"Ο άνθρωπος είναι ένα κράμα μεγαλείου και μικρότητας", σχολίασες ότι κάπου άκουσες να λένε. Κι εγώ άκουσα κάπου να λένε, κάποιοι ονειροπόλοι, ότι θα καταφέρουν να τα αλλάξουν όλα. Γύρισες πλευρό. Ρεαλιστής με τα όλα σου. Πείσμα για την πεζή πραγματικότητα που υποστηρίζεις. Πεζή για εμένα. Γεμάτη νόημα για εσένα. Γκρίνια. Στο μυαλό μου και μόνο. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Κάτι λείπει. Το κομμάτι του μεγαλείου που το έχω συνδυασμένο με το δρόμο που κρατάει το κομμάτι της ψυχής. Έτσι είμαι εγώ. Αλλιώς είσαι εσύ. Σηκώνομαι, μήπως και σε ξυπνήσουν οι φωνές στο κεφάλι μου και δεν μπορείς να σηκωθείς το πρωί και τα φορτώσεις σε εμένα. Εμένα;;;
Αυτό το διαφορετικό είναι που αγαπώ και αυτό που με τρομάζει. Εσύ είσαι που με τρομάζεις. Όχι εσύ. Η μικρότητα που νομίζω θα μπλέξω ψαχουλεύοντας την πραγματικότητα που πασάρεις με λέξεις που μαχαιρώνουν τις δικές μου σκέψεις. Αυτές τις γεμάτες ονειροπόληση. Μόνο που νομίζω ότι ομορφότερο έχω καταφέρει από δαύτες πήρε φόρα.
Χώρεσα στη στενή ξύλινη καρέκλα. Ξέρεις, μπορώ να στενέψω τα δικά μου και να ντυθώ με τα δικά σου. Το θέλεις; Βαριανάσαινες για λίγο. Έφυγες ήδη μακριά. Καμία απάντηση. Κοίταξα το ρολόι. Το μικρό το μωβ. Δύο παρά είκοσι. Δύο παρά δέκα. Δύο. Η ξύλινη καρέκλα και εγώ. Αυτό είναι ρεαλισμός. Τα κρύα πόδια μου, το μουδιασμένο δεξί μου χέρι. Τα υπόλοιπα είναι θολές εικόνες που προσπαθούμε να μεταφράσουμε.
Μου ήρθε στο μυαλό μια συζήτηση που είχα με τη γιαγιά την πολυαγαπημένη. Με τα χέρια της μέσα στις τσέπες της ζακέτας της γνωστής, να ψαχουλεύουν το άγνωστο. Πάντα αφήνουν εκείνη τη μουρμούρα της ηρεμίας μέσα μου. Συζήτηση αόριστη και συγκεκριμένη. "Μη φοβάσαι, όταν ακολουθείς την καρδιά και το μυαλό δεν κλωτσάει, μη φοβάσαι. Τότε πας εκεί που ο ουρανός σε πάει". Συναισθηματισμοί; Ούτε που με νοιάζει.
Γύρισα στο κρεβάτι και χώθηκα κάτω από το σεντόνι. Έκλεψα λίγη από τη ζεστασιά σου και γέμισα με σένα. Το εγώ το δικό μου αποφάσισε να κοιμηθεί ήσυχο. Συνεχίζοντας το όνειρο του όλα καλά θα πάνε. Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου