Το Έκτο

"Πρέπει να αποτοξινωθώ από τις εντάσεις μου, τις εκστάσεις μου, τις αγωνίες μου, τους τυφλούς μου πόθους. Να ηρεμήσω, να χαμηλώσω, να γίνω έτσι που τα αισθητήρια μου να αρχίσουν να δουλεύουν σε απαλότερους τόνους". Να μάθω να υπολογίζω την απόσταση που μας δένει, τις υποχρεώσεις που με καταπωνούν, τη σιωπή του δωματίου, το θόρυβο του δρόμου κάτω από το μπαλκόνι μου, "τις νύχτες που ακίνητη ακούω το πάτωμα να τρίζει".(*) Κουράστηκα από αυτόν τον συνεχή αγώνα να προλάβω τα πάντα. Κουράστηκα να μη γνωρίζω αν έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν αναφέρομαι στις άπειρες μικρές αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας, γεγονός που πάντα μου φέρνει στο μυαλό το Φαινόμενο της Πεταλούδας Ι- γιατί τα επόμενα δεν είχαν την ίδια ένταση-. Αναφέρομαι σ' αυτές τις σημαντικές αποφάσεις. Αυτές που ξέρεις και το λες στον εαυτό σου, είναι σημαντικό το τι θα πεις τώρα. Και φοβάμαι, μήπως αγωνίζομαι συνεχώς για το προσωπείο κάποιου άλλου. Αυτού που μου έχουν δώσει. Ή έχω πάρει μόνη μου, παρασυρμένη από τον συνεχή ενθουσιασμό μου να χτίσω ένα έντονο εγώ. Και γυρίσω προς τα πίσω αργότερα και δω πως ήμουν το θύμα που ανέβαινε στην αγχόνη κι ο δήμιος που κατέβαινε από αυτήν. 

Είναι δύσκολο να βρεις ρυθμό στη ζωή σου; Ή εγώ δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις;

Αυτά σκεφτόμουν και τα έγραφα πρόχειρα στις σημειώσεις του μαθήματος που παρακολουθούσα, στις τελευταίες σελίδες. Και σηκώνω το κεφάλι και βλέπω στην παρουσίαση του Power Point "Για όνομα του Θεού ακολούθησε το μονοπάτι στο οποίο καλείσαι- είναι σίγουρα η καλύτερη πορεία" (Jonas Collins). Ναι μου συμβαίνουν κι αυτά μια στο τόσο. Ωστόσο δεν πιστεύω σε σημάδια, γιατί απλά μόνο όταν έχουμε ανάγκη τα προσέχουμε. Προσπαθώ αγωνιωδώς να βρω ένα θέμα που να ξέρω ότι θα μπορώ αργότερα να πω ότι αυτό ήταν όντως κάτι που ειλικρινά και βαθιά ήθελα και ζητούσα...

Αυτά έγραφα και ξεφυσούσα μέσα στο αμφιθέατρο. Ώσπου ξαφνικά έπιασα κάτι ενδιαφέρον. "Μπαλαρίνες σε κεφάλια κύκνων". Είναι να απορεί κανείς μερικές φορές τι κάνουμε σε αυτή τη σχολή.   Αλλά όντως υπάρχουν. Κάπου σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχουν κομψές μπαλαρίνες που στριφογυρίζουν πάνω σε κεφάλια περίτεχνων κύκνων. Και ήταν μια όμορφη εικόνα αυτή. Έμεινα απλά εκεί και ξεχάστηκα. 

{So tired of this struggle against the wind, can't go no further back and then,

let me rest my head, and catch my breath.}

*Από "Η μοναξιά είναι από χώμα", της Μ.Βαμβουνάκη 

Το Πέμπτο

Μας ζήτησαν σήμερα να γίνουμε Flyin' Angels. Μας ζήτησαν και να ουρλιάξουμε. Μας ζήτησαν να αφεθούμε. Να μη σκεφτόμαστε τις κινήσεις μας. Να μην υπάρχει τίποτα χορευτικό, τίποτα θεατρικό πάνω μας. Τίποτα επεξεργασμένο στο βλέμμα μας. Μας ζήτησαν να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα με μάσκες. Μας ζήτησαν να εμπιστευτούμε τον δεκάλεπτο παρτενέρ μας να μας σηκώσει, να μας στηρίξει. Να αφήσουμε το βάρος μας στα χέρια του αλλά να κρατήσουμε στέρεο το κέντρο μας. Το κέντρο μας. Μας ζήτησαν να τους γράψουμε σε ένα χαρτάκι τι περιμένουμε από όλο αυτό. Μας ζήτησαν να αφήσουμε πίσω μπαλέτο και σύγχρονο και να ακούσουμε απλά τις κινήσεις του σώματος μας. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ PPK-PRODUCT

