Το Εκατοστό Εξηκοστό Πέμπτο

"Αντί να ξεστομίζουμε αλήθειες, φτύνουμε σιωπές" διάβασα σε ένα site όχι ιδιαίτερα αξιόλογο, αλλά με μια ροπή στις άσχημες αλήθειες που σκεφτόμαστε αλλά ποτέ δεν αναφέρουμε σε πραγματικούς διαλόγους. Και νομίζω η παραπάνω έκφραση αποτελεί μία ακόμη, γραμμένη με έναν τόνο ποιητικό για να χτυπήσει και στο συναίσθημα πέρα από τον προβληματισμό μας. Αν πρόκειται δηλαδή να προβληματιστούμε, γιατί μπορούμε απλά να αναστενάξουμε εν συντομία και να προχωρήσουμε παρακάτω. Φυσικά δεν προβληματίζεσαι με κάθε σοφία -και καλά ή και όχι- που διαβάζεις.

Όπως και να 'χει, εμένα αυτή η έκφραση μου στραβοκάθισε μέσα στο κεφάλι και όχι τυχαία αφού περικλείει πάνω κάτω σκέψεις και απορίες που οι περισσότεροι φίλοι κουράστηκαν να ακούν και να αναλύουν στην ομαδική μας προσπάθεια να τις βάλουμε σε μια σειρά.

Γιατί δε λέμε λοιπόν αυτό που πραγματικά σκεφτόμαστε; Γιατί βρίσκουμε ένα τόνο λέξεις που σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από το πραγματικό νόημα που θέλουμε να δώσουμε; Ίσως δεν έχουμε μάθει. Λέω, ίσως. Ίσως δε θέλουμε, γιατί το μυστήριο και το διφορούμενο μπορεί να ερμηνευτεί από τον άλλον ανοιχτά και αόριστα και να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση να κρατήσουμε μια συγκεκριμένη στάση.

Και επειδή η φάση είναι δύσκολη, το φωνάζω να ξέρεις, ας είμαστε ειλικρινείς και ας βγει και σε κακό. Που νομίζω η αλήθεια ποτέ δεν οδηγεί σε κακό. Σε ένα νέο μονοπάτι σίγουρα. Καλά, συνήθως είναι και δύσκολο. Αρχικά. Μετά όλα πατούν σε στέρεο πραγματικό έδαφος. 

Και στην τελική: Υπάρχουν κουβέντες που τις καπνίζουμε, τις ζαλίζουμε με μπύρες, τις πετάμε με αγένεια κάτω απ' την καρέκλα και δεν τις ξεκινάμε ποτέ. Και στο λέω εγώ, που μόνο αυτό κάνω. Αλλά φτάνει, κουράστηκα, ζαλίστηκα από τους κύκλους που βάζω τον εαυτό μου να κάνει για να γλιτώσει από τις αλήθειες. 

Αυτό.  

*Χάσαμε.