι οκ ξέρω, απλά όταν το σκέφτεσαι από διαφορετικές πλευρές, ε, σου φαίνεται λίγο κάπως.
Εγώ δεκαπέντε και εγώ τώρα. Καλή φάση. Το πριν και το μετά από διάφορα γεγονότα. Ένα μόνο θα πω για να μην μπαίνω σε ιδιαίτερα προσωπικά μου στοιχεία. Ήμουν φανατική αντικαπνίστρια. Φώναζα στον πατέρα μου και γκρίνιαζα για τον καπνό του -αυτό το κάνω και τώρα λιγάκι-. Ήμουν σίγουρη ότι όσοι κάπνιζαν ήταν μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που δεν μπορούσαν να χειριστούν τον εαυτό τους -αυτό, ίσως στην τελική να ήταν και σωστό-. Έλεγα πως ξέφευγαν. Ναι κατά λέξη νομίζω έτσι αναφερόμουν, "έχει ξεφύγει και κρίμα". Αλλά άλλαξε και αυτό. Και είναι λίγα αυτά που μου το θυμίζουν.
Είναι πολλά τελικά αυτά που έχω να πω. Δεν είναι γεγονότα όμως. Είναι μια συνεχής σύγκριση. Είναι τότε, στα δεκαπέντε, είναι τα όσα σε οδηγούν στην αλλαγή, είναι το τώρα, το μετά. Το μετά από το τότε. Λίγο αφαιρετικό δε νομίζεις; Είναι για το ρομαντισμό που διαπερνούσε όλες τις αποφάσεις μου, όλες τις κατευθύνσεις της ζωής μου. Είναι για την παρέα μου. Είναι για το σπίτι. Είναι για το πως έβλεπα και αισθανόμουν τον έρωτα και την αγάπη. Μια μικρή παρατήρηση μόνο στον εαυτό μου, δεν μπορώ να την αποφύγω. Το άγχος έχει μείνει σταθερό. Ακούνητο και αγέλαστο όλα τα χρόνια, μόνιμα μέσα μου.
Μόλις συνδύασα τον τίτλο με όσα γράφω. Τυχαίο όμως. Τυχαίο και αστείο.
Το να βλέπεις φωτογραφίες πριν κοιμηθείς είναι παγίδα. Πήγα να γράψω φωτογραφίες από παλιά, αλλά είναι αχρείαστο. Όλες περιγράφουν τα παλιά. Παγίδα γιατί σε βάζουν σε σκέψεις και σε διαδικασίες να θυμηθείς και να πεις το γνωστό, "αν αντί για αυτό, ήταν τελικά αυτό;..". Όπως και να 'χει όμως, τις αγαπάω αυτές τις φωτογραφίες.
Βλακεία μου... Πώς ζητούσα να μπορέσω να χωρέσω τόσα πράγματα σε ένα κείμενο; Και μάλιστα κείμενο που έχει περάσει από την αυτονόητη λογοκρισία. Ας αρκεστώ στην παραπάνω υποτυπώδη σύγκριση και στο προσωπικό μου "σκάψιμο".
Ένταση και νεύρα. Υποτίθεται σήμερα θα καθάριζα, αλλά από την ώρα που ξύπνησα στριφογυρίζω στο σπίτι και όλα μου φταίνε. Για να σκεφτώ καθαρά πρέπει να βγω λίγο από τη θέση μου, να θυμηθώ όσα έχω ξεχάσει. Το ξέρω αρχικά σου έρχονται όλα τα θετικά και οι δικαιολογίες. Μετά ξεπηδάνε όσα σε έχουν ενοχλήσει και σταδιακά τα έχεις στριμώξει τόσο βαθιά που σχεδόν τα είχες ξεχάσει. Και επειδή ήταν καιρό εκεί καταχωνιασμένα, έρχονται τώρα με φόρα και σε χαστουκίζουν. Για άλλους είναι εύκολο να δηλώσουν το θυμό τους. Πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να ελευθερώσουν τον εαυτό τους από αυτή τη μιζέρια. Για άλλους είναι ένα μόνιμο ζήτημα. Αυτή η αδυναμία να πεις τα αυτονόητα.