Το χέρι μου θέλει να με οδηγήσει χαμηλά, να γλείψει το πάτωμα, να κουρνιάσω και να τιναχτώ απότομα στον αέρα. Οι κινήσεις σκιαγραφούνται στο μυαλό μου. Βρέθηκε ο κατάλληλος ρυθμός. Βρέθηκαν τα κατάλληλα βήματα. Αλλά είμαι ακίνητη. Ξύλινο σώμα και ματωμένη σκέψη. 

Τι κι αν "τα χέρια και τα πόδια μας είναι γεμάτα κοιμισμένες μνήμες"[Proust], τα πάντα συστηματικά τα ποτίζουν υπνωτικά. Ναρκωτικά τώρα πια εκτός από το μυαλό μας και στο σώμα μας. Ξεχάσαμε πως είναι η ψυχή μας να μοιράζεται ακόμη και στις άκρες. Ναι, τα δάχτυλα μας πλέον δεν έχουν κίνηση, εκτός από το μανιακό τακ τακ στο πληκτρολόγιο. Συσσωρεύσαμε ότι θεωρούμε δικό μας στα στενά σύνορα του λογικού. Και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Πόσο καλά καταφέραμε να ωριμάσουμε. Το Υπερεγώ μας κάλυψε τα πάντα. Και απορούμε ωστόσο έντονα γιατί τόσο άγχος στη ζωή μας. Οι πιο κρυφές μας σκέψεις επιστρέφουν έτοιμες για μάχη με τη συνείδησή μας. 

Και όλο αυτό το παραλήρημα, γιατί δεν ξέρω πως να ξεκλειδώσω τα χέρια και τα πόδια μου. Δεν ξέρω πως να φωνάξω ούτε να να εμπιστευτώ. Το έχω ξεχάσει χρόνια τώρα.  

To Τέταρτο

Είναι φορές που ξεχειλίζω από αισιοδοξία. Είναι όμορφες εκείνες οι ώρες. Από τη μια στιγμή στην άλλη όμως μπορεί να αρχίσω να νιώθω τον αέρα να μη μου φτάνει. Μπορεί αν τις βλέπεις απ' έξω αυτές τις δεύτερες στιγμές, να σκεφτείς ότι δε διαφέρουν σε τίποτα από τις πρώτες. Η παρέα καλή, το κρασί και το τσίπουρο να ρέει, ο ήλιος μας κοκκίνιζε τα μπράτσα και τα πρόσωπα. Χθες κοιμήθηκα τόσο ήρεμα, σε σκεφτόμουν και αν και μου έλειπες, είχα την αίσθηση ότι οι μέρες μέχρι να σε δω θα περάσουν πολύ γρήγορα. Είναι μικρά όσα φέρουν τα πάνω κάτω στη διάθεση. Είναι μικρά και το μυαλό τα τεμαχίζει σε ακόμη μικρότερα κομματάκια, μέχρι να γεμίσει η σκέψη μας πίτουρα και να μη χωράει τίποτα θετικό εκεί μέσα. Τώρα λοιπόν όλα μου φαίνονται βουνό. Η εβδομάδα που ξεκινάει, οι μέρες μέχρι να σε δω, το αν τελικά σε δω, τα όσα πρέπει να θυμηθώ, τα ηλίθια λεφτά που τα μισώ. Και προσπαθώ να ξεφύγω απ' όλο αυτό. Ειλικρινά, αλλά αν και βλέπω ότι οι σκέψεις μου είναι υπερβολικές, βλέπω ότι όλα είναι εκεί μπροστά μου, εγώ ταλαιπωρούμαι σε μια ανούσια κουραστική διαδικασία. Δε βρίσκω διέξοδο, πως να περάσω από την άλλη πλευρά. Έτσι νιώθω λοιπόν, σαν εκείνα τα αηδόνια που είχαμε δει στη Θεσσαλονίκη πέρυσι. Στρίβοντας στο στενάκι για να κόψουμε δρόμο. Και σε σταμάτησα να τα βγάλω φωτογραφία. Μου άρεσαν. Εκεί ανάμεσα σε δύο κεντρικούς δρόμους, χωμένα. Στα σκουριασμένα τους κλουβιά, με το πρωτότυπο αυτό φόντο, να κελαηδούν και το αστικό με τον αριθμό 10 να σκεπάζει τις φωνές τους. Σε θυμάμαι και εσένα, που αγόρασες σοκολάτα νομίζω από το διπλανό περίπτερο. Μου αρέσει το πως με κοιτάς όταν βγάζω φωτογραφίες. Μου αρέσει το χαμόγελό σου ακριβώς εκείνες τις στιγμές. Σταμάτησα τα ανόητα φτερουγίσματα τώρα, χαζεύω το δρόμο έξω από το κλουβί μου.

