Το Εκατοστό Πεντηκοστό Έκτο

Κι αν έτσι όλα καλά.

Χωρίς σενάρια, χωρίς υποθέσεις. Μια προσπάθεια και αρκεί.

Και φεύγω. Μεθαύριο.

Μαζεμένα όλα και κολλημένα κουτιά με καφέ χαρτοταινία. Ξαπλώσαμε μαζί στα πλακάκια να δροσιστούμε. Κόλλησε η σκόνη που είχαμε σηκώσει επάνω μας. Δυο ιδρωμένοι βρωμιάρηδες. Έσφιξες για λίγο το δάχτυλο μου στη χούφτα σου και ύστερα το παράτησες στο πλακάκι.

Δεν ξέρω γιατί το έκανες αυτό, μη με ρωτάς, δε βγάζω άκρη.

Δεν κάνω ανούσιες σκέψεις τι έζησα εδώ και τι πέταξα στο συμμάζεμα και τι βόλεψα μέσα στα κουτιά που θα ανοίξω άγνωστο πότε. Ανούσια όλα αυτά. Ούτε αποχαιρετισμοί. Ούτε δάκρυα. Ούτε τίποτα. Άχρηστοι συναισθηματισμοί που δεν προσφέρουν τίποτα.

Μόνο τα νεύρα έμειναν για τις υποχρεώσεις της τελευταίας ώρας. Και μου περνάνε μόνο όταν σκέφτομαι πόσο τα άλλαξες όλα. Και αυτό αρκεί. Πάνω από το αντίο και τα υπόλοιπα δήθεν βαριά.

Ένα πνίξιμο στο λαιμό, σταθερό, εκεί. Όχι για το τώρα που φεύγω αλλά για το άγνωστο μετά.

Σταματώ να κάνω σχέδια, στο υπόσχομαι, αφού ποτέ δεν πετυχαίνουν.

Και θέλω να κρατώ τα μάτια κλειστά αυτές τις δύο μέρες. Να μη δω τίποτα άλλο από αυτά τα εδώ, τα έτσι και τα αλλιώτικα.

Κι αν μπορούσα θα έφευγα τώρα κιόλας, να μη χρειάζεται να σέρνομαι σε άδειο σπίτι με βαριά ταβάνια, έτοιμα να με πλακώσουν. Ούτε σε παραλίες χωρίς φίλους που ήταν πάντα εδώ, εδώ, εδώ.

Δε γίνεται έτσι φίλε, το αρνούμαι. Ένα σάλτο γερό να τα περάσω όλα αυτά τα τελευταία. 

photo taken http://pyrkagia.tumblr.com/page/2