Πριν λίγους μήνες διάβασα τα ποιήματα του Γ.Αγγελάκα, από τη συλλογή "Πώς τολμάς και νοσταλγείς Τσόγλανε;". Ένα μικρό ποιηματάκι λοιπόν μου έχει μείνει, από όσα διάβασα, έχει τίτλο "Κάνε μια ευχή"
-Κάνε μια ευχή με μία λέξη
-Όχι πόνος
-Μα, αυτές είναι δύο
-Στ' αρχίδια μου
Αυτό το ποιηματάκι λοιπόν, χωρίς ρομαντισμούς και λογοτεχνικές υπερβολές μου έμεινε από όλα όσα διάβασα εκείνο το διάστημα. Είναι όσα σκέφτομαι όταν έχω ένταση και νεύρα. Και εδώ κολλάει κάτι άλλο. Μια άλλη ιστορία. Ούτε αυτή είναι δική μου, αλλά όπως έχω ξαναπεί οι άλλοι τα λένε καλύτερα από εμένα, για εμένα. Οι λέξεις οι δικές μου, όταν προσπαθώ να πω όσα σκέφτομαι, είναι "μια παράκρουση, μια παραζάλη, ένα παραλήρημα, για όλα αυτά τα παρά που με δαιμονίζουν" (Μ.Βαμβουνάκη). Η ιστορία αυτή λοιπόν είναι του Χόρχε Μπουκάι, από το βιβλίο του "Ιστορίες για να σκεφτείς". Τίτλος: H Θλίψη και η Οργή. Εδώ τώρα μπαίνουμε σε λυρισμούς και λογοτεχνικά κατασκευάσματα, αλλά αξίζει τον κόπο.
"Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν …
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά …
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό …
Αλλά η οργή είναι τυφλή – ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. ΄Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό, το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμιά βιασύνη – ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
΄Oπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή, θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη. "
Τραγική νύχτα. Ο από κάτω μου κάνει πάρτι. Δεν ξέρω πόσα άτομα είναι, αλλά ουρλιάζουν ασταμάτητα. Ακούσαμε όλο το ρεπερτόριο των καλοκαιρινών hits, αλλά εδώ και κάνα τρίωρο έχουμε κολλήσει στα λαϊκά. Τα αγαπημένα μου. Και δώσε παλαμάκια, και δώσε σφυρίγματα, και δώσε φωνές. Δε λέω, γενέθλια έχει το παιδί θέλει να το γλεντήσει. Το δέχομαι. Και για μένα ίσως να έχουν πει διάφορα στην παλιά μου πολυκατοικία. Στην παλιά, γιατί σε αυτήν είμαι τύπος και υπογραμμός. Φοιτήτρια σωστή, ήσυχη και ευγενική. Χωρίς φωνές, χωρίς δυνατή μουσική και άλλα κουραστικά. Αλλά είναι που τα πάντα τρίζουν μέσα στο σπίτι, ένας μόνιμος μικρός σεισμός. Δεν τολμάω να ανοίξω μπαλκονόπορτα να δροσιστούμε λιγουλάκι γιατί ο σαματάς θα είναι ακόμη πιο ζωντανός! Η ώρα έχει πάει τέσσερις. Και η γκρίνια μου μπορώ να πω, πως όλο και μεγαλώνει, αντιστρόφως ανάλογη από την υπομονή μου. Και βάζω μουσικούλα να ακούσω, αλλά πώς να συνδυάσεις Μπαλάφα και σκέψεις με Οικονομόπουλο για την από πίσω ενορχήστρωση;
Το τηλέφωνο από την άλλη δε χτυπάει. Βουβάθηκαν όλα τώρα.Είναι από αυτές τις στιγμές που ενώ γύρω σου γίνεται χαμός όλα σωπαίνουν εκκωφαντικά.
Μισή ώρα δεν πέρασε και τα πράγματα αντιστράφηκαν. Είναι από αυτές τις στιγμές που ενώ γύρω σου υπάρχει ησυχία όλα κάνουν κρότο.
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας δεν ξέρω πως τα καταφέρνει και έχει ένα τραγούδι κατάλληλο κάθε φορά με όσα έχω στο μυαλό μου. Έβγαλε νέο δίσκο λοιπόν, με τίτλο "Ας ρίχνει και χαλάζι". Έχει ένα κομμάτι σε αυτόν το δίσκο κυρίως ορχηστρικό, με λίγους μόνο στίχους.
Είχα στο μυαλό μου διάφορα να γράψω αλλά όσο το ακούω τόσο χάνομαι στη μουσική του. Απαισιόδοξοι στίχοι θα έλεγαν οι περισσότεροι. Εγώ μένω στο ότι κατάφερε κάποιος μέσα σε έξι σειρές να μιλήσει μέσα μου. Τώρα το "ότι αισθάνεσαι να λες"... μου φαίνεται λίγο δύσκολο να το καταφέρει κάποιος... Συνήθως προσπαθούμε να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις μας. Λέξεις σαν ξένα σώματα άλλωστε τι να τις κάνεις; Προτιμάς να σωπάσεις.
