Μίλα μωρέ. Πες κάτι σου λέω.
Πόσα άτομα είμαστε χωμένοι στο στενό της Αρχιτεκτονικής; Ο καθένας χαμένος στο τσιγάρο του, κινείται στη λούπα της μουσικής. Τζάμπα ποτά και ένας λόγος περισσότερο για να μείνεις μέσα στο σκοτάδι εκεί. Προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε βλέμματα αλλά πού στις τέσσερις το πρωί να μεταφράσεις τι λένε τα μάτια. Ανούσια βράδια και ανούσιες παρουσίες. Ανούσιες αϋπνίες ξανά.
Μίλα λοιπόν. Σε παρακαλάω βουβά να πεις κάτι, οτιδήποτε και εσύ μένεις σιωπηλός, κουνώντας το κεφάλι στο ρυθμό. Πανικός παντού και έχει πέσει, δες, τώρα μια σιωπή. Με κάλυψε ολόκληρη μαζί με τον καπνό.
Δικαβαλιές στο ποδήλατο για το γυρισμό και πιασμένοι σφικτά για να μην πέσουμε. Και τελικά μόνο εγώ έπεσα. Το περίμενα. Μέσα στη ζαλάδα εκείνη δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Είναι που δεν έχω μάθει πως.
Δεν είναι το χτύπημα στον αγκώνα που με πονάει. Ούτε το σκισμένο στο γόνατο παντελόνι, κι ας ήταν και καινούργιο.
Ξέρεις τι είναι αυτό που θέλω να σου πω. Σήμερα άλλο ένα ανούσιο βράδυ, σε άλλο στενάκι, σκοτεινό και μέσα στον καπνό και πάλι. Και πέρασαν οι πληγές όλες μέσα σε τέτοια βράδια. Πέρασαν μήνες και ακόμη, κοίτα, εδώ να σου γράφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου