Το δέκατο έβδομο

Σήμερα ασχοληθήκαμε αρχικά με το body maping. Έννοια που πρώτη φορά την άκουγα. Δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις για να μεταφέρω το νόημα της. Πολύ περιληπτικά πάντως, αρχικά σχηματίσαμε το περίγραμμα του σώματός μας σε χαρτί του μέτρου, μετά παρατηρήσαμε προσεκτικά τις γραμμές αυτού που αναγνωρίζουμε ως τον εαυτό μας. Μας ζητήθηκε να σημειώσουμε πάνω σε αυτό τα σημεία που για εμάς αντικατοπτρίζουν τις κοιλάδες, τα ποτάμια, τα βουνά του σώματός μας. Σημεία που συσσωρεύεται η αγάπη για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, σημεία πάνω μας που δε μας αρέσουν, τα δυνατά μας σημεία. Σημεία που μεταφράζουμε ως την κοινωνική και πολιτισμική μας ταυτότητα. Μας είπαν για τέλος να γράψουμε κάτι πάνω στο μουτζουρωμένο πλέον χαρτί μας. Κάτι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, "αφαιρετικό". Έγραψα λίγα πράγματα. Δε τα θυμάμαι. Μου είχαν καρφωθεί δύο τραγούδια στο μυαλό. Και τα δύο των the national. Τα σιγοψιθύριζα λιγάκι, αλλά κολλούσα κάπου στους στίχους, δε μπορούσα να τα γράψω όπως σχεδίαζα. Τώρα που τα άκουσα ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Kοίταξα τους στίχους ξανά, δεν έχουν το νόημα που εγώ περίμενα. Το δικό μου νόημα κλεινόταν μέσα σε λίγους στίχους που μου είχαν μείνει. 

Sorrow found me when I was young,

Sorrow waited, sorrow won.

Sorrow that put me on the pills,

It's in my honey, it's in my milk.

Don't leave my hyper heart alone

On the water,

Cover me in rag and bones, sympathy.

(the national, sorrow: http://www.youtube.com/watch?v=w8-egj0y8Qs&feature=related )

Pina.Bausch.Iphigenie.auf.Tauris.

Προσπαθούσα να εξηγήσω, να πιαστώ από κάπου και να πω, ότι αυτή την εικόνα την κουβαλάμε μέσα μας, αλλά στην ουσία αυτοί είμαστε; Είμαστε αυτό το σώμα, με αυτά τα μολυβένια άκρα που επιμένουν να μένουν κολλημένα στο πάτωμα; Οι φιλοσοφίες χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο από πίσω πάντα πίστευα πως ήταν χάσιμο χρόνου και νοήματος, οπότε δε θα συνεχίσω άλλο με μεταφυσικές υποθέσεις.  Εξάλλου οι στίχοι μεταδίδουν πλήρως το νόημα που προσπαθώ να αποδώσω. Μπορεί να είναι αποκομμένοι από το υπόλοιπο τραγούδι, αλλά επρόκειτο για ένα τραγούδι μάλλον για χωρισμό, και δε με βολεύει ιδιαίτερα. Στο κάτω κάτω πόσο όμορφο είναι να πεις με εφτά σειρές όσα θα μπορούσες να αναλύσεις σε τόμους βιβλίων; 

Στο τέλος αρχίσαμε τους αυτοσχεδιασμούς. Δε χορεύαμε. Σίγουρα όχι. Δεν παίζαμε θέατρο. Προσπαθούσαμε να αφήσουμε το σώμα μας ελεύθερο να κινηθεί. Πάνω σε μουσική -από τις ελάχιστες φορές που χρησιμοποιήσαμε μουσική- άγνωστη. Με άγνωστα σώματα με τη δική τους άγνωστη αύρα και κίνηση γύρω μας. Την πρώτη φορά μπόρεσα και αφέθηκα. Δε σκεφτόμουν όσους ήταν από έξω και με παρατηρούσαν. Απλά όλα έβγαιναν μόνα τους. Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω η κίνηση η δική μου έγινε ένα με την κίνηση κάποιου άλλου. Έγινε ένα ντουέτο για δύο μόνο λεπτά. Ήταν μια συζήτηση που έγινε και ξεχάστηκε το επόμενο λεπτό, ανάμεσα στα χέρια και το σώμα μας.  Στον επόμενο αυτοσχεδιασμό, το μυαλό μου σκεφτόταν τόσα που άρχισε το σώμα μου να τα μεταφράζει σε κινήσεις που έχω μάθει, χρόνια τώρα. Ήμουν αιχμαλωτισμένη σε όσα είχα μάθει σε σχολεία και σχολές. Η φωνή της καθηγήτριας από πίσω μας πίεζε να ξεχάσουμε το χορό, τα ακροβατικά, τις  σωστές και λάθος κινήσεις, τις οδηγίες που έχουμε μάθει να ακολουθούμε. Δύσκολο. Δεν τα κατάφερα.

Συνάντησα για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα της Α., για μια στιγμή ζήλεψα το πάθος του προσώπου της και την ένταση που έβγαινε στο σώμα και στα μάτια της. Ήταν εκεί και τα είχε αποβάλει όλα. Έχει μείνει ένα πρέπει μέσα μου. Πρέπει να μάθω να ελευθερώνω το σώμα μου από όσα κουβαλάει. Πρέπει γιατί μου έχουν μάθει να αναπνέω λάθος τόσα χρόνια.