Φωτογραφία από PPk.Product

Το τρίτο

Είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι διάφανος, σαν οι άλλοι να σε βλέπουν ότι είσαι εκεί, αλλά δε δίνουν σημασία στο δικό σου σχήμα, προσπερνούν γρήγορα το περίγραμμά σου και κοιτούν από πίσω. Και με πιάνει τότε αυτό το αλαζονικό παραλύρημα. Γιατί; Τι έχουν οι άλλοι, τι είναι αυτό που τους ενοχλεί και με προσπερνούν; Ή είναι το εγώ μου αδιάφορο για τα μάτια των γύρω μου; Ένα εγωιστικό τέρας ξεχύνεται στο μυαλό μου. Που με θρέφει και με καλλιεργεί προσεκτικά, υποσυνείδητα και πολλές φορές πλήρως συνειδητά μου ψιθυρίζει. Και λέει κουβέντες γλυκιές, αυτές που επιζητώ να ακούσω. Στερεώνω το είναι μου σε σκέψεις του όταν θα χαθώ, τότε, τότε όλοι θα καταλάβουν. Προσπαθώ να πιαστώ οπουδήποτε με μανία, να εκφράσω τι συμβαίνει μέσα μου, γιατί αν ποτέ δεν το ανακαλύψω ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος; Τότε θα έχω χαθεί μια για πάντα. Τότε δε θα υπάρχει τίποτα από εμένα. 

Αλλά δεν μπορώ. Ποτέ δε μπορούσα. Και τώρα, υποτίθεται μετά από μικρή διαδικασία ωρίμανσης, ακόμη αδυνατώ. Οι λέξεις ποτέ οι κατάλληλες. Και όταν μιλάω, το μετανιώνω, ήταν λάθος επιλογή λέξεων. Δεν κατάφεραν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα. Έτσι κάπως δημιουργούνται αυτές οι ανόητες εσωτερικές αντιστάσεις. 

Φωτογραφία από ppk.product

Μετά λοιπόν από μια μικρή παραποίηση ενός αγαπημένου μου στίχου, προσπαθώ να με πείσω πεισματικά, ότι το να δεις την αλήθεια, δε θα σε βλάψει, γιατί είναι σαν το σκοτάδι. Μπορεί αρχικά να σε τρομάζει, αλλά μετά βλέπεις τα πράγματα γύρω σου όλο και πιο καθαρά. Αλλά πώς παίρνεις την απόφαση και ανοίγεις τα μάτια στο σκοτάδι σου;                                               

To δεύτερο

Μ' αρέσουν αυτά τα σκυλιά που ξαπλάρουν μέσα στα αμφιθέατρα. Πήγα σήμερα σε ένα σεμινάριο με τίτλο "αφήγηση και φιλαναγνωσία", άργησα και πάλι και βρήκα μια θέση ψηλά. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ αλλά ο πονοκέφαλος και τα ύπουλα αυτά δέκατα δε μου άφηναν περιθώρια. Έλιωσα στην καρέκλα, από δίπλα μου μια άσπρη σκυλίτσα, από τα γνωστά κοπροσκυλάκια της παραλίας. Είχε αράξει στο ξύλινο παρκέ.Ούτε που άνοιγε τα μάτια, αλλά τα μυτερά αυτιά της τα είχε συνέχεια τσίτα. Αναπνοή σταθερή. Παράξενο σκυλί. Από αυτά που δεν ξέρεις καν από ποιες ράτσες κρατάει η σκούφια του. Σε κάποια φάση ρίχνει ένα τέντωμα, τι τέντωμα! Πόσο ζήλεψα δε λέγεται. Τεντώνει τα μπροστινά πόδια επιδεικτικά, ξύνοντας τη μουσούδα και απλώνεται αθόρυβα στο πάτωμα. Ναι, σκυλίσια ζωή. Και της αρέσει εδώ μέσα, με τις φωνές για τα θέματα περί ανάγνωσης και τα τάκα-τούκα των τακουνιών που πηγαινοέρχονται δίπλα της.
Μετά το διάλειμμα αλλάζω  θέση. Η σκυλίτσα με ακολουθεί. Κάθεται στα σκαλοπατάκια δίπλα μου. Αράζει και πάλι σε νέο μαραθώνιο απλώματος. Ίσως είναι ένας σκύλος που καταλαβαίνει ότι σήμερα δεν είμαι καλά. Είμαι άρρωστη και θέλω κάτι να μου φτιάξει τη διάθεση. Από μέσα μου γκρινιάζω. Βαριέμαι και κουράστηκα. Σε ένα αμφιθέατρο με άβολες καρέκλες. Κοιτάω συνεχώς τη σκυλίτσα. Αυτή έχει τα μάτια σταθερά κλειστά. Τινάζεται από τα όνειρα που βλέπει. Και οι σκύλοι λοιπόν ονειρεύονται. Οι κοπέλες απέναντί μου τη βγάζουν φωτογραφία, με φόντο τον ομιλητή από το ΑΠΘ. Μεγάλη τιμή.
Η διάθεση μου χάλια. Πίκρα. Όπως το σιρόπι για να περάσει ο βήχας. Όπως τα τσιγάρα που δεν κάνω, για να περάσει ο βήχας. 

Το πρώτο

Ο βήχας με έχει κουράσει. Οι τοίχοι μου φαίνονται πλέον κουραστικοί να τους κοιτάω. Παλαιότερα έγραφα πολύ. Μόνο για τον εαυτό μου. Αποκλειστικά για μένα. Κανένας δεν ήθελα να δει τα κείμενά μου, θα παραβίαζε τον προσωπικό μου χώρο. Το σταμάτησα, όταν πλέον ήμουν σίγουρη ότι η κάθε μου λέξη θα περνούσε από την αυστηρότερη λογοκρισία. Προχθές σε ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο, μας ζήτησε η καθηγήτρια να γράψουμε ένα μικρό κείμενο για ένα όνειρό μας. Απλά έτσι, για ένα όνειρό μας. Χωρίς εξηγήσεις και λεπτομέρειες. Αρχικά, είχα κολλήσει. Τι όνειρο; Από αυτά που βλέπουμε το βράδυ; Μόνο δύο συγκεκριμένοι απαίσιοι εφιάλτες μου ήρθαν στο μυαλό. Τους έσπρωξα γρήγορα πίσω στη γωνιά τους. Προσπάθησα να σκεφτώ την πιο αισιόδοξη αίσθηση που μου έχει αφήσει ένα όνειρο. Και έπειτα οι λέξεις μου βγήκαν σαν ανάσα. Και από πότε σε μαθήματα σε αφήνουν να πεις κάτι τελείως δικό σου; Δεν έχουμε συνηθίσει να εκφράζουμε τις δικές μας ειλικρινές σκέψεις σε ένα τέτοιο τυπικό πλαίσιο. Και όταν συμβαίνει, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, ερχόμαστε προ εκπλήξεως, πώς θα έπρεπε να αντιδράσουμε σε ένα τέτοιο νέο ρίσκο; Ποια παγίδα κρύβεται από πίσω; Να είσαι ο εαυτός σου; Ή να δημιουργήσεις ένα νέο εαυτό, κατάλληλο για να τον παρουσιάζεις στο πλαίσιο αυτό; Να γίνεις ευαίσθητος και κουλτουριάρης ίσως. Να βάλεις και μια δόση νοσταλγίας. Και λίγο από τα επαναστατημένα νιάτα που κρύβεις μέσα σου.

Τώρα δεν μπορώ να αναπνεύσω με ευκολία. Η ίωση αυτή με έχει λυγίσει. Ο βήχας μου κόβει την αναπνοή. Ύπουλο αγαπημένο μου τσιγάρο. Σε είκοσι λεπτά έχουμε συνάντηση με την ίδια καθηγήτρια.  Μάλλον θα αργήσω...