Ο μύθος της πριγκίπισσας υπάρχει μέσα στα κορίτσια ακόμη. Όσο και αν το αρνούμαστε γεμάτες αυτοπεποίθηση για τη γυναικεία μας φύση. Αλλά ίσως τελικά απλά να έχει αλλάξει μορφή. Οι σημερινές πριγκίπισσες μπορούν να φοράνε πάνινα παπούτσια, γόβες, ή και χιλιοπατημένα σανδάλια. Μπορεί να ψάχνουν να βρουν κάποιον όχι μακριά από τα στάνταρ του πρίγκιπα ή κάποιον με φθαρμένο τζιν και ξυρισμένο κεφάλι. Μπορεί να μην περιμένουν νεράιδες να τους βοηθήσουν, αλλά κρέμονται από φίλους και γνωστούς, περιμένοντας τα κατάλληλα σημάδια ή όχι που θα τους βοηθήσουν. Μπορεί τα παραμύθια με τους πρίγκιπες να μας φαίνονται ανόητα αλλά στο κάτω κάτω ακόμη βλέπουμε ταινίες. Μπορεί ταινίες μπουκωμένες με την πεζή πραγματικότητα -ναι, αναφέρομαι στον ευρωπαϊκό κυρίως και λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο- αλλά πάντα υπάρχει αυτή η ιστορία αγάπης. Κι αν όχι αγάπης, τότε πάθους, έρωτα, συναισθήματα σε κάθε περίπτωση που φτάνουν τους πρωταγωνιστές στα άκρα της ψυχής τους. Κάπου, ούτε θυμάμαι που, είχα διαβάσει πως στις ταινίες ο καθένας μας ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή, τι κι αν έχει περισσότερα κοινά σημεία με τους δεύτερους ρόλους. Η ανάγκη μας για επιβεβαίωση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου μας κάνει να αμβλύνουμε ότι έχουμε όμοιο με τους κύριους ρόλους. Και περιμένουμε αντιδράσεις από τους άλλους που ποτέ δε θα υπάρξουν. Και τρωγόμαστε με τον εαυτό μας, πώς δεν καταφέραμε να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο που πρέπει να γυρεύουμε που θα είναι ο δεύτερος ρόλος, αναγκαστικά. Για να γεμίζει τα δικά μας εγωιστικά κενά.
Έχω δει λοιπόν φίλες και φίλους να έχουν πρησμένα μάτια από το κλάμα. Να μην έχουν διάθεση για μήνες. Να αλλάζουν συμπεριφορές και χαρακτήρες ολόκληρους στην προσπάθεια να εκπληρώσουν το όνειρο της πριγκίπισσας/ του πρίγκιπα. Να κυνηγούν κάτι άγνωστο αλλά μέσα τους πέρα για πέρα ουσιαστικό. Και όχι φυσικά δε βγάζω τον εαυτό μου στην απ' έξω. Στο συγκεκριμένο θέμα φτάνω στα άκρα. Στα άκρα, εκεί που θέλεις να μπεις ύπουλα στις σκέψεις των άλλων, να χωθείς. Σαν σκυλί να παρακαλέσεις για να γίνει αυτός Αυτός που ψάχνεις. Εκείνες τις στιγμές, όχι για κάποιον άγνωστο λόγο, δε σκέφτεσαι να γίνεις εσύ αυτό που ψάχνεις. Και περνάς όλες αυτές της φάσεις του να βγεις, να ξενυχτίσεις, να πιεις και να καπνίσεις μέχρι αηδίας, να κάνεις συζητήσεις ατελείωτες με φίλους και με άσχετους που μόλις γνώρισες για το συμβαίνει στην ανθρώπινη φύση και δεν μπορεί απλά να ζήσει χωρίς περίσσιες σκέψεις! Η ώρα περνάει και τρέχει και το δικό σου μπάχαλο έχει λοξοδρομήσει τελείως. Έχω γυρίσει σπίτι από τέτοιες βραδιές και κάθε φορά το ίδιο πράγμα γυρίζει στο μυαλό μου, τι ψάχνεις να βρεις από ανούσιες στιγμές; Το ξέρεις ότι όλα αυτά σε οδηγούν σε ένα ακόμη μεγαλύτερο χάος. Και τώρα μου έχει κολλήσει και πρέπει να το πω κάπου. Τρέχεις να ξεφύγεις από όλον αυτόν τον μύθο που έχουν χτίσει στο μυαλό σου. Ή μπορεί να είναι κάτι πιο βαθύ, προσπαθείς να αφήσεις την ανθρωπινή σου φύση, όλα όσα ζητάει το σώμα σου, όλα όσα ζητάει η σκέψη σου. Όσα σε πιέζει αυτή η ατέρμονη σκέψη ότι έτσι πρέπει να γίνουν. Και πόσο ανόητος αποδεικνύεται και πάλι ο εαυτός μας. Μέσα από όσα το τρέφουν εκεί προσπαθούμε να το καταστρέψουμε.
"Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωισμός μου με το σύμπαν."(Μ. Βαμβουνάκη και πάλι) Μάλλον για κάτι τέτοιο πρόκειται στην πραγματικότητα. Για άλλη μια φορά κάποιος άλλος το είπε για μένα πριν από εμένα. Κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να αφήσουμε το στέμμα που κουβαλάμε από μικροί. Να το βάλουμε στο ράφι αν όχι στο μπαούλο. Μπορεί τότε να είναι πιο εύκολο να σε δεχτώ και να σε αποδεχτώ. Μπορεί τότε να μπορέσω τουλάχιστον να προσπαθήσω να δεχτώ και να αποδεχτώ τον εαυτό μου ακόμη κι αν δεν είμαι η πριγκίπισσα που πάντα νόμιζα.
Θέλω να νιώσω την Άνοιξη επιτέλους! Να προετοιμαστώ για το καλοκαιράκι. Να πάμε βόλτες με το αμάξι πάνω στα χωριά, να μαζέψουμε κλαδιά από ανθισμένες κερασιές. Να φτιάξω τα μαλλιά μου πλεξούδα γαλλική, να κοιτάξω τον ήλιο μέχρι να βλέπω μαύρες κουκκίδες στον ορίζοντά μου. Θέλω να ξεφύγω από σκέψεις και από άγχος. Θέλω να πάμε βόλτες και να μη νοιάζομαι για τα χρήματά που έχουμε. Να ανέβουμε επιτέλους στην Ακρόπολη που από πέρυσι το λέμε και απλά να χαθούμε στην πόλη που φτάνει στα πόδια μας μέχρι τα βράχια. Θέλω τα όνειρα σου να πραγματοποιηθούν. Θέλω να βρω τα δικά μου.
Θέλω να είμαι καθαρή από ύπουλες συνειδήσεις, να κρίνω με την ψυχή και την καρδιά τις αποφάσεις μου. Θέλω να πάμε βόλτα σε μια παραλία, ακόμη και σ' αυτή την απαίσια κάτω από το παλιό μου σπίτι, και να βουτήξουμε τα πόδια μας. Και μετά να τα χώσουμε βαθιά στην άμμο. Να νιώσω τη ζέστη από τον καυτό ήλιο όλης της ημέρας. Και να φοράω ψάθινο καπέλο. Και εσύ καφέ γυαλιά με νερά στο χρώμα τους. Και να είσαι καλά, χωρίς άγχος και πίεση και περίσσιες σκέψεις.
Θέλω να ξεχωρίσω τον εαυτό μου από εσένα. Το εμείς να γίνει ένα αντικειμενικό εγώ και εσύ. Θέλω να μείνω μόνη μου και να μη χάσω κανέναν. Ακόμη και αυτούς που πλέον δε με χαιρετάνε. Μια μικρή απομόνωση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Μια απομόνωση για όσο χρειάζεται να σταθεί ξανά όρθια η αυτοπεποίθησή σου.
Άνοιξη λοιπόν. Και το καταλαβαίνεις σε κάποιες στιγμές περίεργες. Εκεί που είναι βραδάκι και τα τραπέζια στα πεζοδρόμια είναι γεμάτα και εσύ με κοντομάνικο. Εκεί που γυρίζεις σπίτι με το ποδήλατο και ο αέρας που σε χτυπάει στο πρόσωπο είναι ζεστός και γλυκός.
Λυπάμαι, μόνο για λίγη ώρα μπορώ να είμαι αισιόδοξη. Τότε είναι ένα αίσθημα γλυκό μέσα μου σαν να γεμίζει το στήθος μου οξυγόνο. Αναπνέω πιο καλά τότε. Και αυτό όμως επιλέγει και έρχεται όταν δεν το περιμένω. Από πράγματα μικρά, από πράγματα που μπορεί ούτε να υπάρχουν στην πραγματικότητα. Από βλέμματα, από φωτογραφίες, από σκέψεις, από αισθήσεις, από τραγούδια. Τραγούδια που απλά σε κάνουν χαρούμενο! Και μου έχει κολλήσει αυτό το κομμάτι στο μυαλό τόση ώρα που γράφω εδώ. Σε μια βδομάδα μπορεί να έχω μάθει και κάποια βήματα να περπατάω πάνω στη μουσική του. Ναι, είναι το κατάλληλο κομμάτι για να υποδεχτώ την Άνοιξη κι ας άργησα λίγο.
Μακριά από το σπίτι μου λοιπόν την Άνοιξη αυτή, κι όταν λέμε "σπίτι μου" πόσα διαφορετικά πράγματα εννοούμε;
Καλή Άνοιξη! Με βόλτες πολλές και σκέψεις και λογισμούς λίγους.
