Εγώ δεν είπα ότι ήσουν η αιτία.
Εσύ μωρό μου ήσουν η αφορμή.
Η αφορμή να τρέξω από τις σκάλες
να προλάβω,
να μη σε χάσω.
Και ο έρωτάς μου για εσένα
έγινε μαύρος, πηχτός, πολύς
και γεμάτος παρανοήσεις.
Μα δε με κέρδισες.
Κι ούτε φυσικά εγώ εσένα.
Μόνο περάσαμε το χρόνο μας
απαιτώντας από τον άλλον να μας γλιτώσει.
Από τι δεν ξέραμε,
μόνο ζητούσαμε.
Παρακαλούσαμε με το κορμί
και δεν προσπερνούσαμε
το λαιμό που τεντωνόταν να απολαύσει.
Καθίσαμε άνετα στο χθες
και στο τώρα,
το δικό του το προσωπικό,
και όχι στο αύριο και το αντιμεθαύριο.
Μέσα στις σιωπές μας
που απλώνονταν
και μας απομάκρυναν
και ας γύρευαν τα χέρια
να μειώσουν τα βήματα.
~ppk~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου