Το Εκατοστό Έκτο

Περάσαμε κάτι πρωινά σε μπλεγμένα σεντόνια, με μπλεγμένα πόδια. Καφές και ψίχουλα στο κρεβάτι. Μια playlist που έπαιζε στο repeat και έμειναν τα κομμάτια στον ίδιο εκείνο φάκελο με το ανόητο όνομα. Ούτε σου άρεσαν ποτέ, ούτε ήθελα να τα ακούσω εγώ ξανά. Αλλά τα ακούσαμε τουλάχιστον πέντε φορές. Γελούσες και γλιστρούσες στο μαξιλάρι. Και εκεί μπρούμυτα, στην αγκαλιά σου, ξεχνούσα τις δικές μου σκέψεις, άδειαζε το κεφάλι για λίγο και μου άρεσε. Μου άρεσες και εσύ. Με τα πολλά μούσια και τα σημάδια στα χέρια. Δεν ήσουν ολότελα εκεί, ούτε ολότελα δικός μου. Αλλά τι με αυτό; Πόση σημασία έχει η πλήρης αφοσίωση όταν τη λερώνεις όποτε βολέψει; Δεν είπαμε ποτέ τίποτα για αυτά τα πρωινά. Ήταν αυτό που συνέβαινε τότε, χωρίς εξηγήσεις, υποσχέσεις και υπερβολές. Τα βαριά λόγια κουράζουν και σε φορτώνουν με κάτι που δεν είναι αληθινό. Είναι ψεύτικη η υπερβολή, σαπίζουν οι υποσχέσεις γρήγορα μέσα σου. Αρνούμαι πλέον να ζήσω στη ψευδαίσθηση του τι είμαστε εκείνες τις στιγμές. Δεν είμαστε τίποτα. Μόνο εγώ και εσύ, και ούτε μία λέξη για το πριν και το μετά. Μόνο το τώρα.