Το Εκατοστό Έβδομο

Το δωμάτιο γέμισε σκέψεις

οι σκέψεις γέμισαν φόβους

γέμισαν ανασφάλειες

γέμισαν μίσος

γέμισαν κακό.

Το σπίτι άρχισε να τρέμει

στα διάφανα χέρια του ανέμου

οι τέντες έτρεμαν

τα παραθυρόφυλλα έτρεμαν

εμείς τρέμαμε

κάτω από τα σκεπάσματα

με παρέα 

ή μόνοι

δεν είχε σημασία

πάλι τρέμαμε.

  Η πόλη άρχισε να βουλιάζει

από το βάρος.

Όχι των ανθρώπων

απ΄ το βάρος

της έλλειψης ανθρώπων.

Βουλιάζει ακόμη

και η πύρινη σφαίρα

έρχεται πιο κοντά

πιο κοντά.

-Αν φοβάσαι μπορούμε να πάμε στο φεγγάρι, λες.

-Αν φοβάμαι δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, λέω.

(ε.β.)

Το Εκατοστό Έκτο

Περάσαμε κάτι πρωινά σε μπλεγμένα σεντόνια, με μπλεγμένα πόδια. Καφές και ψίχουλα στο κρεβάτι. Μια playlist που έπαιζε στο repeat και έμειναν τα κομμάτια στον ίδιο εκείνο φάκελο με το ανόητο όνομα. Ούτε σου άρεσαν ποτέ, ούτε ήθελα να τα ακούσω εγώ ξανά. Αλλά τα ακούσαμε τουλάχιστον πέντε φορές. Γελούσες και γλιστρούσες στο μαξιλάρι. Και εκεί μπρούμυτα, στην αγκαλιά σου, ξεχνούσα τις δικές μου σκέψεις, άδειαζε το κεφάλι για λίγο και μου άρεσε. Μου άρεσες και εσύ. Με τα πολλά μούσια και τα σημάδια στα χέρια. Δεν ήσουν ολότελα εκεί, ούτε ολότελα δικός μου. Αλλά τι με αυτό; Πόση σημασία έχει η πλήρης αφοσίωση όταν τη λερώνεις όποτε βολέψει; Δεν είπαμε ποτέ τίποτα για αυτά τα πρωινά. Ήταν αυτό που συνέβαινε τότε, χωρίς εξηγήσεις, υποσχέσεις και υπερβολές. Τα βαριά λόγια κουράζουν και σε φορτώνουν με κάτι που δεν είναι αληθινό. Είναι ψεύτικη η υπερβολή, σαπίζουν οι υποσχέσεις γρήγορα μέσα σου. Αρνούμαι πλέον να ζήσω στη ψευδαίσθηση του τι είμαστε εκείνες τις στιγμές. Δεν είμαστε τίποτα. Μόνο εγώ και εσύ, και ούτε μία λέξη για το πριν και το μετά. Μόνο το τώρα.

To Εκατοστό Πέμπτο

αυτοανακηρύχθηκα

«καταραμένος του θεού»

αποκλεισμένος στον εφιάλτη

να φαντάζομαι τη δυστυχία

να γίνεται πραγματικότητα

να γίνεται η αλήθεια

η προσωπική ατομική αλήθεια

αυτή που σε σημαδεύει

και σε απομονώνει

ποιο τραγούδι θα παρηγορήσει τώρα

ποιο ποίημα θα καταπιεί τον πόνο

ποια γυναίκα θα αγαπήσει

το σημαδεμένο πρόσωπο

είναι ο φόβος που στερεί την ελευθερία

και ο φρόνιμος άνθρωπος φοβάται

η ελευθερία πέθανε

στην πραγματικότητα δεν έζησε ποτέ

πάντα υπάρχει κάτι να χαθεί

κάτι τελευταίο κάτι στερνό

κάτι ελάχιστο

ένα τελευταίο σκαλί

που δε θα πατηθεί ποτέ

ένας φιλόδοξος τρελός

αυτός που επιθυμεί

τη δυστυχία στο πλευρό του

να χορέψει.

Από http://pantastopote.blogspot.gr/2011/06/blog-post_17.html

Το Εκατοστό Τέταρτο

Μπορεί να βρήκα κάθε πιθανό τρόπο να φτάσω κοντά σου. Ξεκινούσα με το πρώτο λεωφορείο για να σε βρω να κοιμάσαι και να συνεχίσεις τα όνειρά σου δίπλα μου. Όταν μου θύμωνες, τότε έπρεπε να σε κερδίσω από την αρχή. Να προσπαθώ να σε έχω δική μου λίγο ακόμη, λίγο ακόμη... Και νόμιζα το να μας χωρίζουν εκείνες οι ώρες ταξιδιού ήταν το δυσκολότερο. Το να μην ανήκω απόλυτα στη ζωή σου. Να χάνω τα μικρά γεγονότα της καθημερινότητάς σου. Γι' αυτό, γι' αυτό έβρισκα κάθε τρόπο να είμαι κοντά σου. 

Και βρήκα τώρα που το σκέφτομαι βίαιους τρόπους να σε ταρακουνάω. Να σε βγάζω από τους ρυθμούς σου. Αυτούς που είχες όταν εγώ δεν ήμουν εκεί. Στη δική σου πόλη. Τις στιγμές που σε ένιωθα να απομακρύνεσαι. Έβρισκα τρόπους να σε πληγώνω και μετά σκαρφιζόμουν ότι πιο πρωτότυπο για να σε κάνω δική μου από την αρχή. 

Έκανα ότι ήταν αναγκαίο για να μη σε χάσω. Με μικρές κρίσεις θυμού και ζήλειας. Έπρεπε να είσαι μόνο για μένα. Ήσουν μόνο για μένα. 

Στο φωνάζω όμως τώρα, στο ουρλιάζω, μήπως και καταλάβεις ότι ποτέ δε σε ένιωθα ολοκληρωτικά δική μου. Πάντα παλεύαμε με τους εγωισμούς μας. Ήσουν μόνο εσύ και κάπου εκεί έχασα τα πατήματά μου. Ξέχασα το δικό μου εαυτό κάπου, ίσως χάθηκες και εσύ. Δεν ήθελα να σε χάσω από δική σου επιλογή γι' αυτό τα γύρισα όλα ανάποδα. 

Και τώρα, δες, που έκανα ότι ήταν αναγκαίο για να τα καταστρέψω όλα, εσύ γυρνάς σε εμένα. Σε ποιον πας; Δε βλέπεις ότι δεν υπάρχω πια; Δε βλέπεις ότι δεν είμαι αυτός που νομίζεις; Τόσους τρόπους βρήκα για να είμαι κοντά σου, να μη σε χάσω ποτέ και έχασα τον εαυτό μου, αυτόν που ήταν ερωτευμένος μαζί σου. 

Το Εκατοστό Τρίτο

Επιλογές: 

~Δε με κουράζει ο κόσμος, η βουή, η αμαρτία
Έμαθα πλέον να ζω χωρίς την παρουσία τους
Δε με κουράζει η ελαφρότητα του είναι
Δε με κουράζει ούτε η βαρβαρότητα
Δε με κουράζει η ωριμότητα των παιδιών
Ούτε το ψέμα
Ούτε η νύχτα
Έμαθα να ζω χωρίς ν' αναζητώ τις σημασίες
και τα υποκείμενα
Με κουράζει μόνο η δική σου απουσία
Με κουράζει τόσο που δεν αντέχω
Με κουράζει τόσο που λέω να φύγω
να χαθώ στη λήθη της ύπαρξής σου
Χωρίς φόβο
Χωρίς αγωνία

~Λέω να σβήσω το φως
Μάλλον καλύτερα να σπάσω τη λάμπα
Να μη φωτίσει ξανά
Να ζήσω για πάντα χωρίς χρώματα
χωρίς λόγια και συνείδηση
χωρίς πόνο
χωρίς να ψάχνω εσένα
εσάς, αυτούς, εμένα
χωρίς δάκρυ, χωρίς γέλια, χωρίς κενό
Μόνο με το δικό μου γιατί
το δικό μου ουρανό

~Ποτέ δε με κοίταξες στα μάτια
ποτέ δεν άκουσες τις λέξεις μου
ποτέ δεν σε ένοιαξε ο φόβος μου
ποτέ δεν σε άγγιξε το χάδι μου
Πάντα ήμουν ένας ξένος
χωρίς ουσία
χωρίς ύπαρξη
Ένα τίποτα
μια ανύπαρκτη ταυτότητα στο τυχαίο πλήθος

Δημήτρης Μπουράντας- Κραυγή Σιωπής 

Το Εκατοστό Δεύτερο

"I thought I understood it, that I could grasp it, but I didn't, not really. Only the smudgeness of it; the pink-slippered, all-containered, semi-precious eagerness of it. I didn't realize it would sometimes be more than whole, that the wholeness was a rather luxurious idea. Because it's the halves that halve you in half. I didn't know, don't know, about the in-between bits; the gory bits of you, and the gory bits of me."

Anna- Like Crazy 

~trailer: http://www.youtube.com/watch?v=r-ZV-bwZmBw ~

"I just have to say one thing

and it's really important that you just listen to me.

I just...

It doesn't feel like this,

this thing is gonna go away,

it's always there.

I can't...

I can't get on with my life."

Το Εκατοστό Πρώτο

Μίλα μωρέ. Πες κάτι σου λέω. 

Πόσα άτομα είμαστε χωμένοι στο στενό της Αρχιτεκτονικής; Ο καθένας χαμένος στο τσιγάρο του, κινείται στη λούπα της μουσικής. Τζάμπα ποτά και ένας λόγος περισσότερο για να μείνεις μέσα στο σκοτάδι εκεί. Προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε βλέμματα αλλά πού στις τέσσερις το πρωί να μεταφράσεις τι λένε τα μάτια. Ανούσια βράδια και ανούσιες παρουσίες. Ανούσιες αϋπνίες ξανά. 

Μίλα λοιπόν. Σε παρακαλάω βουβά να πεις κάτι, οτιδήποτε και εσύ μένεις σιωπηλός, κουνώντας το κεφάλι στο ρυθμό. Πανικός παντού και έχει πέσει, δες, τώρα μια σιωπή. Με κάλυψε ολόκληρη μαζί με τον καπνό.

Δικαβαλιές στο ποδήλατο για το γυρισμό και πιασμένοι σφικτά για να μην πέσουμε. Και τελικά μόνο εγώ έπεσα. Το περίμενα. Μέσα στη ζαλάδα εκείνη δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Είναι που δεν έχω μάθει πως. 

Δεν είναι το χτύπημα στον αγκώνα που με πονάει. Ούτε το σκισμένο στο γόνατο παντελόνι, κι ας ήταν και καινούργιο. 

Ξέρεις τι είναι αυτό που θέλω να σου πω. Σήμερα άλλο ένα ανούσιο βράδυ, σε άλλο στενάκι, σκοτεινό και μέσα στον καπνό και πάλι. Και πέρασαν οι πληγές όλες μέσα σε τέτοια βράδια. Πέρασαν μήνες και ακόμη, κοίτα, εδώ να σου γράφω. 

Το Εκατοστό

Σε ερωτεύομαι αλλά δε θα στο πω. Όταν τα αισθήματα του άλλου διαφέρουν κρατάς μυστικά καλά κρυμμένα μέσα σου. Μπορεί να πεις ότι προστατεύω τον εαυτό μου, αλλά θα στο αρνηθώ. Κανέναν δεν προστατεύω. Ούτε εμένα. Σίγουρα όχι εμένα. Απλά δε θέλω να με κοιτάξεις διαφορετικά. Μου αρκεί αυτό το λίγο, που μου μιλάς ελεύθερα και μου χαμογελάς αυθόρμητα. Μου αρκεί το βιαστικό σου φιλί στο μάγουλο και τα βλέμματά σου από μακριά. Και είναι σαν να γεμίζω με μικρές στιγμές δικές σου.

Σε ερωτεύομαι λοιπόν, αλλά τώρα είμαι σίγουρη πως δε θα στο πω. Θα το αφήσω να μείνει έτσι μέσα μου. Κάτι ξεκρέμαστο. Είναι αρκετό. Έτσι νομίζω. 

Το Ενενηκοστό Ένατο

"Once upon a time, there was Candy and Dan.
Things were very hot that year. All the wax was melting on the trees.
He would climb balconies, climb everywhere. Do anything for her.Oh Danny boy. Thousands of birds. The tiniest birds adorned her hair. Everything was golden...
One night the bed caught fire...
He was handsome, and a very good criminal. We lived on sunlight and chocolate bars. It was the afternoon of extravagant delight.
Danny, the Daredevil. Candy went missing.
The day's last rays of sunshine cruise like sharks. "I wanna try it your way this time!" You came into my life really fast, and I liked it. We squelched in the mud of our joy. I was wet thighed with the surrender.
Then there was a gap in things... And the whole earth tilted...
This is the business. This is what we're after. With you inside me, comes the hatch of death."

Candy (2006) ~ http://www.youtube.com/watch?v=bdOgiN2HSs0 

Το Ενενηκοστό Όγδοο

Τρία πάθη,
απλά, αλλά κατακλυσμιαία,
εξουσιάζουν τη ζωή μου:
Η λαχτάρα για αγάπη,
η αναζήτηση της γνώσης
και η ανυπόφορη θλίψη
για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους.

Bertrand Russel