Το δέκατο πέμπτο

Σήμερα θα νοσταλγήσω τα τελευταία χρόνια του σχολείου. Επηρεασμένη από ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, με πρωταγωνιστές μαθητές λυκείου της Λευκάδας. Οι πιο έντονες αναμνήσεις που μου έρχονται είναι της τρίτης λυκείου. Αλλά τις εγκαταλείπω γρήγορα. Πολυσυζητημένες. Γεμάτες λάθη στιγμές. Άσχημη χρονιά για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Αν πάω λίγο πιο πίσω ακόμη στη χρονιά της πρώτης τάξης του λυκείου, τα πράγματα που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι λίγα. Πολύ λιγότερα από όσα θυμάμαι για τις τάξεις του γυμνασίου. Σε γενικές γραμμές το είχα ξανασκεφτεί ότι η πρώτη λυκείου, όταν δηλαδή ήμουν -πόσο;- δεκαπέντε χρονών περίπου, ήταν μια χρονιά αν όχι αδιάφορη...Αδιάφορη. Και μου φαίνεται άδικο κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπήρχαν γεγονότα που αν τα θυμόμουν σήμερα θα έλεγα ότι έπαιξαν τον τάδε ρόλο για τη συνέχεια. Είναι κρίμα, όσα έγραφα τότε τα έχω καταχωνιασμένα κάπου στο πατρικό μου. Προσπαθώ να θυμηθώ. Μου έρχονται γεγονότα σχολείου. Μου έρχονται συμβάντα με τις φίλες μου. Κυρίως στιγμές ατελείωτου γέλιου. Τότε μας έπιανε ιδιαίτερα εύκολα νευρικό γέλιο. Τότε προτιμούσαμε να είμαστε όλες μαζί και ας παρατούσαμε λίγο πολύ τα υπόλοιπα. Τότε οι φίλοι ήταν σίγουρα το σημαντικότερο. Τότε καθόμασταν ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα να λύσουμε μια παρεξήγηση μεταξύ μας. Χορεύαμε πολύ, αν και μόνες μας αρκετές φορές, κλεισμένες σε ένα δωμάτιο, όλη η ομάδα. 

Είχα ξεχάσει πόσο σημαντικά γεγονότα ήταν οι εκδρομές. Όχι οι εκδρομές με τα λεωφορεία, ολοήμερες, τριήμερες κ.λπ. Αυτό το θυμόμουν και είναι πάμπολλες οι φορές που αναλύουμε τα γεγονότα εκείνα. Οι εκδρομές που παρακολουθούσαμε τις δηλώσεις των καθηγητών και τις αναλύσεις του δεκαπενταμελούς σαν να περιμέναμε να επιλέξουμε κυβέρνηση -ναι, επίτηδες το είπα, για να μη μου λέω ότι δεν αναφέρομαι στις σημαντικές πολιτικές εξελίξεις-. Αυτές οι εκδρομές λοιπόν, που για κάποιο άγνωστο για εμάς τους θνητούς μαθητές λόγο, συγχρονίζονταν με όλα τα υπόλοιπα λύκεια της πόλης. Βέβαια δεν ήταν και πολλά...Αλλά όπως και να έχει για εμάς ήταν υπεραρκετό. 

Άλλο ενδιαφέρον σημείο που μου έρχεται τώρα είναι η άποψη που είχα για κάποια άτομα τότε. Οι περισσότερες έχουν αλλάξει. Κάτι παραπάνω από τις περισσότερες πιο συγκεκριμένα. Για τις γενικότερες δικές μου αντιλήψεις δε θέλω να πολυμιλάω. Για να είμαι ειλικρινής δεν τις θυμάμαι και τόσο. Τα περισσότερα είναι από όσα έχω συζητήσει με την παρέα μου για τότε. Πάντως η γενική εικόνα που απομένει είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία με το σήμερα. Προφανώς θα μου πεις! Δεκαπέντε ήσουν! Ναι οκ ξέρω, απλά όταν το σκέφτεσαι από διαφορετικές πλευρές, ε, σου φαίνεται λίγο κάπως. 

Εγώ δεκαπέντε και εγώ τώρα. Καλή φάση. Το πριν και το μετά από διάφορα γεγονότα. Ένα μόνο θα πω για να μην μπαίνω σε ιδιαίτερα προσωπικά μου στοιχεία. Ήμουν φανατική αντικαπνίστρια. Φώναζα στον πατέρα μου και γκρίνιαζα για τον καπνό του -αυτό το κάνω και τώρα λιγάκι-. Ήμουν σίγουρη ότι όσοι κάπνιζαν ήταν μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που δεν μπορούσαν να χειριστούν τον εαυτό τους -αυτό, ίσως στην τελική να ήταν και σωστό-. Έλεγα πως ξέφευγαν. Ναι κατά λέξη νομίζω έτσι αναφερόμουν, "έχει ξεφύγει και κρίμα". Αλλά άλλαξε και αυτό. Και είναι λίγα αυτά που μου το θυμίζουν. 

Είναι πολλά τελικά αυτά που έχω να πω. Δεν είναι γεγονότα όμως. Είναι μια συνεχής σύγκριση. Είναι τότε, στα δεκαπέντε, είναι τα όσα σε οδηγούν στην αλλαγή, είναι το τώρα, το μετά. Το μετά από το τότε. Λίγο αφαιρετικό δε νομίζεις; Είναι για το ρομαντισμό που διαπερνούσε όλες τις αποφάσεις μου, όλες τις κατευθύνσεις της ζωής μου. Είναι για την παρέα μου. Είναι για το σπίτι. Είναι για το πως έβλεπα και αισθανόμουν τον έρωτα και την αγάπη. Μια μικρή παρατήρηση μόνο στον εαυτό μου, δεν μπορώ να την αποφύγω. Το άγχος έχει μείνει σταθερό. Ακούνητο και αγέλαστο όλα τα χρόνια, μόνιμα μέσα μου. 

Μόλις συνδύασα τον τίτλο με όσα γράφω. Τυχαίο όμως. Τυχαίο και αστείο. 

Το να βλέπεις φωτογραφίες πριν κοιμηθείς είναι παγίδα. Πήγα να γράψω φωτογραφίες από παλιά, αλλά είναι αχρείαστο. Όλες περιγράφουν τα παλιά. Παγίδα γιατί σε βάζουν σε σκέψεις και σε διαδικασίες να θυμηθείς και να πεις το γνωστό, "αν αντί για αυτό, ήταν τελικά αυτό;..". Όπως και να 'χει όμως, τις αγαπάω αυτές τις φωτογραφίες.

Βλακεία μου... Πώς ζητούσα να μπορέσω να χωρέσω τόσα πράγματα σε ένα κείμενο; Και μάλιστα κείμενο που έχει περάσει από την αυτονόητη λογοκρισία. Ας αρκεστώ στην παραπάνω υποτυπώδη σύγκριση και στο προσωπικό μου "σκάψιμο".

Καληνυχτώ σας 

ppk's.girlfriends.a crazy.crazy.night.