Το ενδέκατο

ok,what?

Ο μύθος της πριγκίπισσας υπάρχει μέσα στα κορίτσια ακόμη. Όσο και αν το αρνούμαστε γεμάτες αυτοπεποίθηση για τη γυναικεία μας φύση. Αλλά ίσως τελικά απλά να έχει αλλάξει μορφή. Οι σημερινές πριγκίπισσες μπορούν να φοράνε πάνινα παπούτσια, γόβες, ή και χιλιοπατημένα σανδάλια. Μπορεί να ψάχνουν να βρουν κάποιον όχι μακριά από τα στάνταρ του πρίγκιπα ή κάποιον με φθαρμένο τζιν και ξυρισμένο κεφάλι. Μπορεί να μην περιμένουν νεράιδες να τους βοηθήσουν, αλλά κρέμονται από φίλους και γνωστούς, περιμένοντας τα κατάλληλα σημάδια ή όχι που θα τους βοηθήσουν. Μπορεί τα παραμύθια με τους πρίγκιπες να μας φαίνονται ανόητα αλλά στο κάτω κάτω ακόμη βλέπουμε ταινίες. Μπορεί ταινίες μπουκωμένες με την πεζή πραγματικότητα -ναι, αναφέρομαι στον ευρωπαϊκό κυρίως και λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο- αλλά πάντα υπάρχει αυτή η ιστορία αγάπης. Κι αν όχι αγάπης, τότε πάθους, έρωτα, συναισθήματα σε κάθε περίπτωση που φτάνουν τους πρωταγωνιστές στα άκρα της ψυχής τους. Κάπου, ούτε θυμάμαι που, είχα διαβάσει πως στις ταινίες ο καθένας μας ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή, τι κι αν έχει περισσότερα κοινά σημεία με τους δεύτερους ρόλους. Η ανάγκη μας για επιβεβαίωση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου μας κάνει να αμβλύνουμε ότι έχουμε όμοιο με τους κύριους ρόλους. Και περιμένουμε αντιδράσεις από τους άλλους που ποτέ δε θα υπάρξουν. Και τρωγόμαστε με τον εαυτό μας, πώς δεν καταφέραμε να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο που πρέπει να γυρεύουμε που θα είναι ο δεύτερος ρόλος, αναγκαστικά. Για να γεμίζει τα δικά μας εγωιστικά κενά. 

Έχω δει λοιπόν φίλες και φίλους να έχουν πρησμένα μάτια από το κλάμα. Να μην έχουν διάθεση για μήνες. Να αλλάζουν συμπεριφορές και χαρακτήρες ολόκληρους στην προσπάθεια να εκπληρώσουν το όνειρο της πριγκίπισσας/ του πρίγκιπα. Να κυνηγούν κάτι άγνωστο αλλά μέσα τους πέρα για πέρα ουσιαστικό. Και όχι φυσικά δε βγάζω τον εαυτό μου στην απ' έξω. Στο συγκεκριμένο θέμα φτάνω στα άκρα. Στα άκρα, εκεί που θέλεις να μπεις ύπουλα στις σκέψεις των άλλων, να χωθείς. Σαν σκυλί να παρακαλέσεις για να γίνει αυτός Αυτός που ψάχνεις. Εκείνες τις στιγμές, όχι για κάποιον άγνωστο λόγο, δε σκέφτεσαι να γίνεις εσύ αυτό που ψάχνεις. Και περνάς όλες αυτές της φάσεις του να βγεις, να ξενυχτίσεις, να πιεις και να καπνίσεις μέχρι αηδίας, να κάνεις συζητήσεις ατελείωτες με φίλους και με άσχετους που μόλις γνώρισες για το συμβαίνει στην ανθρώπινη φύση και δεν μπορεί απλά να ζήσει χωρίς περίσσιες σκέψεις! Η ώρα περνάει και τρέχει και το δικό σου μπάχαλο έχει λοξοδρομήσει τελείως. Έχω γυρίσει σπίτι από τέτοιες βραδιές και κάθε φορά το ίδιο πράγμα γυρίζει στο μυαλό μου, τι ψάχνεις να βρεις από ανούσιες στιγμές; Το ξέρεις ότι όλα αυτά σε οδηγούν σε ένα ακόμη μεγαλύτερο χάος. Και τώρα μου έχει κολλήσει και πρέπει να το πω κάπου. Τρέχεις να ξεφύγεις από όλον αυτόν τον μύθο που έχουν χτίσει στο μυαλό σου. Ή μπορεί να είναι κάτι πιο βαθύ, προσπαθείς να αφήσεις την ανθρωπινή σου φύση, όλα όσα ζητάει το σώμα σου, όλα όσα ζητάει η σκέψη σου. Όσα σε πιέζει αυτή η ατέρμονη σκέψη ότι έτσι πρέπει να γίνουν. Και πόσο ανόητος αποδεικνύεται και πάλι ο εαυτός μας. Μέσα από όσα το τρέφουν εκεί προσπαθούμε να το καταστρέψουμε.  

"Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωισμός μου με το σύμπαν."(Μ. Βαμβουνάκη και πάλι) Μάλλον για κάτι τέτοιο πρόκειται στην πραγματικότητα. Για άλλη μια φορά κάποιος άλλος το είπε για μένα πριν από εμένα. Κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να αφήσουμε το στέμμα που κουβαλάμε από μικροί. Να το βάλουμε στο ράφι αν όχι στο μπαούλο. Μπορεί τότε να είναι πιο εύκολο να σε δεχτώ και να σε αποδεχτώ. Μπορεί τότε να μπορέσω τουλάχιστον να προσπαθήσω να δεχτώ και να αποδεχτώ τον εαυτό μου ακόμη κι αν δεν είμαι η πριγκίπισσα που πάντα νόμιζα.