Το δέκατο τρίτο

Τραγική νύχτα. Ο από κάτω μου κάνει πάρτι. Δεν ξέρω πόσα άτομα είναι, αλλά ουρλιάζουν ασταμάτητα. Ακούσαμε όλο το ρεπερτόριο των καλοκαιρινών hits, αλλά εδώ και κάνα τρίωρο έχουμε κολλήσει στα λαϊκά. Τα αγαπημένα μου. Και δώσε παλαμάκια, και δώσε σφυρίγματα, και δώσε φωνές. Δε λέω, γενέθλια έχει το παιδί θέλει να το γλεντήσει. Το δέχομαι. Και για μένα ίσως να έχουν πει διάφορα στην παλιά μου πολυκατοικία. Στην παλιά, γιατί σε αυτήν είμαι τύπος και υπογραμμός. Φοιτήτρια σωστή, ήσυχη και ευγενική. Χωρίς φωνές, χωρίς δυνατή μουσική και άλλα κουραστικά. Αλλά είναι που τα πάντα τρίζουν μέσα στο σπίτι, ένας μόνιμος μικρός σεισμός. Δεν τολμάω να ανοίξω μπαλκονόπορτα να δροσιστούμε λιγουλάκι γιατί ο σαματάς θα είναι ακόμη πιο ζωντανός!  Η ώρα έχει πάει τέσσερις. Και η γκρίνια μου μπορώ να πω, πως όλο και μεγαλώνει, αντιστρόφως ανάλογη από την υπομονή μου. Και βάζω μουσικούλα να ακούσω, αλλά πώς να συνδυάσεις Μπαλάφα και σκέψεις με Οικονομόπουλο για την από πίσω ενορχήστρωση; 

Το τηλέφωνο από την άλλη δε χτυπάει. Βουβάθηκαν όλα τώρα.Είναι από αυτές τις στιγμές που ενώ γύρω σου γίνεται χαμός όλα σωπαίνουν εκκωφαντικά. 

Μισή ώρα δεν πέρασε και τα πράγματα αντιστράφηκαν. Είναι από αυτές τις στιγμές που ενώ γύρω σου υπάρχει ησυχία  όλα κάνουν κρότο.

Καληνυχτώ σας 

another night in.